Dit verhaal moet ik met je delen.
Vandaag hoorde ik een zeer triest verhaal van een collega coach. Een verhaal wat ik vaker hoor en wat mij iedere keer diep raakt. Dit verhaal over Marieke wil ik graag met je delen.
Op een dag geeft Marieke toe: ik kan het niet meer aan.
Bijna twee jaar geleden heeft Marieke zich ziek gemeld door de toenemende stress op het werk. Burnout! De werkdruk was de afgelopen jaren sterk toegenomen door het gedwongen vertrek van collega’s op de afdeling. De sfeer was achteruit gegaan en het was iedere dag rennen en vliegen om het werk af te krijgen. Overwerk was gewoon geworden en er was geen tijd meer voor een praatje. Marieke werd ’s ochtends niet uitgerust wakker en haar nek zat continue vast. Ze was uitgeput. Op een dag vertelde ze haar man Henk: “Ik kan het niet meer aan! Het liefst ga ik een winterslaap doen.” Ze vroeg een gesprek aan bij de HR-adviseur.
Helaas was er geen klik met de psycholoog en ze voelde zich in de steek gelaten.
De bedrijfsarts werd ingeschakeld en die verwijst Marieke naar een psycholoog. Een veel gekozen weg. Ze heeft geen klik met de psycholoog. Natuurlijk kan Marieke haar verhaal kwijt en met allerlei vragenlijsten wordt inderdaad vastgesteld dat ze Burnout is geraakt. In de gesprekken had Marieke het gevoel dat ze niet verder kwam. De lichamelijke klachten waren niet weg en ze voelde zich schuldig dat haar collega’s het nu nog drukker hadden. Het management belde in het begin regelmatig en collega’s kwamen af en toe thuis. Maar na een half jaar was het contact minimaal. Marieke voelde zich in de steek gelaten en eenzaam.
De werkgever biedt aan om met een coach te gaan praten.
Enkele maanden later biedt de werkgever onverwacht aan om met een coach te praten. Hij richt zich ook op mensen met Burnout. Marieke grijpt deze kans met beide handen aan en volgt een aantal sessies met de coach. Het valt haar op dat er weer veel gepraat moet worden over de haar situatie. Ze krijgt tips voor time-management en ontspanningsoefeningen voor thuis. De aanpak lijkt toch veel op die van de psycholoog. Het contact met de coach is beter, maar ze gaat zich niet beter voelen.
Tja, wij hebben er alles aan gedaan, krijgt Marieke te horen.
Het is ondertussen bijna twee jaar na haar ziekmelding als het laatste coachgesprek plaatsvindt. Marieke stelt vast dat ze eigenlijk niet veel verder gekomen is. Als ze dit terugkoppelt naar de coach krijgt ze als antwoord dat hij er alles aan heeft gedaan, maar haar niet verder kan helpen. Het lijkt er zelfs op dat hij Marieke verwijt dat ze niet beter is geworden. In een gesprek met haar manager zegt hij ook dat hij als werkgever alle noodzakelijke inspanningen heeft gepleegd. Marieke heeft begeleiding van de bedrijfsarts gekregen, een serie van gesprekken met de psycholoog en tenslotte nog het aanbod om met de coach aan de slag te gaan. Het lijkt wel of hij daarmee het probleem van Marieke heeft afgekocht.
Een happy end, maar waarom wist ik dit twee jaar geleden niet?
Vlak voor het moment dat ze dreigde arbeidsongeschikt te worden verklaard kreeg Marieke een tip van een vriendin om met een gespecialiseerde burnout-coach aan de slag te gaan. Ze had al hele goede berichten over haar gehoord. Bij het intake-gesprek was er al direct een klik en de aanpak was drastisch anders dan ze in de afgelopen twee jaar had ervaren. Het lichamelijke herstel stond eerst voorop. Weer contact maken met je lichaam en dagelijks herstelmomenten inbouwen. Zo kan de accu weer langzaam worden opgeladen. Na een aantal maanden kon Marieke een start maken met de re-integratie bij haar werkgever. Ze vraagt zich wel af waarom ze over deze aanpak twee jaar geleden niets had gehoord.
Wanneer begrijpt iedereen dat voorkomen beter is dan genezen?
Burnout is nog steeds niet bespreekbaar in veel bedrijven en organisaties. We rennen en vliegen maar door en nemen te weinig tijd voor rust en herstel. Het lijkt af en toe wel ‘survival of the fittest’. De vraag is natuurlijk hoe je lang je nog kunt doorgaan, totdat je accu volledig leeg is. En dat je net als Marieke moet toegeven dat je het niet meer trekt en het niet meer aan kan! Natuurlijk weet jij, maar weten ook managers en HR-afdelingen in organisaties dat voorkomen beter is dan genezen. Maar hoe lang moet het nog duren voordat iedereen hier bewust van is?
Natuurlijk is de naam van Marieke fictief, maar het verhaal is helaas wel waar gebeurd!
Nu inmiddels 3,5 jaar verder en nog altijd niet hersteld. Sterker nog, het gaat slechter en weet niet hoe ik mijn situatie kan veranderen. Vaak zwaar overprikkeld, wankel op de benen, vol/zwaar hoofd, gespannen, veel hartoverslagen en ga zo maar door. Na 17 sessies bij een psycholoog gestopt, alleen praten hielp mij niet verder. Als zelfstandig ondernemer al die jaren hard door moeten werken en diverse andere factoren hebben ervoor gezorgd dat ik alles waarschijnlijk in stand heb gehouden of nog meer de vernieling in ben gegaan. Gezin met kleine kinderen thuis, hard werken, corona pandemie. Huisarts een paar keer gesproken maar haalt min of meer de schouders op. Praktijkondersteuner GGZ is veel te druk en gaat niet verder dan eerstelijns. Contact gehad met een burnout coach, maar helaas voor mij veel te duur 190 euro per sessie, minimaal 12. Nu 45 jaar en om eerlijk te zijn, zie ik het somber in.
Hoi Overlever,
Het klopt dat alleen over jouw burnout praten niet de oplossing is. Als je zo lang door bent gegaan, over je grenzen heen, lichamelijke signalen of feedback van de lieve mensen om je heen hebt genegeerd dan gaat een aantal gesprekken je niet zoveel opleveren. Het vraagt om een integrale aanpak, lichamelijk herstel, mentaal herstel, psychisch herstel en emotioneel herstel. Ik weet niet wat jouw financiële middelen als zelfstandig ondernemer zijn, maar weet dat ik veel ervaring heb met het begeleiden van zelfstandig ondernemers naar volledig herstel. Als je meer over mijn aanpak wilt weten, stel dan je vragen via de mail aan mij en dan neem ik contact met je op voor een vrijblijvend intakegesprek van 45 minuten. Geen wachttijd, geen kleine letters, alle heel transparant.
Warme groet, Arjen Luijendijk
Zeer herkenbaar, behalve dat in mijn geval het twee jaar punt met beide handen werd aangegrepen om tot ontslag over te gaan: de ontslagbrief viel op de dag exact in de bus. Redelijke vergoeding bedongen, maar zit nu thuis, en gezien mijn leeftijd wel voorgoed….
Wat pijnlijk Harry. Mij is het precies zo vergaan. Heb er nog iedere dag verdriet van. Ik mis mijn collega’s. Miijn kans op een nieuwe baan nagenoeg nihil.
Ik ben sinds 2008 helemaal de weg kwijt, geen familie of vrienden die ik vertrouw. Ik weet nog toen ik het goed had waren de mensen niet af te slaan om het zo te zeggen. Maar nadat ik aan mezelf begon te werken en depressief begon te worden was er niemand om me heen. Waarom? Het heeft natuurlijk ook met mijzelf te maken.. ik herinner wat marieke heeft meegemaakt alleen ik zit in een nog ergere situatie. Meerdere malen bij de Psycholoog geweest maar dat heeft helemaal niet geholpen. Ik ben eigenlijk zo radeloos, laat staan aan de stress denken kan niet eens normaal meer functioneren, ik eet niet, slaap niet, wil geen mensen zien omdat ik me ernstig akelig voel, heb geen 1 seconde leef momenten maar telkens geleefde momenten. Vanwege de pijn begin ik te drinken of te roken want de pillen die je krijgt maken je zo suf dat je je als een zombie voelt en gewoon niet meer bestaat. De laatste tijd wil ik niet meer leven lijkt het, elke dag lijkt het weer de laatste dag te zijn maar uiteindelijk leef ik nog wel, dit snap ik niet!! Waarom heb ik zoveel pijn elke dag en dat mijn hersenen niet stoppen met denken geen 1 seconde rust gevoel in mijn lijf. Ik wil hier alles neerzetten wat ik meemaak alleen zelfs dat is teveel voor me maar ik heb in ieder geval mn best gedaan pm uit te leggen hoe ik me voel en wat ik meemaak.
Ik zal zelf eerst reageren op jouw vraag Cornelia. Maar ik nodig ook andere lezers uit om hun ervaringen te delen!
Omdat ik met deze informatie niet jouw volledige situatie kan overzien, zal ik eerst in het algemeen antwoord geven:
Wettelijk heeft de werkgever een inspanningsverplichting om jouw herstel te bevorderen. Dat start al na 6 weken na je ziekmelding met een probleemanalyse en twee weken later met een plan van aanpak. Als het goed is, is dit officiële document samen met jou opgesteld en daarin het advies van de bedrijfsarts meegenomen. Een voorbeeld staat op deze site http://www.uwv.nl/werkgevers/formulieren/maken-plan-van-aanpak.aspx.
Hierin staan als het goed is de afspraken over terugkomen in je functie, de werkplek, de taken etc.etc.
Het volgende officiële moment is daarna pas na 42 weken na de ziekmelding. Hoe werkgevers met de tussenliggende periode omgaan is zeer verschillend. Inschakeling van een psycholoog is de goedkoopste oplossing voor de werkgever en bij bun-out in veel situaties niet voldoende om te herstellen. Daarvoor is vaak meer nodig. En de gesprekken van de bedrijfsarts zie ik dan ook niet als begeleiding.
Als volledig herstel uiteindelijk uitblijft en een WIA-uitkering bij het UWV wordt aangevraagd zal het UWV gaan toetsen aan de hand van het re-integratieverslag of de werkgever voldoende inspanningen heeft gepleegd. Als dat niet zo is, kan het UWV een loonsanctie opleggen van doorbetaling van het loon voor max 1 jaar en mag er geen ontslag plaatsvinden. Dit was even mijn reactie op hoofdlijnen.
Als je meer wilt weten of een gericht advies over jouw situatie, stuur dan een bericht naar mail@arjenluijendijk.nl
Ik lees hier dat de werkgever er alles aan heeft gedaan, zoals bedrijfsarts, aantal sessies psycholoog en dan nog een coach. Ik zit met een burn-out en ik word alleen elke 4/6 weken naar de bedrijfsarts gestuurd. Verder geen hulp via werkgever. Ook op de werkplek, ik mocht mijn eigen tempo wat werk betreft bepalen maar kon/mocht niet in een andere ruimte werken( ook niet tijdelijk) had erg veel last van prikkels door pratende collega’s. Waardoor het mij niet lukt om op eigen werkplek terug te keren. Kosten psycholoog eigen verzekering. Zijn er verplichtingen voor een werkgever om een werknemer met een burn-out te helpen/begeleiden met het herstel meer dan alleen naar de bedrijfsarts sturen?