Waarom dit forum is gestart?
Omdat persoonlijke verhalen van mensen met een burn-out schaars zijn. Dat is een gemis, want het delen van je ervaringen is zó belangrijk! Voor jezelf, maar ook voor anderen die in een vergelijkbare situatie zitten. Dus laat ik het goede voorbeeld geven met mijn eigen burn-out verhaal.
Herken jij je in de verhalen hieronder? Of wil jij graag reageren op het verhaal van een ander?
Laat dan hieronder je reactie achter. Zo maken we samen burn-out bespreekbaar!
STOP Burn-out! Wil jij definitief herstellen van je burn-out, maar weet je niet hoe?
Bespaar jezelf de moeite om te zoeken naar allerlei methoden om weer fit en vitaal te worden. Ontdek hoe je makkelijk zelf je basisenergie op orde brengt met het online programma.
Klik hier voor informatie over het online programma
Liever direct contact met mij, als burn-out coach? Dat kan.
Klik hier om een contact met mij op te nemen!
Beste mede burn-outers,
K loop al 3.5 jaar met stress en spanningsklachten en op de piek burn out gehad van inmiddels meer dan 2 jaar met ups en zware downs maar denk eindelijk dat ik de goede kant op ga.
Wat je moet blijven proberen is veel slapen. En je zenuwstelsel moet veel rust hebben, korte actie. Geen zware sportactiviteiten, zo min mogelijk drukte en niet veel prikkels. Winkels niet te lang in blijven en vooral gezond gaan eten en ga mediteren en veel de natuur in.
Geen alcohol of verdovende middelen en minder je telefoon-gebruik. Doe ademhalingsoefeningen, voor ontspanning, dan minder je je stresshormonen.
Je hersens zijn t spoor bijster en hebben rust nodig, je zenuwstelsel herstelt niet 123 omdat zenuwcellen niet gemakkelijk herstellen.
Herstel van je zenuwstelsel kan je bevorderen met lijnzaadolie omega3 en met visolie met DHA. En neem vitamineB complex. De beste voeding voor je zenuwstelsel: blauwe bessen, sesamzaad, amandelen, sla, abrikozen, lijnzaad(olie), wortelen, walnoten, pistachenootjes, dadels, meloenzaden.
Bewaak je grenzen goed en blijf vooral, hoe moeilijk ook positief. Ik schrijf elke dag 3 positieve dingen op en dingen waar ik dankbaar voor ben, ondanks alles. Medicijnen zou ik mee oppassen maar zoals ik hier lees, beven sommigen van angst, dan kan ik me voorstellen dat je soms niet anders kan. Eet vooral veel fruit en groente, noten, zaden etc en denk vlak voor je gaat slapen en wanneer je net wakker wordt vooral poitieve dingen. Zo beïnvloed je nl je onderbewustzijn ook positief.
Ik herken de wazigheid en afwezigheid, t lijkt inmiddels minder te worden maar heb er ook nog steeds af en toe last van. Ik denk dat je geest weer terugkomt als je lichaam er klaar voor is. Pak de tijd die je nodig denkt te hebben als dat kan en laat je vooral niet beïnvloeden door negativiteit en negatieve mensen etc. Die begrijpen er toch niks van dus is zonde van je energie.
Zeg jezelf dat je goed genoeg bent en van jezelf houd!
Ik heb een gedicht geschreven:
Loodzwaar maar de enige weg naar verlichting. Stil maar luidruchtig. Jarenlang op het randje van je vermogen.
Zware tegenslagen werden ware overwinningen. Harde levenslessen, balancerend op de geestelijke en fysieke grens van het menselijk lichaam, een lijdensweg.
Eindeloos geduld, een valkuil maar tegelijkertijd je kracht. Een sprankje hoop als enige uitweg. Emotie als kompas, een wilde stier en een vlinder.
Het gevecht van acceptatie omhelst. Van dieptepunt naar top. Zwakte werd sterk, een nieuw fundament. Van angst naar vertrouwen maar denk niet dat je er bent.
Houd hoop!
Love
Hoi allemaal ik heb in sept mijn heftige verhaal hier neergezet. Inmiddels gaat het verhaal verder. Heb in wanhoop van constante spanning in.mijn lijf en het vervreemde gevoel. De overtuiging nooit meer te kunnen genezen al 2 keer een suicide poging gedaan.
Nu sta ik dus bestempeld als zwaar depressief en wordt er allerhande medicatie toegediend. Ik volg maar braaf de adviezen. Het trillen inwendig wordt wel.minder door de medicatie. Toch voelt het nog alsof ik buiten mezelf leef of zo.Dit wordt ook afgedaan als depressie…en daar gooien we dan nog wat meer medicatie overheen. En toch blijft dat knagende stemmetje…ik voel me raar, dit komt niet meer goed etc etc …weer rare gedachten dat ik dood beter af ben. En ben ik wel goed bezig zo??
Hallo allemaal,
Ik kreeg eind 2016 een burnout. Ik weet nog dat de huisarts zei na al mijn klachten: “Het kan zeker wel een jaar gaan duren voordat je weer goed op de been bent”. Nu 3 jaar later ben ik nog verre van op de been.
Ik wil mijn klachten met jullie delen. Wellicht dat jullie hier wat aan hebben. Sommige klachten zijn bij mij weer voorbij, anderen komen en gaan en sommige domineren mijn dag.
In het begin van mijn burnout had ik veel last van mijn luchtwegen, benauwdheid, keelpijn, misselijkheid, duizeligheid, buikpijn, moe, flauwvallen en paniekaanvallen.
Op een gegeven moment kreeg ik moeite met mijn spraak. Bij de eerste hulp ben ik uitvoerig gecheckt en ook dat bleek door spanning te komen. Na een week verdween dit weer.
Vervolgens kreeg ik veel hartkloppingen en na controle van de huisarts en cardioloog bleek mijn hartslag veel te hoog. Een dag met zo’n kastje gelopen. In slaap liep mijn hartslag op naar 120/14. Dan werd ik in paniek wakker.
Ik kreeg betablokkers maar hier werd ik veel te down van. Helaas moest ik daarmee stoppen, want het hielp wel tegen de paniek en hoge hartslag. Na anderhalf jaar met deze klachten rond te lopen werd ik depressief(ig). Toen AD proberen. Maar ik was er zo ontzettend tegen. Ik zat nu allang in deze narigheid en dacht dat ik er op eigen kracht uit moest komen. Even heb ik het geslikt (2weken) het had toen nog geen effect natuurlijk. De wil om eruit te komen zonder AD was enorm. Het is niet een makkelijke weg maar tot nu toe heb ik het niet gebruikt. Iedere ochtend als ik opsta is het eigenlijk weer de vraag of het vandaag een dag is die ik overeind kan blijven staan.
Hoofdpijn, nekpijn, misselijkheid, buikpijn, duizeligheid, overprikkeld, chagrijnig, opgejaagd, moe, soms het idee van uitzichtloosheid over de situatie. Het gevoel van verwijderd zijn van jezelf. Nergens zin in hebben.
Deze laatste klachten overheersen nog steeds mijn dagen nu. Maar ik ga herkennen waar het door komt en begrijp het beter.
Met hulp van de psycholoog en soms psychiater krijg ik het langzaam op het juiste spoor. Vroeger had ik altijd energie en dacht er niet eens over na. 5 a 6 dagen werken, 2 kinderen en sociale dingen, sporten. Niks was teveel.
Nu lijkt iets kleins al snel teveel.
Het accepteren dat het nooit meer wordt zoals het toen was vind ik het moeilijkste wat er is. Uiteindelijk is dit wel de oplossing voor meer vooruitgang.
Nog wat klachten waar ik soms last van heb: koude handen en voeten, slecht zien, soort druk in je hoofd, tintelingen in handen, vermoeide benen en onderrug, piepen en suizen in oren, pijn in kaken en gebit (waarschijnlijk door knarsen en kaakklemmen in slaap), ongerust gevoel, opgejaagd, verstopping, brandend maagzuur.
Ik weet nog dat ik er in het begin niks van begreep. Ik was toch te nuchter voor een burnout? Daarom dacht ik lang dat het wel iets medisch moest zijn. Later begreep ik wel dat je lichaam op veel verschillende manieren tegen je wil zeggen dat de koek op is.
Sterkte iedereen met je eigen situatie. Ik hoop dat iemand, ter herkenning, wat heeft aan de genoemde klachten.
Reactie van Arjen Luijendijk – burnoutspecialist:
Hoi Daniel, jouw verhaal zal voor veel mensen met burnoutklachten herkenbaar zijn. Niet alleen de fysieke effecten, maar ook hoe je daar mentaal en emotioneel mee om bent gegaan tot nu toe. Dank je wel voor het delen. Wat ik mij afvraag is of je ondertussen de oorsprong, de oorzaak van jouw burnout te weten bent gekomen. Die is essentieel voor herstel na burnout op de lange termijn, lees maar deze blog http://www.arjenluijendijk.nl/luister-naar-het-fluisteren-van-je-lijf/. Als je support nodig hebt bij het vinden van de oorzaak neem dan contact met mij op.
hallo bedankt voor het delen! het klopt dat 3 jaar een lange periode is. ik ben nu bijna een jaar geleden sinds ik mijn eerste crisis had. maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik waakzaam moet zijn. je bent niet de enige die lang herstelde. onderzoek toonde aan dat de meeste mensen met ernstige burn-out jaren nodig hadden om te herstellen. ik had dome-gedachten in mijn blog “hoe lang gaat mijn burn-out mee”. ik hoop dat het helpt.https://mind-flower.org/2019/11/25/how-long-my-burnout-will-last/
Is jouw vitamine b12 en vitamine d wel eens getest? Zoek eens op de symptomen van een tekort van deze twee vitamines.
Bedankt voor je bericht.
Ja dat is allemaal in orde.
Hallo allemaal
Zeer waarschijnlijk heb ik volgens psycholoog burn out
Ik merkte al een aantal maanden dat kleine dingen me teveel werden en ik op tenen liep
Ook veel moe en snel geïrriteerd
Vorige week compleet ingestort en op huisartsenpost beland vanwege hevige beven angsten en t niet meer zien zitten ( mede afkickverschijnselen Tramadol) afijn gisteren spoed gesprek gehad bij GGZ en te horen gekregen dat alle stress wat ik had en nog heb ( vnl schulden) me heeft opgebroken
Na afloop vele vragen
Want zo ben ik echt helemaal lusteloos en nergens toe kunnen zetten maar zoals vandaag wel geïnteresseerd om dingen willen doen , soort innerlijke onrust om bezig willen te zijn
Terwijl ik vanmiddag na even twee uurtjes winkelen ik helemaal in knakte
Vroeg mij af als dit herkenbaar is dat je momenten hebt dat je drang heb om maar bezig te willen zijn
Vroeg mij ook af als het erbij hoort dat zoals gisteren wou ik graag oranje dames voetbal kijken wat ik altijd graag volg maar de hele wedstrijd ging langs mij heen ( dringt niet door) ook soms gevoelens van vervreemding van je eigen huis , niet echt thuis voelen
Pff wat een heftig gedoe allemaal
En hoop dat er iemand is die mijn vragen kan en wil beantwoorden
hallo, bedankt voor het delen! ik had hetzelfde. ik heb altijd het gevoel gehad dat ik veel dingen moet doen. ik was veel aan het rennen. en vorig jaar in oktober begon ik me emotioneel kwetsbaar te voelen. ik voelde ook een gebrek aan motivatie voor mijn werk. ik voelde me niet goed op het werk, ook niet thuis! ik had een ernstigere burn-out dan jij nu, omdat ik mijn burn-out in het begin niet goed wist te doen. ik heb nu veel blogs geschreven om mensen in dezelfde situatie te helpen. helaas is het in het Engels. aarzel niet om me te lezen en je feedback te geven.
https://mind-flower.org/
Lieve allemaal…., wil me even voorstellen. Ik ben een vrouw van 33 jaar en heb 3 kids en een zeer lieve man. Een leuk huis…, een grappige hond en lieve familie om mij heen. Kortom niks om over te klagen! Ben sinds kort een opleiding gestart voor holistisch therapeut. Sta volop in het leven en houd ook van het leven! Geniet van mooie dagen en lekker naar buiten, lachen, ik kan goed relativeren… kortom ik vind het een feestje! Altijd vol positieve energie en ik vond mensen met depressies en burn out altijd ver weg van m’n bed show en dacht altijd nou…. dat is gewoon een mindset of een instelling. En dat soort dingen gebeuren mij nooit. Nou ik kan zeggen dat alles wat ik erover dacht puur gelul is!! Mijn hemel wat een kortzichtige gedachten! En dom ook vind ik nu. Het verhaal gaat verder….. 4 weken geleden stond ik in de keuken en voelde een soort energie van onder naar boven stijgen in m’n hoofd en toen werd het even zwart en kwam paniek. Wtf kwam dit ineens vandaan? Wat gebeurt er? Vanaf die dag is het niet meer hetzelfde geweest! Niet meer in m’n gevoel niet meer in m’n energie….niet meer in m’n lijf. Mijn symptomen…. nou houd je vast daar komen ze…. duizeligheid…. gevoel te hebben te zweven en niet geaard te zijn….. niet bij mezelf kunnen komen…. leegte….. depressie gevoel….. ontzettend moe…..angst gevoelens…. hoge druk voelen in m’n hoofd…. slecht slapen…. soms in een keer gaat het weer en dan uur later is het weer bal….. somberheid…. verdriet (geen idee waarvan?) schuldgevoelens tegenover m’n gezin….. doemgedachte van gaat dit wel goed komen? Eenzaam gevoel…:: gevoel gevangen te zitten en geen weg uit ervaren…. etc etc…:. Gewoon bizar en te gek voor woorden toch? Ik voel me slachtoffer en denk wat hell heb ik misdaan om dit te hebben. Soms komt er dan paniek. Ik heb gigantisch veel research gedaan en ben in 4 Wk al bij 15 verschillende mensen geweest die allemaal een mening hebben…daar wordt je zo onzeker van! Op een gegeven moment doe je ook maar wat om maar antwoorden te krijgen. Tenminste in mijn geval….ik probeer dan iemand te zoeken die het wel kan fiksen voor me en waar ik me kan achter kan verschuilen of zo? De huisarts weet het ook allemaal niet zo goed. Nou daar komt hou je vast…. voordat ik dit vertel wil ik jullie echt op het hart drukken dat ik een nuchter persoon ben en niet zweverig…. ben op YouTube gegaan en ben terecht gekomen op spiritueel ontwaken…. nou wat je dan allemaal hoort…. komt zo overeen met wat ik heb en ook jullie klachten. Ik stop jullie niet een hokje! Iedereen moet het zelf ervaren en benoemen. Als jullie denken… wat is dat nu weer voor een zweverig gelul ook goed! Maar mensen die meer research willen doen zou ik willen zeggen….. kijk een op YouTube spiritueel ontwaken van Christina lopez of Victor oddo. En dan naar de symptomen. Maar ze hebben ook zoveel meer over waarom je angst voelt enz….. transformatieproces enz… klinkt allemaal vaag hè? Maar kijk er maar eens naar. Als een van jullie het gedaan heeft en daar op wil terugkomen heel graag! Je kan altijd contact met me opnemen (via Arjen de forum beheerder) en nee ik ben geen zweefteef maar voel me wel heel fragiel en breekbaar op dit moment. Net alsof alle fundatie of grondvesten onder mij vandaan zijn gerukt! Ik ben ook jaloers op mensen die zich normaal voelen. Kortom ik ben mezelf kwijt en that is very scary! Ik voel met jullie mee! Liefs liesanne
Hoi,
Ik heb begin 2018 een burn-out gehad. Ik ben goed hersteld tot mijn terugval wat al zeker 3 maanden duurt. Spierpijn in de benen herken ik wel in combinatie met vermoeide benen. Is het een zeurende pijn?
Hallo, goed gedaan om burn-out in deze korte periode te overwinnen. Het kostte me (en de meeste mensen) 1 jaar of zo. Ik denk dat het normaal is om nog wat pijn te hebben.
Beste allemaal, na een maand ziek te zijn geweest van een spontaan liquorhypotensie syndroom, kreeg eind januari bij het door een stoel heen zakken een plopje in mijn hoofd. Uit jarenlange ellende en 6jaar bijna geen slaap volgde toen een dronken gevoel, druk zicht en vol gevoel in het hoofd zogauw ik langer tot twee uur op was. Ook had ik een hele stijve nek. Er volgde ziekenhuis opnames. Ze dachten aan autoimmuunziekte omdat mijn armen uitvielen. Dus hoog aan de prednison 60mg per dag. Waarvan ik niet meer sliep en mij erg naar begon te voelen. Nachtmerries en angstaanvallen volgden. Daarna bleek dat autoimmuunziekte niet te kloppen. En volgde een te snelle afbouw van prednison. Advies was fysio en een revalidatiearts en oogarts. Alleen ging er veel mis. Mijn stiefvader stierf. Een nieuwe huisarts net afgestudeerd maakte een zooitje van het advies in april. Door te zeggen dat Nijmegen het advies niet nodig was. En ook gooide zij nog een paar scheppen op het vuur door mij niet te helpen, te beschuldigen dat ik mijn gezin vanalles aan zou doen door mijn niet functioneren… Hè!!!? En zette mij onder druk dat ik naar een Paaz moest in het ziekenhuis waar alles dat halve jaar flink mis was gegaan. De psychiater van de paaz stuurde mij weg omdat ik er niet hoorde. Ik was geen psychiatrie s patiënt. Dat was ik met hem eens. Maar ik trilde aan alle kanten. In dit ziekenhuis was ik net een paar maand geleden mijn stiefvader verloren ze hadden bij mij twee foute diagnoses gedaan, verkeerde medicijnen gegeven, 6 mri’s gedaan waarvan er 5 mislukt waren en ik had er 2 jaar geleden PTSS opgelopen. Ik was al een half jaar bezig te achterhalen wat er mis met mij was, en die huisarts deed er nog een schepje bovenop door te zeggen dat ik hulp had geweigerd en ze veilig thuis langs zou sturen. Mijn kinderen zijn mij heilig. Die zou ik nooit iets aandoen dus er knapte iets in mij. De gemeente die op de hoogte was van alles wat niet goed liep bij mij is erop gesprongen. Heeft de arts onder uit de zak gegeven welke ook is ontslagen. Maar vervolgens storte ik verder in. Het dronken gevoel was nu ieder moment en het drukke zicht, het gevoel van 220 stond de hele dag op mij. Ik kreeg angst en paniekaanvallen. Kon geen geluid, licht, prikkels meer verdragen. En de hel begon. Ik heb mijn gezin wat bestaat uit een jongetje van 2 en meisje van 5 en een ADHD man moeten verlaten. Ik kon niet meer bij ze in de buurt zijn of voor ze zorgen. Ik ben bij mijn moeder die net mijn stiefvader was verloren gaan wonen. Alleen slapen lukte niet meer. Uiteindelijk kon ik geen enkele prikkel meer verdragen en ik liep letterlijk vast in mijn hoofd. Zoveel ellende en verdriet. Dat kan nog niets eens bedacht worden in een slecht boek. Ik kreeg flink last van dissociatie en knapte niet op. Dus liet ik mij opnemen op een paas in een ander ziekenhuis. De diagnose was PTSS met een gegeneraliseerde angststoornis aangezien burnout niet bestaat in het ziekenhuis. Toch lijken mijn klachten op een burnout. Chronische stress, spierpijn, de hele dag slecht zicht, een dronken gevoel, ik kan niet tv of muziek luisteren, kan niets aan stress verwerken, hoofd voelt alsof alles door elkaar is geschut, rare steken in het hoofd, mijn lichaamsdelen tintelen en ben het gevoel in mijn lichaam soms kwijt. Ook ben ik erg gevoelig voor emoties. Slecht slapen. Komt iemand dit rijtje ook bekend voor? Graag hoor ik van jullie.
Lieve Mirte…. jeetje wat een verhaal joh! Ik herken veel. Zou je contact met mij op willen nemen?* Ik heb er een ander idee over. Gr Liesanne
*Via Arjen de beheerder van dit forum
Hoi Liesanne, ik zou graag contact met je willen. Ik ga de beheerder (Arjen) vragen om dit te regelen, met vriendelijke groet Mirte
Dit had zo mijn verhaal kunnen zijn…
Ik loop nu exact zo al 13 maanden. Word van de ene naar de andere therapie gestuurd en niks helpt. Mijn gevoel zegt dat mijn zenuwstelsel zo’n optater heeft gehad en nu gewoon weer moet herstellen
Gr Wendy
Hoi Wendy, ik hoop dat je inmiddels in die 13 maanden een klein beetje bent opgeknapt. Het is zo echt een hel waar je in zit. Maar wachten op verbetering. Elke dag die iets verbetering geeft heb je hoop en de volgende dag zit je weer aan de grond. Vallen en opstaan….en niet opgeven. Graag wil ik contact* met je mocht je daar behoefte aan hebben Groetjes Mirte
*(mailadres via de beheerder op te vragen)
Beste Mirte,
Ik herken in jouw verhaal mijn klachten. Ik ben inmiddels aan het vierde jaar begonnen en ik begin nu pas echt te herstellen. De eerste 2 jaar van mijn ziek zijn gebeurde er nauwelijks iets. Mijn klachten verbeterden bijna niet, ik heb bijna 2 jaar in bed en op de bank doorgebracht. Mijn klachten waren: extreem uitgeput, 24/7 duizelig waardoor ik alleen horizontaal kon liggen, vreselijke pijn in alle spieren van mijn lichaam, slecht zien, bijna flauwvallen, tintelingen, huidpijn, leverklachten, geen prikkels kunnen verdragen van licht, geluid, geur, pratende mensen, piepjes van wasmachines enz. hoge hartslag, gejaagd gevoel, depressieve klachten, hoofd vol watten, angst en een algeheel gevoel van ernstig ziek zijn. Allerlei onderzoeken doorlopen en het enige wat er uitkwam was Pfeiffer. Ik werd meerdere malen naar huis gestuurd met “het zit tussen je oren” je bent niet ziek. Ik dacht dat ik gek werd…
Ik ben zelf heel veel gaan lezen over bijnieruitputting en cvs, daar herkende ik heel veel in. Wat mij geholpen heeft is accepteren, toegeven aan je ziek zijn en heel veel geduld opbrengen. Daarbij ben ik gaan zoeken naar supplementen, heb ik mijn voeding aangepast en ben accupunctuur gaan doen. Mijn homeopaat was de eerste die zei: jij bent vreselijk ziek geweest en bent door een hel gegaan. Ik kon wel huilen…eindelijk iemand die het begreep.
Inmiddels gaat het nu stukken beter, heb nog een lange weg te gaan. Maar kan weer naar buiten, wat dingen ondernemen, een film kijken en zelfs een beetje sporten en werken. Toen het ietsje beter begon te gaan, ben ik aan mezelf gaan werken op mentaal vlak, waarom is dit gebeurd en wat moet er veranderen om te voorkomen dat dit ooit nog eens gebeurt. Daar zijn goede coaches voor. Zelf heb ik 4 maanden in een revalidatiecentrum gezeten.
Blijf moed houden geef niet op en blijf positief! Ik heb zolang gedacht dat ik nooit meer beter zou worden, maar met de juiste hulp en jezelf te tijd gunnen om eerst lichamelijk wat beter te worden ga je hier uit komen.Het hele proces gaat met ups en downs en de vooruitgang gaat met kleine stapjes.
Hoi Marieke wat een heftig verhaal. Erg fijn dat je nu eindelijk opknapt. Het lijkt mij een hel om zo lang zo weinig te kunnen en je zo naar te voelen. Zou je contact willen? Graag wil ik wel contact met je mocht je daar behoefte aan hebben. Mijn e-mail adres is via de de beheerder van dit forum te krijgen. Met vriendelijke groet Mirte
Al die verhalen, wow, ik krijg er kippenvel van. Zoveel herkenning.
Ook ik heb een aantal jaar terug een burn-out gekregen. Ik ben een alleenstaande moeder van een kind van toen 2 jaar.
Mijn werkgever, een grote corporatie, waar ik al een aantal jaar voor werkte startte met een traject. Een bedrijfsarts die er eigenlijk niet was voor mij. Zij probeerde om mij zo snel mogelijk weer te laten re-integreren. Dat mislukte natuurlijk. Praten met een psycholoog waar ik geen klik mee had.
Op een gegeven moment kreeg ik sterk het gevoel dat er iets gaande was. Van HR kreeg ik allerlei ongemakkelijke en emotioneel geladen vragen over zowel privé als werk. Het leek wel dat zij aan het vissen waren of ik nog wilde blijven werken. Ik gaf aan dat ik plezier had in mijn werk en graag wilde blijven maar dat ik wel ongemakkelijk en emotioneel werd van deze vragen. Een week daarna werd ik boventallig verklaard. Omdat ik nog ziek was mocht ik 6 maanden door re-integreren en daarna was het klaar. Als ik het contract zou bevechten dan zou ik geen SBK vergoeding ontvangen. Ik zou veel advocaatskosten hebben. Dat kon ik op dat moment financieel niet aan. Een week nadat ik uit dienst was werd er een nieuwe vacature online geplaatst met een aantal tweaks hier en daar om net te doen alsof dit om een compleet nieuwe vacature ging. Dit was gewoon mijn werk. Zij wilden mij gewoon kwijt en het is ze gelukt.
Na uit dienst te zijn leek het alsof mijn collega’s ook hun vingers niet aan me wilden branden. Mensen met wie ik jaren heb samengewerkt. Er kwam alleen uit één a twee personen een vorm van reactie en zij waren externen. Ik heb ondertussen natuurlijk iets anders gevonden. Maar uit angst dat ik weer scheef word aangekeken heb ik niks verteld over mijn burn-out tijd. Ik werd in het verleden altijd dikke maatjes met naaste collega’s, maar nu heb ik een muur om me heen gebouwd. Vriendelijk en aardig maar wel gereserveerd. Niet teveel in mijn leven toelaten. Dat vind ik wel jammer maar nog een keer zo’n dreun kan ik niet aan.
Het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd voordat ik compleet genezen was. Terwijl ik dit schrijf denk ik gelijk, je bent eigenlijk nooit compleet genezen van een burn-out. Je leert gaandeweg hoe je jezelf het minst stress bezorgt. Hoe je je vrije tijd beter kan benutten. Er zijn nog steeds vele valkuilen. Daar val ik nog steeds af en toe in. Het is vallen en ieder keer hopen dat je weer kunt opstaan.
Hallo Isa, bedankt voor het delen. Ik had dezelfde zaak. Ik had ook een burn-out. En mijn baas weigerde een promotie voor me te krijgen. Hij zei dat hij aan mijn veerkracht twijfelde. Ik had echt een moeilijke tijd. Misschien kunt u uw verhaal delen voor anderen in dezelfde situatie? Dat kan ook mensen helpen. Bezoek mijn verhaal hier https://mind-flower.org/about/
Hallo iedereen,
Een vraag waar ik maar weinig over terug kan vinden. Ik ben nu ruim 9 weken in therapie voor mijn burn out. Een zwaar, maar ook heel mooi proces, waar ik zeker sterker uit ga komen. Sterker omdat ik zie dat bepaalde patronen (ooit noodzakelijk om te overleven), mij nu meer kwaad dan goed doen. Ik moet mijzelf eens op de eerste plaats stellen, mijn grenzen herkennen en die ook aangeven. Dit stuit op nogal wat weerstand in mijn omgeving (lees kinderen en nieuwe partner) en heeft recent geleid tot een breuk in mijn relatie. Zijn er meer lotgenoten met dezelfde ervaring? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik vind het heel moeilijk hiermee om te gaan, sterk te blijven en voor mijzelf te blijven kiezen.
Wendy
Hallo,
Ik herken het dat je grenzen niet door iedereen in dank worden aangenomen. Zelf heb ik hier thuis mee te maken , maar ik kan gelukkig dankzij iets verbeterde communicatie hierover wel met mijn vriend praten. Mijn werk is een ander probleem, schijnbaar vinden mijn collega’s mijn grenzen niet altijd prettig. Ik ben nu sinds 4 maanden mijn uren langzaam aan het opbouwen en ik merk dat ik bepaalde zaken niet meer zomaar accepteer.
Ik zie dit als pluspunt, alhoewel ik mijn grenzen wel wat netter kan aangeven.
Maar terug naar af kan ik niet, dat heb ik wel geleerd.
Kortom niet opgeven en probeer open en eerlijk hierover te praten met je partner.
Hallo Wendy, ik had dezelfde zaak. Ik had een burn-out. Ik had echt energie nodig om verder te gaan, maar ik had veel werk voor het huis en kinderen. Ik besloot te verhuizen. Later ben ik gescheiden van mijn man. Dus ik begrijp wat je voelt. Je doet het juiste om eerst aan jezelf te denken. Ik heb hierover afgelopen oktober een blogpost geschreven.
Het beste geschenk dat je anderen ooit kunt aanbieden, is je ware geluk. Dus geef niet op! Als je je goed en gelukkig voelt, zal je familie eindelijk de waarde ervan begrijpen. Lees hier mijn blog. https://mind-flower.org/2019/10/28/halloween-this-year-not-the-same-as-ever-before-burnout-changed-my-life/
Graag wil ik ook even mijn verhaal kwijt. Ik ben een jonge mama van 28jaar (dochter van 4), laatstejaars student verpleegkunde. Het begon allemaal vorig jaar in april. Mijn partner werkte in het buitenland 6 weken op 6 weken af. We hadden net een huis gebouwd. Ik moest na mijn uren heel veel regelen met aannemers enz…. veel puinhoop waardoor ik veel moest poetsen in huis, papierwerk…. combineren met er te zijn voor mijn dochter, stage, studeren…. Op een gegeven moment volgde ik een maagonderzoek mee in het ziekenhuis waar ik stage liep. Ik was er niet echt met mijn gedachten bij en piekerde over wat ik nog moest doen na mijn uren. Het sloeg ineens toe, hartkloppingen, duizelig worden, zweten. De dokter legde mij op een bed en dacht dat het een appelflauwte was. Ik ging naar de eetzaal, toen ik neer zat kreeg ik weer dat raar gevoel. Ze brachten mij naar de spoeddienst ik had een hele hoge bloeddruk, pols…. ze dachten aan een longembool. Foto gehad van mijn longen en een bloedgas. Daaruit kwam HYPERVENTILATIE. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld. De paniekaanvallen zijn nog steeds aanwezig, omdat ik blijf piekeren. Druk schema behouden…. mijn huisarts zei je bent overspannen, heb namelijk heel veel spierpijn, duizeligheid, slaapproblemen, hoofdpijn etc…. dus nu een maand of 2 aan de AD. Herkent iemand mijn klachten? Voel me soms zo radeloos en alleen. Ik wil terug normaal functioneren, me concentreren op mijn school.
Hi,
Ik herken je klachten heel erg, ik zit precies in dezelfde situatie, laatste jaar van mijn opleiding verpleegkunde met deze klachten maakt het er niet makkelijker op. Misschien dat we elkaar handige tips kunnen geven wat betreft onze studie, hoe we dat vol kunnen houden.
Wanneer is het MS en wanneer Burn out.
Internet maakt mensen gek. Zo mij ook.
Iedereen om mij heen zegt dat ik een burn out heb.. arts, osteopaat, bedrijfsarts…
Maar ik voel me mentaal gewoon goed.. ik wil werken en leuke dingen.. alleen me lichaam werkt niet mee.. smorgens: slappe, vermoeide benen.. ook als ik ff in de auto heb gezeten.. dat gevoel dat je krijgt in je benen na lang gezeten te hebben… ik heb geen zware benen. Ik heb geen spierzwakte want ik kan gewoon opdrukken, squads en sprintjes trekken… wel heb ik het gevoel dat me kaken wat gespannen zijn.. en me ogen leden trillen.. en me duim…
Mri afspraak staat gepland
Weet niet wat emg is maar dat krijg ik ook… en bloedprikken op ck waarde… — voor mij is MRI alleen wel genoeg.. als daar wat uitkomt kan je de rest doen… vind de volgorde vreemd.. eerst bloed dan emg en dan mri…
Ik zou zeker vb12 mee laten prikken, en de evt Burnout diagnose ook serieus oppakken , om evt erger te voorkomen
Hoi,
Wij maken voor ons profielwerkstuk een korte documentaire over burn-outs. Hiervoor zoeken wij mensen die een kort interview hiervoor zouden willen doen om hun verhaal te vertellen (Dit zou dan op beeld zijn, maar kan eventueel ook anoniem bijvoorbeeld zonder het gezicht te filmen) Wij komen uit Haarlem dus het zou fijn zijn als we in de omgeving van Noord (eventueel Zuid) Holland kunnen filmen. Als u interesse heeft om mee te werken en ons verder te helpen kunt u ons bereiken op het email adres: sanne@veffer.net of op instagram: @aimeeserraris
Met vriendelijke groeten,
Marilene, Sanne en Aimee
Stedelijk Gymnasium Haarlem
(Het gaat over redelijk korte termijn, september/begin oktober 2019)
Hoi Allemaal benieuwd of iemand dit herkent
Kamp zelf met een zware en wat rare burn.out. wat ik in Maart aanzag voor niet lekker in mijn vel of de overgang waren al de voortekenen . Ik piekerde over van alles, werk en prive. Maar goed dan ga je gewoon nog ff door en neem je savonds een wijntje. Of een slaappil .Op een ochtend bevroor ik als het ware op mijn werk. Kreeg nog meer slapeloze nachten Kon niet meer rustig pauzeren of op een kruk gaan zitten.Mijn hoofd voelt als 1 beurse plek . Geen ideeën, geen initiatief meer , geen geheugen en vooral een heel moe gevoel in.mijn hoofd. Ik voel me een robot.Het onrustige is er nog steeds nu 4 maanden later, vaak als trillen inwendig. Ben 10 kilo afgevallen en zie er niet uit ( strak gelaat / dof haar ,bleek/ mager / pukkels).slapen doe ik.op amyltriptiline want ik sta continue aan.Ook werd er een mega vb12 tekort aangetoond. Hier heb ik injecties voor gehad en inmiddels aan de tabletten. Het rare is dat de instorting van het lijf nooit echt is gekomen…wandel met een vriendin zo een 10 tal. ki lometer. De laatste tijd echter wel veel spierverlies of bindweefsel zitten doet zeer . Geestelijk ontstaat er echter steeds meer angst en paniek. Als de huisarts net gezegd heeft dat ik moet accepteren dat ik een burn.out heb zegt vervolgens de psycholoog dat ik geen typische burn.out kandidaat ben en laat een uitgebreid onderzoek op mij los waar dan weer niets uitkomt. De neuroloog dacht aan MS dus door de MRI .Ben erg bang voor hersenschade na alles wat ik heb gegoogle de en de vele slapelize paniek nachten.
Wat vroeger normaal was lukt niet meer of met moeite , zit te trillen bij de kapper en voor de AH moet ik de moed verzamelen, sta soms te twijfelen voor de deur of ik wel durf. Continue een gejaagd gevoel
Heb een heel negatief gevoel over.mijzelf momenteel , schuldgevoel sleur partner en kind mee de ellende in.
Geen idee wat ik.met de dagen aan moet en vooral de ochtenden zijn een hel. Als advies krijg ik nu.opdrachten energievers etc leuke dingen doen . Maar vind dit maar lastig. Idee dat ik nog steeds in de acceptatie fase rond dool maar geen uitweg weet.
Beantwoorden
Wat vervelend is.. dat jij nu moet wachten op je mri resultaten.. ms- en burn out klachten hebben raakvlakken en dat maakt het zo lastig.
Is vit D gecheckt ook,?
Je lijf is supersterk dus wil niet zeggen dat je geen burnout hebt als je lijf nog functioneerd. Ik zou wel uitkijken met wat je qua bewegjng doet…dus niet megastukken wandelen om dat dat nog lukt…pas je beweging aan aan hoe je je voelt…
Misschien n idee om je huisarts eens te laten overleggen met de psych, want dit helpt jou niet rustiger worden jn je hoofd. Helaas is het zooooo moeilijk dat al die verschillende behandelaren nooit echt samenwerken…je moet veel zelf uitvinden…
Ik heb veel baat bij cranio sacraaltherapie….
Sterkte groetjes linda…nu 15 maanden burnout en onlangs mega terugval.. .mede door al die tijd vol in de therapie te duiken en mn lijf en hoofd niet de tijd en rust te geven om eerst te herstellen en opknappen….
Hoi Juul…. zo herkenbaar! Gr lies
Hoe is het nu met jou??
Hallo allemaal,
Fijn om een forum te vinden over burn-outs want ik ben het er inderdaad mee eens dat hier te weinig aandacht aan wordt besteed. Ik zou graag mijn verhaal kwijt willen en hopelijk wat reacties erop kunnen krijgen. Het is een lang verhaal dus alvast excuses daarvoor. Het is mijn burn-out verhaal en mijn helaas stuk gelopen relatie.
Momenteel heb ik een beetje een terugval gehad maar laat ik bij het begin beginnen. Eind 2017 ben ik op uitzending geweest voor 5 maanden en dat heeft zoals te verwachten is behoorlijke impact gemaakt. Ik heb in het begin na thuiskomst weer heel erg moeten wennen aan het leven hier en dat ging niet zonder slag of stoot. Mijn toenmalige vriendin, wat echt de liefde van mijn leven is stond voor me klaar en is er altijd voor me geweest, de schat. Zij had het in die tijd ook druk met studie dus het was ook lastig om momenten voor onszelf te vinden maar met passen en meten lukte dat redelijk.
Toch merkte ik aan mezelf dat er iets mis was en wijdte dat eigenlijk aan dat ik nog moest wennen, en in augustus hebben we dan ook echt de prachtigste vakantie gemaakt ooit, wij beiden vinden dat onze mooiste vakantie ooit, ook nu we uit elkaar zijn. Na deze vakantie merkte ik dat ik toch nog niet de oude was en dingen begon te vergeten, wat ik normaliter vrijwel niet heb. Sleutels kwijt zijn, tot 4x toe het gas de hele dag aan laten staan zonder dat het brandde, auto vergeten af te sluiten, verminderde energie, vluchtgedrag in alcohol en feestjes waarna de energie natuurlijk voor een nog langere periode minimaal was, noem het maar op. Tevens was ik op zoek in mijn hoofd naar oplossingen en dacht bijvoorbeeld van ik wil naar het buitenland want daar heb ik dan wel rust, dat leverde natuurlijk de nodige verwarring en boosheid op bij mijn vriendin. Zij heeft getracht me te helpen, heel erg, en me naar de huisarts te krijgen e.d. alleen moet je dat zelf gaan inzien ofzo hoe gek dat ook klinkt.
Toen in februari dit jaar kwam de druppel en dat is dat mijn vriendin werd gediagnosticeerd met een medische aandoening waardoor we zsm aan kinderen moesten beginnen. Iets dat ik zoo ongelooflijk graag wilde met haar, altijd al alleen doordat ik zo in de knoop zat niets meer overzag en het gewoon allemaal even niet meer wist. Zij heeft in die tijd ook niet de goede steun gehad vanuit de arts en sloeg dit natuurlijk ook in als een bom. Miscommunicatie, frustratie etc hebben uiteindelijk tot de breuk geleid wat ik nooit heb gewild en zij ook niet want de liefde was altijd zo heftig, zo’n enorme band en gewoon echt maatjes van elkaar waar we echt onszelf waren.
De breuk heeft even aangehouden en ik heb op een gegeven moment getracht toen ik mij weer wat beter voelde om het weer terug te krijgen aangezien ik het nooit heb gewild uit elkaar te gaan alleen was ik nog niet helemaal de oude en dat merkte zij en ze zat natuurlijk met haar eigen dingen. Na veel gesmeek etc besloten geen contact te hebben en na een tijde weer contact gezocht. Dat verliep heel fijn en weer afgesproken en dat was ook fijn. Zij vertelde me dat ze iemand had leren kennen wat pijn deed maar ze zij ook dat het een vlucht was, ik heb haar verteld dat ik het begreep en niet boos o.i.d. was, hoe zou ik dat ook kunnen zijn aangezien we uit elkaar waren. Wel verteld dat het me raakte en pijn deed maar blij voor haar was. Daarna contact gehouden, maar ze gaf aan heel erg in de war te zijn maar toch weer afgesproken. Nu 2 weken geleden op een zondag hadden we wat afgesproken en dit was heel erg fijn, zo fijn zelfs dat zij zei: zijn we dan nu weer bij elkaar? Waarop ik heb geantwoord als jij dat wilt, dan ja want dat is ook wat ik wil. Ze heeft het diezelfde avond nog verbroken met die ander en vroeg of ik haar op kon halen want ze kon niet wachten weer bij me te zijn en bij me te slapen. Zo gezegd, zo gedaan en ook weer met elkaar naar bed geweest, alles voelde als vanouds en toch weer niet.
De volgende dag was het leuk, weer met elkaar naar bed gegaan, gepraat, geknuffeld etc. Maar ik merkte iets aan haar, ze was niet helemaal het meisje dat ik ken en ze zei zelf op een gegeven moment ook dat ze niet wist of ze het meisje nog was die ze was. Ik merkte angst en paniek etc en ben zelf kalm gebleven om haar gerust te stellen maar toen kwam het toch en gaf ze aan het niet meer te kunnen. In de dagen daarna is er wat over en weer geappt en merkte ik steeds meer angsten bij haar, of ik geen soa had, of ik afluisterapparatuur heb om onze gesprekken op te nemen, of ik wraak ga nemen, of ik boos ben, of ik foto’s van haar op internet ga zetten, noem het maar op en talloze keren. Uiteraard zou ik zoiets nooit doen, niet bij mijn aartsvijand, laat staan bij het meisje waar ik zielsveel van houd en mijn hart voor altijd gestolen heeft.
Toen kwamen ook dingen dat ze zei ik kan het niet meer, mijn gevoel is weg, en ben denk ik misschien verliefd op die ander (terwijl het daarvoor altijd een vlucht was, en het afgebroken had voor mij) etc en de wanen die ze had zijn in elk gesprek voorgekomen, meerdere keren. Nu is ze vorige week maandag bij een psychiater geweest en blijkt dat ze een psychose heeft, en zoals ik het zie ook een burn-out en staat dat uiteraard met elkaar in verband. Nu krijgt ze gelukkig behandeling maar ze heeft mij op advies van de psychiater even geblokkeerd, ook al berichtte ik haar niet meer, tevens heeft ze haar facebook compleet verwijdert. Ze heeft aangegeven dat mochten er zaken zijn ik haar moet mailen of smsen maar dat ze aan zichzelf moet werken.
De breuk is nu 7 maanden en mijn hart ligt nog steeds bij haar, want het is echt de meest geweldige en intrigerentste, liefste mooiste, prachtigste vrouw ter wereld. Het moeilijke is voor mij dat ik heel goed begrijp hoe ze zich voelt en hoe ze zich heeft gevoeld, ze gaf zelf ook aan het lijkt wel of ik jou nu ben, en jij mij. Want ik wist niet wat ik wilde, voelde soms inderdaad van het gevoel is weg en het is misschien beter zo maar toen ik wat meer bij zinnen kwam is dat dus absoluut niet het geval en is zij gewoon degene die ik ten huwelijk wil vragen en een gezin mee wil en het geluk van het leven wil delen.
We hebben nu sinds dinsdag geen contact meer en ik vraag me gewoon heel erg af wat ik moet doen, ik kan me voorstellen dat ik een stressfactor voor haar ben op dit moment en geen druk op haar moet leggen aangezien ik weet hoe het voelt. Maar aan de andere kant wil ik ook ontzettend graag op haar wachten omdat ik denk dat als ze er misschien uitkomt hetzelfde gaat ervaren als mij. Ze zegt zelf ook dat ze aan de liefde tussen ons nooit heeft getwijfeld. Het zijn de externe en eigen dingen die ons hebben doen scheiden betreurenswaardig.
Iemand een vergelijkbare ervaring of herkent zich hierin en wat is het beste dat ik in deze situatie moet doen? Ik werk nog steeds aan mijzelf en wil sterk zijn zodat ik er ook voor haar kan zijn alleen ondanks dat je het zelf mee hebt gemaakt is het verdomd moeilijk om iemand te bereiken. Doet me enorm verdriet.
Het gaat misschien vooral over mijn relatie, of hoe die te redden etc maar allemaal veroorzaakt door een burn-out helaas :(.
Groeten J
Dag iedereen,
na jaren burnout te hebben en verslaafd te zijn aan de oxazepam wil ik het nu op een natuurlijke manier proberen. Ik heb veel gegoogled en de zelfde namen zoals kamille, rodiola en valeriaan blijven voorbij komen.
Nu zag ik hier ook: https://jouwnatuurlijkegezondheid.nl/2019/05/beste-natuurlijke-rustgevende-middelen-voor-stress-klachten/
Een ervaring staan, wat die man echt geholpen heeft, maar ik twijfel of het wel echt werkt?
Wat denken jullie?
Liefs,
Natasja
Hoi Natasja,
Als het je aanspreekt kan je sowieso dit middel en deze combinatie uitproberen. Over het algemeen zijn deze samengestelde supplementen niet schadelijk. Het is echter de vraag of het voor jou de juiste samenstelling is en of het gaat helpen. Er zijn zoveel mooie supplementen verkrijgbaar in Nederland tegenwoordig, maar als jouw systeem (nog) niet openstaat voor deze stoffen maar er eerst iets anders nodig is, dan is het een dure aanschaf wat zo de wc in verdwijnt. Ik geef de laatste jaren standaard het advies om door een deskundige door te laten meten wat er nodig is om van je klachten af te komen of je energieniveau op te bouwen. En met een deskundige bedoel ik een natuurgeneeskundige of een kinesiologe. Zij of hij kunnen persoonlijk advies geven welke suppletie bij jou op dit moment past en in welke dosering.
Ik hoop je (en ook anderen) met dit advies verder te hebben geholpen.
Hartelijke groet, Arjen Luijendijk – burnoutspecialist
Beste allemaal,
Ik ben Wendy en ben 38 jaar oud, getrouwd en moeder van 3 jongens van 5,9 en 12.
Tot november 2018, hield ik alle ballen hoog, werken, huishouden, gezin, mantelzorger…
Totdat van de een op de andere dag ik letterlijk gevloerd ging, het licht ging uit.
Er stonden mij weken van angst en paniek, complete dissociatie, ik was mezelf mentaal en fysiek helemaal kwijt. Het leek alsof ik naast m’n lijf leefde en ik van een afstand toekeek hoe ellendig ik er aan toe was.
De huisarts heeft het woord burn out nooit uitgesproken, echter de psycholoog naderhand wel. Ik heb een traject van 4 maanden gevolgd met verschillende disciplines aan hulp.
Nu as we speak ben ik 9 maanden verder (noem het gekscherend uitgeteld van m’n burn-out) ben ik nog niet de oude.
Wel al stukken beter dan wat het maanden geleden geweest is, maar mijn draagkracht is nog steeds erg laag en ben ik nog erg prikkel gevoelig. Kan slecht tegen drukte en kabaal.
De meeste angst en paniek zijn wel verdwenen , maar wil nog wel eens opkomen als mijn lijf erg gespannen is. De spanningen en ontstekingen lijken ook niet echt over te gaan, m’n hoofd tolt nog iedere dag, en m’n kamen doen soms nog pijn van het onbewust klemmen.
Toch merk ik wel al verschil en zit ik als ik mijn gevoel er op los moet laten ongeveer op de helft van mijn herstel.
Het word leefbaarder, ondanks dat het nog stevig kan frustreren dat ik na al die maanden nog niet normaal kan functioneren.
We houden hoop, er is licht aan het einde van die eindeloze tunnel.
2019 mag wat mij betreft het boekje in als ellendigste jaar ooit voor mij, en hoop dan ook heel hard dat 2020 wat meer zonneschijn gaat geven.
Veel succes en sterkte allemaal, we komen er wel!!
Hallo Wendy
Ik zit zelf 8 maanden thuis. (Kinderen 1 en 4 jaar) Kun jij inmiddels weer voor je gezin zorgen? (Omdat ik las dat je al aan het reïntegreren was op je werk) En je hebt dus ook veel last van overprikkeling?
Gr Gloria
Hoi Gloria,
Inmiddels ben ik 13 maanden onderweg en gaat het tergend langzaam… ik ben nog niet aan het re-integreren, het lukt me nog niet. Zo gaat het 2 weken een beetje berg op, en van de een op de andere dag weer volop in paniek en angst. Word er moedeloos van.
Reactie van Arjen Luijendijk-burnoutspecialist:
Hoi Wendy, ik hoor het zo vaak in mijn praktijk dat het zo lang duurt voordat je herstelt van een burnout. Wat ik mij bij jou afvraag is welke begeleiding of hulp je krijgt om te herstellen. Wat heeft jouw werkgever je aangeboden?
Hallo,
Ik weet niet of ik een burnout heb, maar ik ben nieuwsgierig of iemand mijn klachten herkent.
Over een periode van 10 jaar is het sporten en wandelen steeds moeilijker geworden. Ik sport inmiddels niet meer en waar ik vroeger 15 km wandelde ben ik nu blij als ik de twee km haal. Mijn spieren beginnen dan pijn te doen. De laatste jaren ook veel vermoeidheid. Ik moet elke middag slapen. Met klussen hetzelfde verhaal, maar dan zijn het mn rug en armspieren. Wat ik nog het meest raar vind is het gevoel in mn rugwervels, tenminste dat gebied. Daar golft een raar gevoel doorheen en als ik teveel door de pijn heen moet wordt dat zo heftig dat ik huilbuien krijg. Dat golvende gevoel gaat ook vaak gepaard met kippevel. Is dit voor iemand herkenbaar
Hallo,
Ook ik zit sinds enkele maanden thuis met een burn out.
Ook bij mij begonnen met vage klachten , die ik alsmaar negeerde. Maar op een gegeven moment alleen nog maar moe, overal spierpijn nergens meer tegenkunnen . Zelfs mijn lieve dochter was al te veel.
Op een gegeven moment sliep ik nog maar 2 uur per nacht en was doodop, slapen wou niet meer lukken vanwege nachtelijke piekermomenten . Na 3 uur piekeren was ik in staat 2 uur te slapen om daarna weer piekerend waker te worden.
Door deze piekermomenten ook zeer angstig geworden, want ja niemand piekerd over leuke zaken. Totdat eindelijk de bom barstte. Eerst op het werk en daarna nogmaals thuis.
Heb daarna snel van de huisarts en ggz ondersteuning te horen gekregen burn out niet meer werken. Na 3 weken bij een psycholoog begonnen. Hij heeft me goed geholpen om mijn valkuilen boven water te krijgen.
Ben nu weer aan het reintergreren op mijn werk. Ik vind alleen het contact met mijn collega’s vreemd. Soms heb ik nog het idee dat ze me behandelen zoals ik was voor mijn instorten. Heeft iemand daar ervaring mee en wat daaraan te doen?
Gelukkig gaat het thuis nu een heel stuk beter en kan ik samen met mijn man weer volop van mijn dochter genieten
Hoi Ingrid,
Ik ben ook weer aan het reïntegreren in een hele lieve en begripvolle omgeving, maar ook ik merk dat mijn collega’s niet weten wat het inhoudt om burn out te zijn. Dat snap ik, voorheen was ik de kartrekker, gangmaker en pakte alles voor iedereen zonder problemen op. Ze begrijpen wel dat ik nu rustiger aan moet doen, maar het verschil van vroeger (110%) naar nu is niet de 50% die zij denken, maar pas 10%. Dat snap ik, van iemand die nooit iets een probleem vond, naar iemand die kan janken als het kopieerapparaat vastloopt is ook moeilijk voorstelbaar. Waarschijnlijk zul je het hier zelf ook nog moeilijk mee hebben. Boos; waarom kan ik dat nu niet meer? Voor mij is het heel belangrijk grenzen te leren voelen. Dat heb ik nooit gekund en heeft ook tot deze burnout geleid. Niet meteen zeggen; ik doe het wel. Dat heb je jaren gedaan en dat is wat collega’s van je gewend zijn. Waarschijnlijk zonder klagen. Dus eigenlijk kunnen ze ook niet weten dat je hulp nodig had, omdat je het zelf ook niet aangaf. Conclusie: luister naar jezelf, herken je grenzen en geef dat aan. Ik denk dat al je collega’s daar begrip voor zullen hebben.
Hey hey,
Super fijn om dit te lezen en me even niet zo alleen te voelen. Ik zit al drie jaar te sukkelen met mijn gezondheid. Het begon met mijn darmen en inmiddels pijntjes in mijn hele lichaam. Ik zit nu een half jaar thuis en ben tussendoor weer gaan proberen te werken maar het ging niet. Het is me nog steeds onduidelijk wat ik precies heb, want ik heb wel energie, maar het lijkt wel of mijn lichaam gewoon een error heeft. Ik voel iedere dag tintelingen in mijn gezicht en alsof er een touw trekt van mijn bekken naar mijn kaken. Iedereen zegt ah heerlijk toch de hele dag netflixen en wandelen, maar ik kan niet eens 10 min tv kijken of ik krijg al pijn. Ik vind het super positief om te lezen dat de burn out heell veel mensen helpt om zichelf te vinden en ik hoor het ook van mensen om me heen. Toch vraag ik me af en toe af of het me ooit gaat lukken om uit deze vicieuze cirkel te komen. Ik voel me 4 dagen goed en heb wat minder pijn en hoppa 5 dagen straf en zo goed gaat het al een jaar. Ik neem steeds meer rust maar ik voel me niet beter. Het probleem is dat ik geen idee heb wat wel goed voor me is en niet en dat maakt me soms wanhopig. Ik voel totaal niet wanneer ik over een grens heen ga want de pijn en het vervelende gevoel is er altijd. Iedere dag ga ik er weer tegenaan en sta ik op met lach, maar soms vraag ik me af hoe lang ik dat nog volhoud als ik geen seintje krijg dat ik het goed doe.
Hey hallo, hier zit ik dan….al twee jaar in een burn out….het was ook zeer ernstig met mij gesteld.
Het gaat nu wel een stuk beter…maar kan niet zeggen dat het voorbij is….of dat dat ooit zal gaan gebeuren.
Tja we moeten toch maar verder …ik probeer positief te blijven maar soms is dat lastig.
Beste allen,
Ik zit ruim een jaar thuis met een verwaarloosde burn-out. Klachten vooral slapeloosheid en veel (spier)pijn in mijn kuiten en bovenbenen. Soms moeilijk om te vertrouwen op een volledig herstel. Herkent iemand de klachten mbt benen?
Dank, groet,
Floris
Beste Floris,
Hoe gaat het nu met je?
Die klachten in met name de bovenbenen herken ik erg. Vooral veel verzuring na korte wandelingen en lang staan.
Groet
Marijke
Angst doet veel met je lijf. Herken dat gevoel goed waar je benen onder je lijf zwabberen en totaal geen steun meer lijken te geven. Burn out kan ook leiden tot uitval, paniek, hyperventilatie, depressie, angsten, totale zwakte hartritmedingetjes alles bij elkaar maakt dat je lijf zegt stop. Luister daar naar. Slapen veel slapen doet wonderen, jezelf vertellen dat niks moet. Stoppen aardig te zijn. Niks. Helemaal niks moet.
Hi all,
Momenteel zit ik zelf nu een maandje thuis en ben ik sinds 2 weken weer 2 uurtjes per dag aan het werk. Echt diagnose is nog niet gesteld bij mij, maar na het lezen van jullie verhalen kan ik mij absoluut inleven. Waar is het allemaal begonnen, deze vraag stel ik mezelf nu al meerdere keren , had ik het kunnen voorkomen? Er zijn geen goede of foute antwoorden ben ik achter gekomen, het “nu” is wat telt..erkennen dat eventjes geen gas geven oke is geeft mij enorme rust..aan de andere kant merk ik dat ik best geïsoleerd raak, kom weinig buiten en mis op momenten het sociale contact.
Alle lijntjes die ik kan uitzetten heb ik gedaan, toch voelt het niet compleet omdat ik sneller wil Maar gewoon niet kan.
Als ik dit alles lees is het fijn om niet “alleen” te zijn met mijn klachten:)
Sinds kort thuis met een burn-out.
Daarvoor inderdaad vaak vage klachten. Moe, huiliger, paniekaanvallen, wat meer migraine aanvallen. Last in m’n polsen en nek. Paar keer langs bij de dokter zonder echt een oplossing. Rust zei die steeds.
Ik werk in een crèche. We werkten een hele tijd met 5 mensen. Dan maar met 4 en sinds midden september met 3 meer. Ookal bleven het aantal kindjes min of meer gelijk. Dus enorm veel overuren. En ja ik deed het maar. Ik ben nog alleen zodus ik vond het maar normaal om ze wat meer te helpen. Dat stond dan gelijk aan werkweken van soms 46u. Zonder echte middagpauze. In november begonnen de eerste tekenen. Maar ja, was m’n Pepe verloren en stak men gemoedstoestand daar op. Dan kwam het kerstverlof. 2 weken thuis. 2 weken rusten en dan zal het wel beter zijn. Niet het geval dus. Hup januari, februari… In maart is er dan een nieuwe collega begonnen. Ik dacht ok, iemand erbij dus dan zal het wel beteren. Niet dus. Dan was ik 5 dagen thuis met de paasvakantie. Ervoor weer even langs bij de dokter. Klein vitamine tekort, maar voor de rest niets waar ik me zorgen over moest maken. Rust zei ze weer. Je hebt 5 dagen om te rusten. Dus ik aan de zee gaan rusten en uitwaaien. In stapte van de trein en ik viel in een eindeloze put van donkere gedachten en had in niets zin.
Dinsdag en woensdag erop gaan werken. Woensdag avond naar de dokter. Helemaal gebroken. Burnout zei deze. Een hele opluchting. Dat het toch niet alleen in mijn hoofd zat. Ze sprak de woorden: je kent je zelf niet meer. Je moet opzoek naar jezelf.
En idd zo voelde ik me. Heb maanden alleen maar gewerkt. Thuis komen, eten, beetje eten, slapen en de volgende dag terug 10u gaan werken. Weekends deed ik vaak niet veel meer omdat ik zo moe was van in de week.
Geen steun van op het werk. Eerst 2 weken thuis, terug naar de dokter en dan nu een maand thuis. Deze week is dus eigenlijk m’n derde week thuis. En kreeg ik gisteren een controle arts aan m’n deur. Heb een collega die al 8 maanden thuis zit. Ik hoor m’n bazin nog zo zeggen daar stuur ik gene dokter naar, da kost mij te veel geld. En hop drie weken thuis en er staat er al enen voor m’n deur. Dit is echt een slag in m’n gezicht. Ik zit al zo diep en dit is weer maar een druppel erbij in m’n overvolle emmer. Ik ben woedend. 10 jaar werk ik daar. Nooit echt ziek geweest, nooit geklaagd over wat dan ook. Altijd mooi ja geknikt en dan krijg ik dit als reactie.
Dus nu de volgende stap is m’n ontslag geven. Ik kan het niet meer. Wil ze niet horen, zien wat dan ook. Als dit het respect is dat ze geeft, kan ze het zelfde respect terug krijgen.
Ik wens zelfs m’n grootste vijand (bazin op dit moment) geen burnout toe.
De donkere dagen, gedachten, in niets zin hebben, blijvende gedachten, onophoudelijke molen die blijft draaien dag in en uit. De angstaanvallen, rusteloze nachten en dagen. De vermoeidheid bij alles wat je doet. “Even” naar de winkel zit er niet meer in. Alles is vermoeiend…
Ik hoop dat het me niet te lang meer neer houdt. Maar het zal een weg van vele ups en downs zijn
beste Jemina,
erg naar voor je, zeker dat je geen steun van je werkgever krijgt.
maar werkelijk, een burnout duurt geen maand of 2 maanden maar veel langer..en daarom neem geen beslissingen zoals ontslag o.i d.
maar neem de tijd en denk ALLEEN aan jezelf
zoek ook hulp!! coaching of revalidatie..want je hebt t nodig dat je leert naar jezelf te kijken en gevoelens te herkennen van over je grenzen gaan…helaas ben ik al bijna 2 jaar verder en ben nu 2x 4 uurtjes aan t werk en het gaat erg langzaam maar heb goede moed!!
ik wens je veel sterkte en rust en regelmaat en je leven.
Hoi Allemaal,
Misschien kunnen jullie wel goed nieuws gebruiken.
Ik (man, 40) heb precies 10 jaar geleden een zware burn-out gehad. Ik was zeer gespannen, angstig, depressief, een gevoel van dissociatie en kon helemaal niks meer. Ik ging wandelen en hing de hele tijd aan de arm van mijn vrouw. Ik vroeg me af of ik ooit nog wel de oude werd. Niemand kon het zeggen. De psycholoog ook niet.
Nu het goede nieuws. Heeel langzaam ben ik toch helemaal 100% hersteld. Het heeft wel lang geduurt. 6 maanden thuis gezeten. Ik voelde me nog lang niet goed, maar ben toch weer gaan werken. Dat heb ik maar 6 maanden volgehouden. Daarna zat ik weer 6 maanden thuis. Het duurde al met al een jaar totdat ik ergens rondliep en dacht: “he, ik voel me eigenlijk wel goed”. Ik was even vergeten dat ik overspannen was. En die goede momenten gingen steeds langer duren en de slechte steeds korter. Tot ik op een gegeven moment weer helemaal de oude was 🙂 Ik kon weer lekker van alles genieten. Lachen. Uitkijken naar dingen. Bezig zijn.
Mensen posten alleen berichten op internet-forums wanneer het slecht gaat. Wanneer je je beter voelt ga je verder met je leven en laat je niets meer van je horen op forums. Vandaar dat je niet bepaald vrolijk word als je als die kommer en kwel leest.
Daar zit hem de catch: Ik heb het nu weer te pakken. Op zich ben ik niet meer bang omdat ik weer dat het over gaat, maar ik heb er nu een nieuw symptoom bij: hoge piep in mijn oren. Door die piep word ik erg onrustig en word het herstel nog moeilijker.
Ik heb wel wat geleerd: de eerste burn-out (denk ik, zeker weten doe je het nooit) vooral door teveel hooi op mijn vork nemen en teveel over mij heen laten lopen en niet naar mijn gevoel luisteren. Ik ging dat na de burn out wel beter doen en je veranderd je gedrag wel degelijk omdat je niet nog een burn-out wil krijgen.
Bij deze tweede burn-out denk ik achteraf dat ik teveel boosheid en frustratie en ontevredenheid heb opgebouwd. Ik trok me alles te veel aan: hoe dingen gaan op het werk, de politiek, mensen waaraan je je irriteert. Je word een broeinest van boosheid. Ook niet tevreden zijn: niet tevreden omdat je niet alles kan kopen wat je wilt, terwijl je wel gewoon kan rondkomen en gezond bent (was). Gefrustreerd omdat je vind dat iedereen je behoeften gelijk moet voldoen. Ik was eigenlijk best wel mezelf aan het vergiftigen met negatieve denkwijzes.
En ja hoor nu heb ik het weer voor elkaar. Nu zit ik in zak en as. Die piep in mijn oor gaat zeker veel energie vreten en van tinnitus forums lezen word je ook helemaal niet vrolijk dus dat doe ik niet meer.
Ik pak de brokstukken bij elkaar en ga dingen doen die ik wel kan doen: gezond leven en rustig aan doen, minder negatief en maar weer hopen dat het helpt en dat ik ooit weer de oude ben.
Dus de eerste keer was het helemaal gelukt en het is mogelijk om weer de oude te worden, maar pas op de valkuilen! Blijf jezelf goed geestelijk verzorgen, ook als je denkt dat je weer helemaal beter bent!
Hopelijk hebben jullie wat aan dit verhaal. Het komt goed.
Groetjes,
D
Hallo allemaal,
Door het lezen van alle verhalen voel ik mij al een stuk minder alleen. Ik heb van oktober 2018 tot afgelopen maart thuis gezeten, overspannen. Tijdens het re-integreren ben ik erachter gekomen dat ik absoluut niet terug wilde. Ik ben toen op zoek gegaan naar een nieuwe baan en gelukkig gevonden. Ik werk daar nu twee maanden. Ik had gedacht al mijn energie weer terug te krijgen en weer helemaal zou opbloeien. Toch voel ik mij nog elke dag moe, neerslachtig, verdrietig en heb last van lichamelijke klachten. Dit maakt mij bang omdat ik niet weet of dit hoort bij het herstel en gewoon even moet doorzetten. Ik heb nog wel regelmatig contact met de POH-GGZ, dit wil ik voorlopig ook nog houden.
Hopelijk hebben andere hier ook ervaring mee zodat ik mij niet meer zo alleen hoef te voelen.
Liefs,
Roos
Ik vermoed dat je nog niet volledig hersteld bent. Kijk eens op csrcentrum.nl (bij ‘blogs’ staan o.a. duidelijke filmpjes) om meer te leren over de fysieke basis van je klachten, dat geeft misschien rust om het te begrijpen.
Hallo Allemaal,
Wat een herkenbare verhalen zeg en ook veel herkenbare symptomen.
Sinds 6 maanden ben ik nu thuis met een burn out. De maanden ervoor allerlei vage gezondheidsklachten gehad en bij diverse medische specialisten geweest (KNO arts en Neuroloog). Deze konden niets vinden. Uiteindelijk was hetgeen overbleef dat ik last had van stress. Ik wist wel dat ik altijd druk bezig was, maar dat leek heel gewoon te zijn.
Uiteindelijk ben ik met de volgende klachten thuis komen te zitten; spanningshoofdpijn, oorpijn, gespannen kaken, tintelingen in ledematen en op hoofd, misselijkheid, oorsuizen, duizeligheid, benauwdheid en ook paniekaanvallen. Ik kon echt heel weinig meer rond die periode en kon ook bijna nergens meer heen. Ik heb er 5 maanden over gedaan om weer een beetje op te krabbelen, waarin een aantal van deze klachten zijn wat verminderd en ik kan me al weer wat vrijer bewegen in de buitenwereld. In die tijd ben ik bij POH-GGZ geweest, veel gewandeld, gefietst, gezwommen, mindfullnes, lezen, yoga etc etc. Momenteel volg ik een hersteltraining bij een gespecialiseerde sportschool. Helaas zijn een aantal klachten nog wel veel aanwezig (benauwdheid, spanningshoofdpijn, oorsuizen, tintelingen). Ik hoop dat deze gaan verminderen. Het hindert me momenteel nog bij autorijden en op drukke plaatsen en bij situaties waarin druk op mij gelegd wordt. Hierin merk ik dat ik er nog niet ben.
Groeten, Vincent
Hallo Vincent,
Je klachten zijn zeer herkenbaar en ik ben er voor behandeld.
Ik hoop dat je er inmiddels vanaf bent. Zo niet: laat het even weten.
Hallo Femke,
Ik had al even niet gekeken naar dit forum en zie nu dat je gereageerd hebt op mijn verhaal. Ik heb dit ca. 3 maanden geleden geschreven en sindsdien gaat het echt centimeter voor centimeter beter, maar echt een hele grote vooruitgang is er nog niet. Ik moet steeds een paar maanden terug kijken om te zien;’ja, het gaat wat beter’. Momenteel best veel aan het sporten en daarnaast bij een psycholoog. Een aanzienlijk deel van de klachten is er helaas nog wel. Wel minder heftig dan in het begin van de burn out. Dit heeft blijkbaar veel tijd nodig.
Hallo Femke, nee, helaas nog niet ervan af. Het herstel gaat heel erg langzaam en ook best wel het gevoel dat niemand me echt kan helpen. Alle activiteiten en rust welke ik neem vind iedereen goed en ga er zo meer door zegt men dan……….daar moet ik het mee doen. Momenteel nog aan het sporten en bij de psycholoog in behandeling.
Hoi allemaal,
Sinds half februari ben ik ziek, in 1e instantie een gewone verkoudheid. Ik had daarna een paar dagen Londen in de planning staan, wat ik ook heb gedaan. Daarna stortte ik in. Ik had (weer) een luchtweginfectie, waarvoor ik een antibiotica kuur kreeg. Verder was ik erg benauwd, ik kom voor mijn gevoel niet ademen. Daar kwam toen duizeligheid bij, evenals een enorm bonzend hart, trillende benen en heel veel pijn in mijn benen, een plotse intolerantie voor alcohol en koffie en véél paniek (waar ik sowieso gevoelig voor ben). Meerdere malen bij de huisarts geweest en zelfs een nacht met spoed opgenomen geweest met benauwdheidsklachten. Fysiek valt er niks te vinden, behalve wat vitaminetekorten die ik nu aanvul middels supplementen. Intussen is de ergste paniek over de klachten wat weg, maar voel ik me nog net zo rot en en heb ik enorme huilbuien. Ik weet niet wat ik in hemelsnaam tegen mijn werk moet zeggen, zeker nu na 6 weken niet. Ik onderhoud contact met mijn collega’s, maar ben niet aanwezig en dat gaat me ook even niet lukken. Een wasje in de machine doen of 2 minuten met de buurvrouw praten kost me daarna 2 uur hersteltijd. Mijn huisarts heeft het niet over een burnout gehad, dus als ik tegenover mijn werk over een burnout zou beginnen is dat enkel gebaseerd nop mijn eigen ideeën, maar zelf denk ik die kant dus wel op. Wat denken jullie? Herkennen jullie het verhaal en het verloop van klachten? Alvast heel erg bedankt!
Hoi Michelle,
Heel herkenbaar. Bij mij begon het ook met mijn luchtwegen en benauwdheid. En 24 uur per dag paniek. Mijn huisarts zag wel waar het vandaan kwam. En daarna werd het nog zwaarder. Niet dat je echt wat aan zo’n diagnose hebt, maar uiteindelijk kom je daardoor in de molen en kun je verder met hulp.
Ik denk dat je zelf wel weet hoe het zit.
Geef het aan bij de huisarts en vraag hulp.
Mijn huisarts heeft me fantastisch geholpen en naar goede hulp verwezen.
Het kan allemaal best even duren maar als je na je dal weer iets opkrabbelt dan voel je je sterker worden.
Het komt goed!
Hallo allemaal,
Wat fijn dat hier een plekje is om jullie verhalen en ervaringen te delen over het hebben van een burn-out. Ik ben recent hersteld van een burn-out en ben weer aan het werk. Dit gaat redelijk moet ik zeggen. Omdat ik in de periode dat ik thuiszat met een burn-out echt heel weinig kon vinden over ervaringen van anderen, heb ik besloten om blogs te plaatsen met hierin mijn dagboekverhalen van de periode dat ik thuis zat met een burn out en de tips die ik heb. Mochten jullie interesse hebben, zou het super leuk zijn als jullie een kijkje nemen op mijn website. De website is:
http://www.burnoutteboven.nl/
Mocht ik iets anders voor jullie kunnen beteken, mag je me altijd persoonlijk mailen. Mijn mailadres staat ook op mijn website.
Lieve groetjes,
Schrijver Burn-out te boven