Burn-out Forum

Graag wil ik ook even mijn verhaal kwijt. Ik ben een jonge mama van 28jaar (dochter van 4), laatstejaars student verpleegkunde. Het begon allemaal vorig jaar in april. Mijn partner werkte in het buitenland 6 weken op 6 weken af. We hadden net een huis gebouwd. Ik moest na mijn uren heel veel regelen met aannemers enz…. veel puinhoop waardoor ik veel moest poetsen in huis, papierwerk…. combineren met er te zijn voor mijn dochter, stage, studeren…. Op een gegeven moment volgde ik een maagonderzoek mee in het ziekenhuis waar ik stage liep. Ik was er niet echt met mijn gedachten bij en piekerde over wat ik nog moest doen na mijn uren. Het sloeg ineens toe, hartkloppingen, duizelig worden, zweten. De dokter legde mij op een bed en dacht dat het een appelflauwte was. Ik ging naar de eetzaal, toen ik neer zat kreeg ik weer dat raar gevoel. Ze brachten mij naar de spoeddienst ik had een hele hoge bloeddruk, pols…. ze dachten aan een longembool. Foto gehad van mijn longen en een bloedgas. Daaruit kwam HYPERVENTILATIE. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld. De paniekaanvallen zijn nog steeds aanwezig, omdat ik blijf piekeren. Druk schema behouden…. mijn huisarts zei je bent overspannen, heb namelijk heel veel spierpijn, duizeligheid, slaapproblemen, hoofdpijn etc…. dus nu een maand of 2 aan de AD. Herkent iemand mijn klachten? Voel me soms zo radeloos en alleen. Ik wil terug normaal functioneren, me concentreren op mijn school.

Hallo allemaal,
Fijn om een forum te vinden over burn-outs want ik ben het er inderdaad mee eens dat hier te weinig aandacht aan wordt besteed. Ik zou graag mijn verhaal kwijt willen en hopelijk wat reacties erop kunnen krijgen. Het is een lang verhaal dus alvast excuses daarvoor. Het is mijn burn-out verhaal en mijn helaas stuk gelopen relatie.

Momenteel heb ik een beetje een terugval gehad maar laat ik bij het begin beginnen. Eind 2017 ben ik op uitzending geweest voor 5 maanden en dat heeft zoals te verwachten is behoorlijke impact gemaakt. Ik heb in het begin na thuiskomst weer heel erg moeten wennen aan het leven hier en dat ging niet zonder slag of stoot. Mijn toenmalige vriendin, wat echt de liefde van mijn leven is stond voor me klaar en is er altijd voor me geweest, de schat. Zij had het in die tijd ook druk met studie dus het was ook lastig om momenten voor onszelf te vinden maar met passen en meten lukte dat redelijk.

Toch merkte ik aan mezelf dat er iets mis was en wijdte dat eigenlijk aan dat ik nog moest wennen, en in augustus hebben we dan ook echt de prachtigste vakantie gemaakt ooit, wij beiden vinden dat onze mooiste vakantie ooit, ook nu we uit elkaar zijn. Na deze vakantie merkte ik dat ik toch nog niet de oude was en dingen begon te vergeten, wat ik normaliter vrijwel niet heb. Sleutels kwijt zijn, tot 4x toe het gas de hele dag aan laten staan zonder dat het brandde, auto vergeten af te sluiten, verminderde energie, vluchtgedrag in alcohol en feestjes waarna de energie natuurlijk voor een nog langere periode minimaal was, noem het maar op. Tevens was ik op zoek in mijn hoofd naar oplossingen en dacht bijvoorbeeld van ik wil naar het buitenland want daar heb ik dan wel rust, dat leverde natuurlijk de nodige verwarring en boosheid op bij mijn vriendin. Zij heeft getracht me te helpen, heel erg, en me naar de huisarts te krijgen e.d. alleen moet je dat zelf gaan inzien ofzo hoe gek dat ook klinkt.

Toen in februari dit jaar kwam de druppel en dat is dat mijn vriendin werd gediagnosticeerd met een medische aandoening waardoor we zsm aan kinderen moesten beginnen. Iets dat ik zoo ongelooflijk graag wilde met haar, altijd al alleen doordat ik zo in de knoop zat niets meer overzag en het gewoon allemaal even niet meer wist. Zij heeft in die tijd ook niet de goede steun gehad vanuit de arts en sloeg dit natuurlijk ook in als een bom. Miscommunicatie, frustratie etc hebben uiteindelijk tot de breuk geleid wat ik nooit heb gewild en zij ook niet want de liefde was altijd zo heftig, zo’n enorme band en gewoon echt maatjes van elkaar waar we echt onszelf waren.

De breuk heeft even aangehouden en ik heb op een gegeven moment getracht toen ik mij weer wat beter voelde om het weer terug te krijgen aangezien ik het nooit heb gewild uit elkaar te gaan alleen was ik nog niet helemaal de oude en dat merkte zij en ze zat natuurlijk met haar eigen dingen. Na veel gesmeek etc besloten geen contact te hebben en na een tijde weer contact gezocht. Dat verliep heel fijn en weer afgesproken en dat was ook fijn. Zij vertelde me dat ze iemand had leren kennen wat pijn deed maar ze zij ook dat het een vlucht was, ik heb haar verteld dat ik het begreep en niet boos o.i.d. was, hoe zou ik dat ook kunnen zijn aangezien we uit elkaar waren. Wel verteld dat het me raakte en pijn deed maar blij voor haar was. Daarna contact gehouden, maar ze gaf aan heel erg in de war te zijn maar toch weer afgesproken. Nu 2 weken geleden op een zondag hadden we wat afgesproken en dit was heel erg fijn, zo fijn zelfs dat zij zei: zijn we dan nu weer bij elkaar? Waarop ik heb geantwoord als jij dat wilt, dan ja want dat is ook wat ik wil. Ze heeft het diezelfde avond nog verbroken met die ander en vroeg of ik haar op kon halen want ze kon niet wachten weer bij me te zijn en bij me te slapen. Zo gezegd, zo gedaan en ook weer met elkaar naar bed geweest, alles voelde als vanouds en toch weer niet.

De volgende dag was het leuk, weer met elkaar naar bed gegaan, gepraat, geknuffeld etc. Maar ik merkte iets aan haar, ze was niet helemaal het meisje dat ik ken en ze zei zelf op een gegeven moment ook dat ze niet wist of ze het meisje nog was die ze was. Ik merkte angst en paniek etc en ben zelf kalm gebleven om haar gerust te stellen maar toen kwam het toch en gaf ze aan het niet meer te kunnen. In de dagen daarna is er wat over en weer geappt en merkte ik steeds meer angsten bij haar, of ik geen soa had, of ik afluisterapparatuur heb om onze gesprekken op te nemen, of ik wraak ga nemen, of ik boos ben, of ik foto’s van haar op internet ga zetten, noem het maar op en talloze keren. Uiteraard zou ik zoiets nooit doen, niet bij mijn aartsvijand, laat staan bij het meisje waar ik zielsveel van houd en mijn hart voor altijd gestolen heeft.

Toen kwamen ook dingen dat ze zei ik kan het niet meer, mijn gevoel is weg, en ben denk ik misschien verliefd op die ander (terwijl het daarvoor altijd een vlucht was, en het afgebroken had voor mij) etc en de wanen die ze had zijn in elk gesprek voorgekomen, meerdere keren. Nu is ze vorige week maandag bij een psychiater geweest en blijkt dat ze een psychose heeft, en zoals ik het zie ook een burn-out en staat dat uiteraard met elkaar in verband. Nu krijgt ze gelukkig behandeling maar ze heeft mij op advies van de psychiater even geblokkeerd, ook al berichtte ik haar niet meer, tevens heeft ze haar facebook compleet verwijdert. Ze heeft aangegeven dat mochten er zaken zijn ik haar moet mailen of smsen maar dat ze aan zichzelf moet werken.

De breuk is nu 7 maanden en mijn hart ligt nog steeds bij haar, want het is echt de meest geweldige en intrigerentste, liefste mooiste, prachtigste vrouw ter wereld. Het moeilijke is voor mij dat ik heel goed begrijp hoe ze zich voelt en hoe ze zich heeft gevoeld, ze gaf zelf ook aan het lijkt wel of ik jou nu ben, en jij mij. Want ik wist niet wat ik wilde, voelde soms inderdaad van het gevoel is weg en het is misschien beter zo maar toen ik wat meer bij zinnen kwam is dat dus absoluut niet het geval en is zij gewoon degene die ik ten huwelijk wil vragen en een gezin mee wil en het geluk van het leven wil delen.

We hebben nu sinds dinsdag geen contact meer en ik vraag me gewoon heel erg af wat ik moet doen, ik kan me voorstellen dat ik een stressfactor voor haar ben op dit moment en geen druk op haar moet leggen aangezien ik weet hoe het voelt. Maar aan de andere kant wil ik ook ontzettend graag op haar wachten omdat ik denk dat als ze er misschien uitkomt hetzelfde gaat ervaren als mij. Ze zegt zelf ook dat ze aan de liefde tussen ons nooit heeft getwijfeld. Het zijn de externe en eigen dingen die ons hebben doen scheiden betreurenswaardig.

Iemand een vergelijkbare ervaring of herkent zich hierin en wat is het beste dat ik in deze situatie moet doen? Ik werk nog steeds aan mijzelf en wil sterk zijn zodat ik er ook voor haar kan zijn alleen ondanks dat je het zelf mee hebt gemaakt is het verdomd moeilijk om iemand te bereiken. Doet me enorm verdriet.

Het gaat misschien vooral over mijn relatie, of hoe die te redden etc maar allemaal veroorzaakt door een burn-out helaas :(.

Groeten J

Hoi Allemaal,

Misschien kunnen jullie wel goed nieuws gebruiken.

Ik (man, 40) heb precies 10 jaar geleden een zware burn-out gehad. Ik was zeer gespannen, angstig, depressief, een gevoel van dissociatie en kon helemaal niks meer. Ik ging wandelen en hing de hele tijd aan de arm van mijn vrouw. Ik vroeg me af of ik ooit nog wel de oude werd. Niemand kon het zeggen. De psycholoog ook niet.

Nu het goede nieuws. Heeel langzaam ben ik toch helemaal 100% hersteld. Het heeft wel lang geduurt. 6 maanden thuis gezeten. Ik voelde me nog lang niet goed, maar ben toch weer gaan werken. Dat heb ik maar 6 maanden volgehouden. Daarna zat ik weer 6 maanden thuis. Het duurde al met al een jaar totdat ik ergens rondliep en dacht: “he, ik voel me eigenlijk wel goed”. Ik was even vergeten dat ik overspannen was. En die goede momenten gingen steeds langer duren en de slechte steeds korter. Tot ik op een gegeven moment weer helemaal de oude was 🙂 Ik kon weer lekker van alles genieten. Lachen. Uitkijken naar dingen. Bezig zijn.

Mensen posten alleen berichten op internet-forums wanneer het slecht gaat. Wanneer je je beter voelt ga je verder met je leven en laat je niets meer van je horen op forums. Vandaar dat je niet bepaald vrolijk word als je als die kommer en kwel leest.

Daar zit hem de catch: Ik heb het nu weer te pakken. Op zich ben ik niet meer bang omdat ik weer dat het over gaat, maar ik heb er nu een nieuw symptoom bij: hoge piep in mijn oren. Door die piep word ik erg onrustig en word het herstel nog moeilijker.

Ik heb wel wat geleerd: de eerste burn-out (denk ik, zeker weten doe je het nooit) vooral door teveel hooi op mijn vork nemen en teveel over mij heen laten lopen en niet naar mijn gevoel luisteren. Ik ging dat na de burn out wel beter doen en je veranderd je gedrag wel degelijk omdat je niet nog een burn-out wil krijgen.

Bij deze tweede burn-out denk ik achteraf dat ik teveel boosheid en frustratie en ontevredenheid heb opgebouwd. Ik trok me alles te veel aan: hoe dingen gaan op het werk, de politiek, mensen waaraan je je irriteert. Je word een broeinest van boosheid. Ook niet tevreden zijn: niet tevreden omdat je niet alles kan kopen wat je wilt, terwijl je wel gewoon kan rondkomen en gezond bent (was). Gefrustreerd omdat je vind dat iedereen je behoeften gelijk moet voldoen. Ik was eigenlijk best wel mezelf aan het vergiftigen met negatieve denkwijzes.

En ja hoor nu heb ik het weer voor elkaar. Nu zit ik in zak en as. Die piep in mijn oor gaat zeker veel energie vreten en van tinnitus forums lezen word je ook helemaal niet vrolijk dus dat doe ik niet meer.

Ik pak de brokstukken bij elkaar en ga dingen doen die ik wel kan doen: gezond leven en rustig aan doen, minder negatief en maar weer hopen dat het helpt en dat ik ooit weer de oude ben.

Dus de eerste keer was het helemaal gelukt en het is mogelijk om weer de oude te worden, maar pas op de valkuilen! Blijf jezelf goed geestelijk verzorgen, ook als je denkt dat je weer helemaal beter bent!

Hopelijk hebben jullie wat aan dit verhaal. Het komt goed.

Groetjes,
D