Skip to content
Burn-out Forum
Waarom ik dit forum ben gestart? Omdat persoonlijke verhalen op internet van mensen met een burn-out schaars zijn en vaak anoniem en gedateerd. Dat is een gemis, want het delen van je ervaringen is zo belangrijk! Voor jezelf, maar ook voor anderen die in een vergelijkbare situatie zitten. Dus laat ik het goede voorbeeld geven met mijn eigen burn-out verhaal.
Herken jij je in de verhalen hieronder? Of wil jij graag reageren op het verhaal van een ander? Laat dan hieronder je reactie achter. Zo maken we samen burn-out bespreekbaar!
STOP Burn-out! Wil jij definitief herstellen van je burn-out, maar weet je niet hoe? Arjen maakt met deze workshop een tour door heel Nederland, dus ook misschien ook bij jou in de buurt. <<< Klik hier voor de workshop STOP Burn-out!
Share This Story, Choose Your Platform!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Ok
Beste allemaal,
Ik ben een jonge dame van net 21 jaar.
Ik zit sinds een maand thuis met de diagnose burn out. Eigenlijk ging het al zeker een jaar niet goed met mij, maar heb het altijd aan de kant geschoven door hard te werken en afleidingen te zoeken zoals in feesten. Op werk ging letterlijk het licht uit. Ik kon geen keuzes meer maken, raakte van de kleinste dingen van de rails en barstte om de seconde in huilen uit. Toen dacht ik oke, genoeg. Ik heb me ziekgemeld en ben meteen aan de slag gegaan met een psycholoog, veeel veel slapen en goed eten. Vooral op vaste momenten. Ik probeerde een soort van ritme te creëeren, verder veel thuis. Ik had al sinds 3 maanden last van dissociatie, het gevoel alsof je er niet helemaa bent. Dit heb ik nooit zo ervaren totdat ik “stil werd gezet”. Ik neem zeker al meer waar maar heb het gevoel alsof ik dingen “onbewust” nog steeds doe. Kan niet goed bij me gevoel en keuzes maken ho maar. Met vele lichamelijke klachten daarbij, vraag ik me af of ik het nog niet helemaal accepteer of dat dit erbij hoort? Vind het moeilijk naar mezelf te luisteren, ergens weet ik dat ik echt ver ver ver van huis ben. Ik kom graag in contact met mensen ( 20-30 jr) die in een burn out zitten en erover willen praten om elkaar zo steun te bieden en een handje te helpen.
Ik wens iedereen veel sterkte, kracht en liefs!
Miles
Voor contact;
Myluts-bassey@hotmail.com
Hey allemaal, ik wil jullie mijn tips wel even delen, want net als jullie ga ik vaak ten rade op het internet op zoek naar antwoorden of geruststelling. Ben nu zo’n 7 maanden aan het herstellen van een burn out. Eerst 3 maanden voltijds thuis gebleven en sinds mei terug halftijds aan de slag. Ik had alles wat ik hierboven ook al gelezen heb: duizeligheid, spierspanning, druk in hoofd, teveel adrenaline in mijn lijf, oorsuizingen, slecht slapen, slaapschokjes, zweetaanvallen, misselijkheid, darmproblemen, trillend ooglid, trillend zicht, uitblijvende menstruatie, bang zijn en voortdurende angstaanvallen enz.. De meeste symptomen zijn ondertussen wel weg, alleen kan ik nog steeds niet goed tegen te drukke omgevingen (snel overprikkeld), te veel gehaast (argh, de ratrace!), ben ik doodop na wat sport en heb ik nog steeds mijn regels niet. Ik ben er dus nog niet…
Mijn adviezen: zorg voor een veel legere agenda, voor voldoende slaap (8u), gezonde levensstijl (vooral niet roken en geen alcohol drinken), maar misschien is mijn tip vooral: probeer anders te denken! Volgens mij is de oorzaak van een burn out tweeledig: 1/ je zorgt niet goed voor jezelf en 2/ je denkt niet juist (over jezelf en je omgeving!) Ik heb echt geleerd om minder streng te zijn voor mezelf (en met scha en schande, door eens écht naar mijn eigen gedachten te luisteren, ontdekt hoe vaak ik boos op mezelf was of mezelf de grond in boorde) maar ook minder streng te zijn voor (de mensen in) mijn omgeving, voor het leven algemeen. Ik heb echt geleerd dat ik mijn gedachten niet ben. Dat ik kan kiezen wat ik denk, dat ik kan kiezen om me minder te ergeren, dat ik kan aanvaarden wat ik niet kan veranderen en er het beste van kan maken. Dit door meer in overleg te gaan met mezelf (Hoe wil ik hierover denken? Hoe wil ik hiermee omgaan?) en me niet automatisch te laten meeslepen in stresserende, strenge, of negatieve gedachten.
Dat ‘anders denken’ in combinatie met minder moeten, beter voor mezelf zorgen, mezelf op de eerste plaats zetten (altijd!), bewust niet meer mee lopen in de ratrace, maar ook niet boos te zijn op mezelf als ik me toch erger of betrap op een negatieve gedachte, hebben me heel erg geholpen.
En natuurlijk ook het besef dat al die rare klachten er dus gewoon bijhoren, dat ze niet betekenen dat je doodgaat, maar gewoon aangeven dat je beter voor jezelf moet zorgen! Onze lichamen zijn dus eigenlijk super gezond, laten we dus ook goed voor onszelf zorgen!
Lieve mensen, wat heftig te lezen jullie verhalen!!
Ben nu zelf 29 jaar.
Toen ons zoontje werd geboren 15 maart 2013 ging ’t nog redelijk, hij kreeg rs virus en longontsteking dus ik heb zelf elke dag naar het zh gereden een week lang. Toen ons zoontje 4 weken was gaven wij een kraamfeest.
En op dat moment ging het mis…
Alles ging langs mij heen ik kon letterlijk niet op m’n benen staan, kon wel huilen.
Heb dit proberen uit te zingen omdat ik dan van ’t kraamfeest af was, en ik dacht daarna rust.
Maar toen begon de ellende pas. Was onwijs moe, had hyperventilatie, kon niet meer uit huis vanwege de angst moest leren om. Weer naar buiten te durven., buikpijn, paniek aanvallen dat alles te veel werd en ik wilde gillen van paniek, heel erg fel reageren tegen mensen of mijn omgeving, zag niets meer zitten, zag overal als een berg tegenop. Huisarts constateerde een burnout en postnatale depressie.
Lang gelopen met deze klachten, dacht dat beter ging met mij. Maar nu sinds paar weken weer extreem moe, emotioneel, prikkelbaar, buikkrampen, rugpijn, hoofdpijn elke week. Mirgaine. Huisarts zei dat deze klachten weer bij een burnout horen.
Volgende week bedrijfsarts, ik zie er onwijs tegenop ik ben op en weet niet goed wat ik moet zeggen en hoe te verwoorden.
Ze voelen niet wat ik voel en dat vind ik super super zwaar.
Hoe ben ik van karakter.
-ik ben snel gestrest en zie leeuwen en beren
-ik help altijd iedereen zeg nooit of zeer weinig nee.
-wil geen fouten maken
-ben zorg zaak. Voor anderen
-cijfer mijzelf weg omdat ik ’t geluk van een ander belangrijker vind als mij zelf, ik voel mij voldaan als ik wat voor iemand hebt betekend.
Herkent. Iemand. Dit?
Iedereen. Heel heeeel heel veel. Sterkte!!
Gr Len
Goeiedag iedereen,
Ik stel me kort even voor: ik ben 17 jaar en ik ben van nature een bescheiden (soms verlegen) maar opgewekte jongen. Ik ben een mager type en kom heel moeilijk bij (tot jaloezie van anderen soms). Voetballen is mijn passie en op school volg ik de opleiding Latijn-moderne talen.
Dit was ik voor november 2017. Ik, die mijn eigen grenzen toen duidelijk niet kende, stemde toe om te spelen met de eerste ploeg van de lokale voetbalclub (de volwassenen). Heel ongewoon was dat niet omdat mijn kwaliteiten beter waren dan die van mijn leeftijdsgenoten. Enige minpuntje was dat de trainingen en matchen bij de volwassenen oh-zo vermoeiend waren. Eigenlijk vond ik het leuker om met mijn leeftijdsgenoten te spelen maar ik als “ster” van de club en als verlegen “perfectionist” durfde die stap niet te maken. Dit combineerde ik met een studie als Latijn-moderne talen. Een studie waar ik toch de handen vol mee had. Deze combinatie putte me volledig uit maar ik veranderde niets aan de situatie.
Keerpunt was dus november 2017. In de herfstvakantie was ik op vakantie in Wales met het gezin. Ieder van ons werd getroffen door een buikgriepje maar we herstelde allen na een kleine week. Het was dus helemaal niks ongebruikelijk. De week erop ging ik weer naar school en ging ik weer voetballen. Twee weken later werd ik vrijdagnamiddag plots duizelig in de les. Ik viel niet flauw en kon gelukkig nog gewoon naar huis fietsen. Ik dacht dat dit gevoel na een goeie nachtrust zou verdwijnen. Maar dat was niet het geval. Ik bleef dagenlang duizelig en stond niet goed op mijn benen. Ik ging niet naar school en thuis wilde ik steeds dat iemand bij me was uit angst om flauw te vallen. Ik ging naar verschillende dokters en hun uitleg ging van parasieten tot een zwaar virus maar na bloed- en ontlastingsonderzoeken, konden ze niets concluderen. Het leek er meer en meer op dat het een soort van burn-out was. Van november 2017 tot januari 2018 waren maanden vol angst, paniekaanvallen & duizeligheid. Dingen die ik nooit eerder had meegemaakt, ik was heel erg bang. Daarbij ontdekte ik ook nog bepaalde gebeurtenissen en angsten van vroeger die ik altijd aan de kant had geschoven en die ik dus totaal niet verwerkt had. (angsten of gebeurtenissen opkroppen maken het leven 10x zwaarder, zorg ervoor dat je over wat dan ook en met wie dan ook kan praten!)
Uiteindelijk vond ik in februari weer wat moed en energie om terug deeltijds naar school te gaan. Dit was echter een hele grote stap omdat ik nog steeds vrij vermoeid was en met angsten om flauw te vallen zat. Uiteindelijk ging het best goed. Het was belangrijk om weer een doel te hebben in het leven en even niet te denken aan alle angsten omtrent het lichaam. Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik was dat ik weer gewoon naar school toe kon. Zo’n twee maand eerder dacht ik dat ik dood zou gaan (dat klinkt zwaar overdreven en dat is ook zo, maar daar dacht ik toen weldegelijk aan). Ik heb werkelijk een hele transformatie meegemaakt. Ik heb zoveel geleerd in die tijd thuis maar het belangrijkste was dat ik weer wist wat echt belangrijk voor me was. Stressen en kapot werken voor een schooltaak deed ik niet meer, ik handelde steeds naar wat het beste zou zijn voor mijn gezondheid. Ik was ultrapositief. Ik begon letterlijk te genieten van rustig te kunnen wandelen in de natuur, boeken te lezen, enz… ik was er zo dankbaar voor.
Na de paasvakantie ging ik weer voltijds naar school en dit ging me ook redelijk goed af. Ik zat al in de flow en had de nodige energie om die stap te maken, en dacht dat de ziekte verleden tijd was (ookal kon bepaalde vermoeidheid nog steeds voorkomen). Uiteindelijk kwamen de examens er dan aan. Tijdens de examens voelde ik de vermoeidheid meer en meer maar ik kon dat relativeren omdat iedereen wel wat kapotgaat aan die examens. Ik besloot wat door te bijten want dit waren doorslaggevende examens omdat ik de kerstexamens niet mee deed natuurlijk. Ik kon mijn examens afsluiten met een resultaat van in totaal 75%. Geweldig dus. Ik voelde me wel al weer heel erg vermoeid en stond weer niet zo goed op mijn benen. Maar geen nood, het was vakantie en na een week of twee rusten zou het weer allemaal goed zijn. Dat was het echter niet.
Twee weken na de examens verslechterde mijn toestand gewoonweg. Duizelig was ik niet echt meer maar ik was oververmoeid, stond echt wankel op mijn benen en bepaalde angsten kwamen terug. Het zat dus duidelijk niet zo goed. Ik ben deze vakantie amper buiten geweest en heb ik een festival en vakantie met vrienden moeten afzeggen.
Zo’n 3 weken geleden heb ik dan opnieuw een bloedtest laten nemen. Blijkt dat ik een extreem tekort aan magnesium heb en ook aan onder andere koper, vitamine b en dopamine (wat een verrassing) waren er tekorten. Ik kreeg er supplementen voor en dacht dat dit dé oplossing zou zijn omdat we nu eindelijk iets “ongewoon” hadden gevonden. Ondertussen schreef ik me dan ook in voor de universiteit, denkende dat ik in een kleine maand met die supplementen opgelapt zou zijn. Gisteren was mijn eerste dag. Na een half uur in de les gezeten te hebben, hield ik het niet meer vol. Ik voelde me al een paar dagen gewoonweg niet goed maar ik bijtte op mijn tanden omdat ik wist dat angsten ook wel verlammend werken. Op de weg er naar toe, wandelde ik wankel en in de les kon de helft van wat men zei gewoonweg niet in me opnemen en begon heel angstig te worden om flauw te vallen of wat dan ook. Ik voelde me gewoon echt slecht en ben zo snel mogelijk mensen die ik ken gaan opzoeken. Waneer ik gekalmeerd was, ging ik naar huis. Nu zit ik hier in mijn kamer dit te schrijven. Binnen twee dagen volgen er nog meer tests in de hoop iets te vinden in mijn lichaam dat tegenwerkt. Ik hoop er gewoon zo snel mogelijk weer bovenop te zijn. Al mijn vrienden beginnen aan de universiteit, gaan feesten en gaan voetballen terwijl ik hier thuis zit. Ook mentaal heb ik het dus ook niet gemakkelijk. Dit was mijn parcours de laatste maanden. Het doet deugd om anderen met het zelfde probleem te zien, al wou ik dat het voor ons allen anders was…ik wens jullie oprecht het allerbeste.
*Mensen die bezig met energetische anatomie, ayurveda of manifestatie mogen me altijd contacteren. Gedurende mijn tijd thuis, ben ik me hierin gaan informeren en vind het heel interessant maar buiten met mijn familie, kan ik er met niemand echt over praten. Mocht je hier niets van afweten, mag je natuurlijk ook contact met me opnemen voor wat dan ook. E-mail: Zizouke9@hotmail.com
Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie je verhalen delen, ik herken me in een paar echt enorm.
Ik ben een meisje van nu 19 jaar en zit op dit moment in het laatste jaar van Verpleegkunde.
Het begon allemaal drie jaren terug met een overlijden van een dierbare waar ik het hele traject heb meegekregen en bijna dagelijks in het ziekenhuis te vinden was. Dat heb ik nooit echt verwerkt maar ook nooit de behoefte voor gehad dacht ik. Ik begon aan mijn studie en rolde daar al snel in de stages en bijbaantjes. Ik werkte zoveel dat ik nooit tijd had om echt te stressen. Ik hield van die drukte, van die bezigheden.
Verder zijn mijn beide ouders werkloos nadat ze tig jaren fulltime hebben gewerkt. Mijn moeder is weer bezig om aan het werk te komen, mijn vader kan met vervroegd pensioen. Wel heeft dit veel spanningen veroorzaakt tussen mijn ouders en zijn er veel ruzies geweest.
Vorig jaar liep ik stage in het ziekenhuis en dat liep niet helemaal lekker. De afdeling was op zichzelf al een beetje chaotisch en ik paste daar zeker niet bij. Ik maakte ontzettend veel overuren die zelfs ik niet meer aankon, ik tikte meestal wel de 50 tot 60 uren aan (met reistijd dan wel).
Nu sinds maart heb ik klachten, het begon met hartoverslagen. Ik schrok me rot! Tot wel een paar keren per dag. Ik heb hiervoor onderzoeken gehad en er was niks aan de hand..
Sinds mei heb ik ontzettend veel last van duizeligheid en sinds kort ook van een stijve nek. Of nou ja, ik kan ‘m prima draaien naar links en rechts, maar het voelt ontzettend stijf, ook bij het naar voren en achter buigen. Dit is 24/7 aanwezig en soms heftiger dan anders. Ik loop al wel een tijd bij de psycholoog met inderdaad de diagnose burn-out, maar het feit dat ik zo veel duizelig ben geeft mij veel onrust. Ik word er heel hypochondrisch van, terwijl ik met mijn medische kennis tot nog toe veel al wel kan afstrepen. Maar toch knaagt het aan mij. ”Stel dat het toch zo is..” spookt er door mijn gedachten.
De huisartsen zeggen dat het stress is, dat denk ik ook, maar de klachten zijn zo heftig aanwezig dat ik het heel eng vind. Ik onderschat stress geloof ik heel erg. Maar toch zou ik een CT-scan willen maken om het toch uit te sluiten zodat ik dan volledig aan mijn herstel kan werken met mijn psycholoog.
Ik hoop dat de mensen die dit nog lezen zich gesteund kunnen voelen door mijn verhaal en dat velen van jullie snel uit die verschrikkelijke burn-out komen.
Tips zijn trouwens ook welkom! Ik moet aan het einde van dit jaar nog een laatste stage lopen en zou die graag redelijk tot goed in willen gaan!
Sterkte!
Na meerdere heftige life events, ben ik uiteindelijk heb ik uiteindelijk een burn out gekregen. Tussen de life events en het uiteindelijk niet meer kunnen, zat wel ruim 1,5 jaar. Lang doorgaan, dat is blijkbaar een copping die ik al heel lang gebruik. Dat werkte lang, HEEL LANG. Maar toen ik echt instortte, toen ging het licht ook echt uit. Inmiddels zit ik nu al anderhalf jaar thuis. Ik voel me eigenlijk nu nog slechter als in het begin, mede door alle medicatie die ik gebruik (slaapmedicatie en ontspanningsmiddelen). De waslijst aan lichamelijke klachten is gigantisch (duizelig, hartkloppingen, rugklachten, last van maag, druk op borst, brok in je keel, niet kunnen slapen, of teveel slapen), daarbij kreeg ik ook nog een dubbele slijmbeursontsteking in mijn heupen. Maar ja, misschien was dat wel nodig om me helemaal stil te zetten.
Lang meegegaan in allerlei therapieën, zelf twee weken opgenomen via het Altrecht bij de Pitstop in Zeist, terwijl ik alleen maar meer overprikkeld werd. Al me al, voel ik me nog steeds een schim van mezelf, ben ik angstig, opgejaagd en lijkt er geen eind aan deze hel te komen. Het idee dat dit nog maanden en misschien nog langer gaat duren, maakt me echt gek. Soms zie ik geen uitweg meer. Zo verdrietig om je zo te voelen. Waar ik vooral tegenaan loop is de juiste hulp te krijgen. Wat helpt echt? Dat is heel persoonlijk. Maar de wachttijden zijn overal vreselijk en ondertussen zink je verder weg. Ik wens iedereen veel sterkte. Luister naar jezelf, volg je eigen pad en als het even kan, begin NIET aan medicatie.
Hallo,
In december 2017 begon het met een mega buikgriep, ik werd door mijn collega’s naar huis gestuurd omdat ik er heel beroerd uitzag.
Na 2 weken weer naar werk gegaan en stond te trillen op mn benen en niks kwam uit mijn handen.
Mijn collega’s hebben mij opnieuw naar huis gestuurd.
Ik kwam thuis en kon alleen maar huilen, was onwijs moe had allerlei lichamelijke/geestelijke klachten en niks lukte meer.
Eind december Huisarts geconstateerd dat ik een burn out had, door meerdere jaren teveel hooi op mn vork genomen te hebben. Heel druk op werk en met alles en iedereen bezig zijn behalve met mijzelf. Ook het verleden heeft hieraan bijgeholpen, ik heb veel dingen helemaal niet verwerkt en gewoon weggestopt.
Voordat ik bij een bedrijfsarts of poh ggz terecht kon was ik 2 maanden verder.
Begin februari bij bedrijfsarts geweest en week erna werk weer gaan opbouwen.
Begin april weer volledig aan het werk maar na 6 weken werd ik steeds moeier en weer allerlei lichamelijke klachten en kreeg steeds meer stress omdat ik niet wilde toegeven dat het niet meer ging.
Onwijze last van mijn keel en constant opgezette klieren, bloed laten prikken bleek een virus onder de leden te hebben, door de burnout hakte dit er extra in.
Begin juli bij bedrijfsarts geweest en heeft mij weer teruggezet naar 3 x 2 uur omdat ik 40 uur werken lichamelijk niet meer trok.
Nu heeft bedrijfsarts de bedrijfspsycholoog ingeschakeld. Hier kan ik volgende week terecht.
Ik hoop dat zij mij verder kunnen helpen omdat mijn hoofd niet kan accepteren dat het niet gaat.
Voor mij heel lastig te accepteren dat ik heel erg moe ben en niet normaal de dag door kom zonder lichamelijke klachten.
Hoi Sabine,
Herkenbaar wat je schrijft… vooral ook dat het zó lang duurt voor je bij de juiste personen terecht komt.
Mijn burn-out klachten werden in april 2017 duidelijk, maar na bloedonderzoek bleek ik ook een vitamine-d tekort te hebben. Het woord burn-out is toen nog helemaal niet genoemd. Na 2 maanden medicatie was mijn vitamine-d gehalte weer normaal, maar mijn energie nog lang niet. Daarbij had ik last gekregen van depressie/angstklachten. De POH-GGZ vertelde me dat ik een burn-out had, maar prima in staat zou zijn daar zelf mee aan de slag te gaan (schrappen in agenda, grenzen stellen). Helaas had ze me nogal overschat. In september weer begonnen met werken (van april tot de zomervakantie had ik in plaats van ‘voor de klas’ – ik ben leerkracht in het PO – ondersteunende taken gedaan, in september weer voor de klas), na 2 dagen ben ik volledig ingestort. Angstklachten, depressieve gevoelens, enorme spierpijn, extreem vermoeid… toen uiteindelijk een verwijzing naar de psycholoog en haptotherapeut. Psycholoog hielp eerst best goed, de depressieve klachten verdwenen, maar na verloop van tijd was dat traject afgelopen, en bleek ik nog steeds wel last te hebben van heel veel spanning en vermoeidheid, en was ik nog steeds van ‘niets’ helemaal van streek. Inmiddels ben ik bij een 2e lijns psycholoog waar ik schemagerichte therapie krijg. Eindelijk heb ik het gevoel een beetje grip te krijgen op m’n gedachten en gevoelens, maar ik heb nog een hele lange weg te gaan. Ik werk nog steeds helemaal niet. Ook de spierpijn blijft, omdat de spanning nog steeds niet weg is…
Die acceptatie is erg moeilijk… uiteindelijk is het me gelukt om me erbij neer te leggen dat ik gewoon niet meer kon… en die lichamelijke klachten, tja… die blijven dus nog steeds…
Hoi,
Ik herken dit! Heb precies hetzelfde. Ik zit sinds april thuis met een burn out en kan hier niet mee omgaan. Heb in augustus weer geprobeerd mijn werk op te pakken met een reintergratieplan, maar na 2 weken 3x 4uur en 1x 2 uur werken, kwam ik toch weer thuis te zitten. Mijn werkgever weet nu niet wat die met mij aan moet en begrijpt weinig van mijn klachten. Ik krijg allerlei vragen… Heb je geen medicijnen? Want die slikte je toch? Hoe komt dit nou weer dan? Je bent steeds zo moe, ga je wel op tijd naar bed? Neem je wel genoeg rust? We hoorden dat je klusjes in huis hebt gedaan, waarom doe je dat? Hoe zie jij de reïntegratie voor je? Wat je hebt besproken met de arbo arts is niet mogelijk.
Nou ja, ik was met stomheid geslagen… Ik weet zelf niet wat me overkomt. Ik weet alleen dat ik de afgelopen 10 jaar heeeeeel veel op mijn bordje heb gehad en schijnbaar komt nu de klap! Snap dat het voor mijn werkgever ook lastig is, maar toon een beetje begrip en als dat niet kan, graag een beetje steun.
Ik weet niet wat ik hier mee aan moet, want dit creëert alleen maar onrust bij mij. Ik zit bijna 2 jaar in de WSNP en ben keihard bezig om alle balletjes in de lucht te houden, maar ik ben nu op! Ik kan niet meer! Ben steeds doodmoe en ken even geen positiviteit.
Krijg 8 oktober 2018 de uitslag of ik ADD heb en als dat zo is dan verklaard dat ook een hele hoop waarom dingen gaan in mijn leven zoals ze gaan. Ik weet niet hoe ik er weer bovenop moet komen. Iedereen zegt, ga leuke dingen doen, maar wat zijn leuke dingen? Heb weinig sociale contacten en naar de sportschool en uitjes zitten er niet echt in als je van heel weinig geld moet leven. Ik ben aan het overleven en dat duurt nog tot maart 2020.
Als het zo doorgaat, ga ik mezelf echt verliezen .
Ben in dec 2016 thuis komen te zitten met een burn-out na een flinke paniekaanval op het werk. Ik lees veel verhalen van mensen die alleen nog maar op de bank kunnen liggen en niets meer uit hun handen krijgen. Zelf had ik echter de hypovariant. Ik stond continu “aan” en kon niet meer ontspannen. Continu adrenaline in mijn lijf, continu in de “vecht of vlucht” modus, hartkloppingen. Ik kon dus gewoon het huishouden doen en dingen ondernemen maar altijd met intimus stress. Wat mij tegenviel is dat ik overal zelf achter aan moest gaan. Zat de dag. A mijn paniekaanval bij de huisarts voor een doorverwijzing voor psycholoog en vervolgens 4 maanden moeten wachten. Ook vanuit werkgever werd niets ondernomen om mij snel hulp te kunnen bieden. Ondertussen wel zelf ontdekt dat magnesium slikken zou helpen en daardoor werden de hartkloppingen gelukkig wat minder. Ook aantal behandelingen bij kinesioloog gehad die wel wat hielpen. Ook nog bij haptotherapie geweest maar dat was niets voor mij (ook geen goede klik met die dame). Toen ik na 4 mnd eindelijk kon accepteren dat ik thuis zat (voelde me nl al die tijd heel schuldig naar het werk toe) en dat ik mezelf de rust ging gunnen van het even niets doen (de hartkloppingen werden toen ook wat minder dus dat was ook voor het eerst dat ik echt rust zou kunnen nemen), kreeg ik intake bij de psycholoog. Van haar moest ik direct beginnen met reintegreren anders kon ze mij niet helpen zei ze. Mijn burn-out was immers werkgerelateerd en ze zou mij pas kunnen helpen als ik weer tegen situaties aan zou lopen die ik met haar zou kunnen bespreken. Ik heb hier niet veel aan gehad, was erg theoretisch allemaal en vooral gericht op cognitieve gedragstherapie. Inmiddels zijn we weer ruim een jaar verder en werk ik net weer mn volledige uren. Ik heb ondertussen zelf een gevolgd en doe meditatie en yoga oefeningen en wandel veel. Ik kan niet zeggen dat ik hersteld ben. Ik heb uiteraard wel dingen geleerd in het traject dat ik heb afgelegd, zoals meer voor mezelf opkomen, beter mn grenzen aangeven etc. Ik sta echter sinds die burn-out nog steeds heel snel “aan”. Bij het minste of geringste voel ik stress opkomen in mn lijf en het duurt heel erg lang voordat dit dan weer zakt. Dit heb ik nooit gehad en is echt iets wat ik heb overgehouden aan mijn burn-out. Het is nu al ruim 1,5 jaar geleden en begin de hoop een beetje op te geven dat dit nog zal verbeteren. Het belemmert mij enorm want in het dagelijkse leven kun je nu eenmaal niet alles vermijden. Als ik een x moet haasten om de kinderen op school te krijgen voel ik me de rest van de dag alsof ik 10 blikjes Redbull op heb… Ook kost het me enorm veel tijd om bij te komen van de stress die ik opdoe tijde s een dag werken. En dan gaat het echt om kleine stressmomentjes. Herkent iemand dit? En heeft iemand tips of een hoopvol verhaal dat het in de loop der jaren toch nog slijt?
Ik zit ook al vanaf december 2016 met een burn out, met exact dezelfde klachten in het begin, ik was helemaal hyper en extreem angstig en veel paniek aanvallen. De paniek en het slecht slapen heb ik met behulp van een ortho moleculair arts overwonnen.
In augustus 2017 gestart met citalopram 20 Mg omdat ik depressief werd en hele enge gedachtes had. Dit sloeg goed aan en vanaf toen ook weer rustig aan gaan sporten en gaan werken. Eigenlijk gaat alles nu heel goed, maar er is een ding waar ik maar niet van af kom en dat zijn mijn agressieve dwanggedachten, het zijn depressieve gedachtes maar ik voel me niet depressief. Het voelt zo raar en ik blijf er bang van. Het is door de medicatie wel milder, maar niet weg. Ik durf daarom ook niet af te bouwen (iets wat de huisarts wil, want ze denkt dat ik het wel kan)
Ik heb een hele fijne psycholoog en huisarts maar toch heb ik het gevoel dat ik niet verder kom. Het liefst wil ik een hogere dosering citalopram om te kijken of het dan verdwijnt. Herkent iemand dit? Ik ben bang dat ik een “andere stoornis” aan het ontwikkelen ben, of is dit toch nog die burn out en verdwijnt het uiteindelijk bij volledig herstel. Ik heb ook angst voor de angst.
Beste Ingeborg en Petra,
Allereerst bedankt voor jullie verhalen. Ik wou dat ik kon helpen, maar degenen die genezen zijn kijken waarschijnlijk niet op dit forum. Ik heb dezelfde klachten, het stressniveau in mijn lichaam lijkt continu te hoog. Als ik een hulpverlener spreek, krijg ik te horen dat ik ‘rustig aan moet doen’ en ‘tot rust moet komen’. Ik word soms ’s nachts wakker en sowieso word ik ‘ s ochtends erg vroeg wakker, met een groot gevoel van paniek en stress. Het is een beetje als het gevoel van de stomp in je maag wanneer je slecht nieuws hoort, maar dan door het hele lichaam. Verder ook veel last vast depressieve gevoelens en het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen, dat ik nu ‘stuk’ ben.
Wacht, ik heb misschien toch nog iets hoopgevends. Mijn moeder vertelde dat ze na een heftige periode in haar leven, dezelfde ervaring had met wakker worden, maar dat dit uiteindelijk ook weer verdwenen is.
Ik zou zo graag lotgenoten spreken ‘in real life’, weten jullie of er ergens misschien bijeenkomsten zijn van mensen die proberen te herstellen van een burnout?
Veel sterkte iedereen, hartelijke groet, Hanne
Hallo
Eindelijk een forum wat niet gedateerd is.
Ik zit nu 8 maanden met een burn-out.
Eigenlijk heb ik al sinds jan 2017 klachten. Het begon met duizelingen en hartkloppingen. Ook heftige zweet aanvallen. Heb het altijd genegeerd omdat ik dacht dat het de overgang was. Ik werkte in die tijd 24 uur en racete van cliënt naar cliënt. Dit was eigen tijd en we hadden ook nog eens nergens tijd om te eten of koffie te drinken(eigen tijd)
Ik leefde in die maanden van vakantie naar vakantie.
In december bij een cliënt ingestort. Ik kon niks meer. Had een veel te hoge bloeddruk en moest het rustig aan doen van de huisarts. Na het bezoek aan de B.A 1 week later minder gaan werken. Na 6 weken vroeg de B.A of ik al meer kon werken. Ik heb toen ja gezegd met de restrictie dat als het niet zou gaan die extra cliënt eraf zou gaan. In de praktijk kwam het er op neer dat mijn werkgever zich verschuilt achter de B.A en ik dus weer bij een cliënt instortte.
Inmiddels had ik contact gezocht met de burn-out stichting en heb een onafhankelijk medisch rapport op laten stellen. Ook liep ik bij de pohggz. Zij zei me ik kan de problemen op je werk niet oplossen. Wat jij nodig hebt is rust en een B.A die luisterd.
De B.A het burn-out diagnose rapport laten zien. Hij deed hier niks mee. Ik mocht wel een maand er uit.
In die maand zaten ook 2 weken vakantie. Na mijn vakantie moest ik mij weer melden bij de B.A nu moest ik beginnen met therapeutisch werken en ik moest nadenken over een opbouwschema van 2 weken een cliënt erbij. Dit veroorzaakte al weer stres omdat het nog steeds niet goed gaat.
Afgelopen 3 weken waren een drama :andere B.A afspraken over reïntegratie die niet worden nagekomen niet reageren op mails of reacties sturen die nergens op slaan. Mijn zoon die een scooterongeluk heeft gehad. Mijn werk die mij inroosterd terwijl ze weten dat ik een artenafspraak had. Uren die niet kloppen in mijn salaris. Ik mag mij ook nog eens niet ziek melden als het niet gaat.
Ik heb nu een second opinion gevraagd voor de B.A.
Ik moet van mijn werkgever ook verplicht naar een ggz psycholoog verbonden aan mijn werkgever. Omdat ik na een aantal maanden burn -out ook paniekklachten kreeg moet ik daar met de taxi heen. Ook die nota’s waren weer niet door mijn werkgever betaald.
Kortom het is al jaren een zooitje. Ik kon dat dus tot november handelen maar nu is de koek echt op.
Wie weet raad
Hallo
Wat een mooi initiatief een burnoutspecialist en forum.
Ik neem bij deze de kans om wat neer te schrijven en om een vraag te stellen waar niemand een goed antwoord op heeft nl, en ik zal zo wat meer over mijn situatie vertellen, wie is er bekend met het fenomeen nauwelijks kunnen lezen? Ben al vijf maanden in de lappenmand en uitgeschakeld maar kan nog steeds niet langer dan een paar minuten lezen, word er gek en moedeloos van. Leesbril op, af, op, even de ogen laten rusten en weer opnieuw. Ben door een oogarts maanden geleden helemaal doorgelicht, geen afwijking te zien, en deze week een nieuwe leesbril waar een optometrist zich over heeft gebogen, een vakman die al dertig jaar in het vak zit. Helpt ook niet. Focusklachten zijn dan wel een bekend fenomeen maar wat ik heb is vreemd. Ik zie alles scherp, maar ik kan niet lang naar tekst kijken, niks beweegt of dans maar ik word er duizelig van en het lukt niet.
Midden januari opeens op een dag gekregen, kon opeens niet meer naar tekst lang kijken, teveel, te inspannend erg vreemd.
Ging gepaard met duizeligheid tegelijkertijd waarna ik vanaf 1 februari draaiduizeligheidsaanvallen kreeg, oogpijn, lichtgevoeligheid , wazig zien enz.
Heel 2017 naar mijn moeder met dementie in het verpleeghuis doorgebracht en hier werd ik steeds vaker ziek, kreeg veel griep en verkoudheid en uiteindelijk zelfs een goedaardige tumor in de hals. Ik was zo op, zo kapot, het was zo zwaar en ik moest alles bijna alleen regelen en coördineren en uitzoeken. Mijn moeder is mijn maatje altijd geweest dus was het emotioneel zwaar, ik kon het niet meer aan maar moest wel. Na nog wat doktersbezoekjes met haar ging het licht uit en heb ik vele maanden op bed gelegen.
Nog duizelig en gauw moe, wat een ramp.
Kent iemand dit?
Bedankt en sterkte
Hallo ik ben Linda,
Ik werk bij mensen thuis en op een gegeven ogenblik had ik wel signalen zoals paniek, moe zijn je niet lekker voelen. Totdat ik dacht dit wordt me teveel, dus ik meldde mij ziek, dan wel dan niet. Totdat ik weer begon en dacht een hartaanval te krijgen, ambulance laten gekomen, niks aan de hand. Ik heb daarvoor altijd 20mg prozac geslikt en was al 2 jaar gestopt. Dokter geweest die zei dat ik naar de psycholoog moest gaan. Heb ook een zoon met pdd-nos en ben alleenstaand. Mijn ex=man heeft weinig contact met mijn zoon. Heb nu het idee ook een burnout te hebben. Ben zo moe, pijn in mijn maag, eng gevoel in maag of dat er iets aan gaat komen, slap gevoel, ik kan daadwerkelijk niets aan mijn hoofd hebben. Ik slik oxazepam want zonder dat lukt het me niet. Ben erg tegen dit soort tabletten maar het lukt me gewoon niet om normaal te leven. Ik voel me erg moe, lijkt wel of je dood gaat staren, maar soms voel ik me beter op mijn werk dan thuis. Ik heb een drukkend gevoel op mijn borst en schouders. Je voelt je vreselijk en ik heb een paar chats gelezen en ben blij dat ik niet de enige bent, want mensen begrijpen het soms niet. En ook weer je grenzen overgaan. Veel beterschap aan iedereen!
Hallo Arjen,
Ik lees veel herkenbare verhalen, dat doet me goed. Ik heb sinds april 2017 een burn-out. Nu, ruim een jaar later, gaat het nog maar minimaal vooruit. Ik ben inmiddels geruime tijd in behandeling bij een haptotherapeut. Zij geeft aan dat er vermindering van spierspanning is, maar zelf voel ik dat nog niet. Ook ben ik in behandeling bij een psycholoog.
Wat mij vaak verontrust, is dat ik vrijwel dagelijk last heb van spierpijn (soms heel heftig) in mijn nek/schouders/rug, maar nu bijvoorbeeld ook erg in mijn benen. Geen gewone spierpijn, zoals wanneer je overbelast hebt, maar een steeds aanwezige, zeurende pijn, alsof m’n huid strak staat, en m’n spieren verstijfd zijn. Soms ook tintelingen, in m’n voeten, maar nu ook in m’n knieën.
Zijn er mensen die dit herkennen? Na zo lange tijd, niet werken, onder behandeling, en toch nog steeds die spierklachten?
En… gaat dit ooit over? En zo ja, hoe?
Hopelijk vind ik hier wat herkenning…
Groet,
Claire
Hoi Claire,
Het gebeurt vaker dat een arts of een therapeut je vertellen dat zij een verbetering zien maar jijzelf dat niet ervaart. Soms heeft het tijd nodig voordat je het zelf ook zo voelt. Maar in jouw situatie Claire zeg ik: “meten is weten”. Er zijn in de afgelopen jaren veel technieken ontwikkeld waarbij gemeten kan worden waar de lichamelijke klachten bij langdurige stress en burnout vandaan komen. Waar de blokkades liggen die je energie nog beperken of zoals in jouw geval, waar de oorzaak van de pijn ligt. Dat kan van alles zijn, verzuring door voeding, gebrek aan ontspanning, opstapeling van afvalstoffen etc. Binnen mijn team heb ik een aantal specialisten die deze metingen kunnen verrichten en als je dat wilt ook kunnen behandelen en adviezen kunnen geven om waar nodig je leefstijl te veranderen. Wil je meer weten, stuur dan je vraag naar mail@arjenluijendijk.nl.
Hartelijke groet, Arjen
Hoi Arjen,
Dank voor deze site, ik kijk er regelmatig naar om mijn bo beter te begrijpen. Zit zelf bijna 2 maanden thuis met bo en ben onder behandeling bij psycholoog en haptonoom. Waar ik de meeste moeite mee heb zijn de steeds weer nieuwe lichamelijke klachten die opduiken. Was het eerst vooral spierspanning, nu heb ik ineens weer fikse maagklachten. Hele dag boeren, pijn en steken in de maagstreek, ook richting de rug, misselijkheid. Veel slijm in mn keel. Door al die klachten kom ik niet aan rust nemen toe eigenlijk. Wil ook niet te pas en te onpas maar de huisarts bellen als er nieuwe klachten optreden maar zou het bijna wel doen.
Groeten Patricia
Februari 2015. De huisarts stelt de diagnose Burnout. Het komt hard bij me aan. Maar terug kijkend moet ik dan toch toegeven dat ik maandenlang (zo niet jarenlang) waarschuwings-signalen keihard heb genegeerd.
Ik was op dat moment al ruim 15 jaar werkzaam als verloskundige. Dat was (en is gelukkig nog steeds) mijn droombaan. Daarnaast een gezin met 2 jonge kinderen. De combinatie van 4 dagen per week werken ( grote onregelmatigheid, nachten en dagen achtereen doorgaan en grote verantwoordelijkheid), een gezin met jonge kinderen en een perfectionistische inslag deden me dan toch de das om. De lichamelijke klachten die ik regelmatig had gooide ik op bijwerkingen van de spiraal. Maar mn instelling van: niet zeuren, maar doorgaan kon ik niet meer volhouden na het moment dat ik in het zh kwam op verdenking van longembolie. Zo mondde een consult bij de huisarts niet uit op verwijdering van de spiraal (wat de reden van mijn komst was), maar op de diagnose Burnout.
In mijn naiviteit (of was het meer een geval van: kop in het zand steken) dacht ik: de huisarts stuurt me naar ontspanningstherapie en over 2 weken ben ik weer de oude. Maar dat liep natuurlijk heel anders. Nadat ik toegegeven had dat ik het zo niet langer meer vol hield, hield mijn lichaam / mijn energie het ook totaal voor gezien. Ineens was alles echt helemaal leeg. Direct de eerste nachten wakker met hartkloppingen etc. En wat heb ik me verzet tegen slaap- en rustgevende medicatie. Maar ik heb toch moeten toegeven, hoe lastig ik dat ook vond. Uiteindelijk bij psycholoog terecht gekomen. Als men mij vroeg: heb je er wat aan, dan zei ik heel hard: Ja hoor! Wellicht omdat ik dat zelf wilde geloven, maar achteraf bekeken heb ik er maar weinig aan gehad doordat zij teveel in het theoretische bleef hangen. Dus mijn tip aan anderen is dan ook: evalueer voor jezelf na een aantal sessies goed hoe je de hulp vd psycholoog ervaart, want als het niet werkt kan je echt beter overstappen naar een ander!
Afijn. Omdat men bij mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering van mening was dat ik niets mankeerde, ben ik na ruim 5 maanden weer volledig aan het werk gegaan. Mijn man bleef roepen dat het veel te vroeg was, en ik bleef dat nog harder ontkennen. Achteraf gezien was het inderdaad beter geweest om later te starten, maar ja. Soms word je gedwongen door de omstandigheden.
Ik ging 1 dag per 3 weken minder werken en vond dit al heel wat van mezelf. Twee jaar lang ging het prima (dacht ik). Tot de zomer van 2017. Out of the blue kreeg ik last v slapeloosheid, met hartkloppingen en hyperventilatie. Angstaanvallen. Dit keer was ik wel zo ver dat ik zelf om slaap- en rustgevende medicatie gevraagd heb.Even stoppen met werken was geen optie, midden in de vakantie en een eigen praktijk met collega’s op vakantie. Na een aantal weken ging het wel weer wat beter en hierna ben ik gestart met psychosomatische hulp van een Mensendiecktherapeute. Dat was een combinatie van gesprekken en ontspanningsoefeningen. Wat een verademing na de mislukte sessies bij de psycholoog van 2 jaar eerder.
Na 10 sessies was ik klaar. En wederom heb ik gedacht: nu kan ik alles aan, nu komt het niet meer zover. Inmiddels ook gestart met hardlopen op advies van Mensendieck en huisarts.
Maar helaas heb ik deze week toch moeten constateren dat ik op de rem moet trappen. Het positieve is dat ik het zelf signaleer voordat het te laat is. Maar ik vind het enorm frustrerend en ook om moedeloos van te worden dat ik blijkbaar toch weer over mn grens ga terwijl ik er meer op let. Vandaag dus met de huisarts besloten om toch weer met de Mensendieck verder te gaan.
Ik hoop op herkenning bij mensen die ook tegen de terugvallen aan blijven lopen. Het accepteren dat je niet altijd alles zomaar kan blijven doen, blijft lastig.
Tegen mijn clienten kan ik het heel mooi vertellen en adviseren, maar om het zelf toe te passen valt niet mee.
Ik prijs me gelukkig met lieve mensen om me heen, een huisarts die heel begripvol is en een therapeute die super is.Nu nog wat liever / minder veeleisend voor mezelf zijn….
Hallo allemaal,
Heftig om al jullie verhalen te lezen. Vooral omdat er zoveel herkenbaar is. Ik ben in april 2017 thuis komen te zitten met een burn out. Mijn lichaam deed het gewoon niet meer. Ik werd op een ochtend wakker en kon niet meer opstaan. Elk ding waar maar een klein beetje energie voor nodig Was, zorgde ervoor dat ik me doodziek voelde. De eerste weken heb ik alleen maar apathisch op de bak gezeten. Daarna viel het muntje pas. Zo moeilijk die acceptatie. Maar toen dat eenmaal was gelukt, kon ik gaan herstellen. Heb heel veel gefietst en daarna overgegaan in wandelen. Uiteindelijk heb ik 8 maandag thuis gezeten en heb mijn week heel langzaam opgebouwd. Nu gaat het soms best goed maar vaak ook minder goed. Wat ik moeilijk vind is dat je voor de omgeving weer genezen bent van die “rare” ziekte en dat je in hun ogen weer de oude bent. Maar ik ben bij lange na niet meer de oude. Ik kan geen 2 dingen meer tegelijk. Ik kan niet meer tegen voortdurende harde geluiden. Ik vergeet alles. Heb nu 2 agenda’s, een to do lijstje en voor alles wat ik echt moet onthouden, zet ik een alarm. Ik heb plotseling migraine (nog nooit last van gehad) en ik ben zo bang dat ik weer terug val. Ik merk ook dat ik nog onzekerder ben over mezelf en trek me vaak terug. Ik vergeet ook heel belangrijke dingen en Ik heb het gevoel dat me dat niet altijd in dank wordt afgenomen. Ik herken mezelf gewoon niet meer. Ik roep altijd wel:”Ik ben zo blij dat ik niet meer de oude ben. Ik ben niet voor niks ziek geworden.” Maar eigenlijk schaam ik me er best voor dat ik niet meer zo kan functioneren als voor de burn out.
Hallo Horsie,
Wat een herkenning in dit verhaal! Zo lastig voor mezelf om nog te zeggen: ik heb een burn-out, want het gaat toch al veel beter dan eerst? Ik ben nu ruim 2,5 jaar verder en het wordt hoe langer hoe moeilijker lijkt het wel. Het is van de zomer een aantal maanden beter gegaan dan het in jaren gegaan is, maar het lijkt wel of juist nu alles er uit komt wat er is gebeurd. Ik moet veel denken aan alles wat er gebeurd/gezegd is. Maar idd ook bijv geen 2 dingen tegelijk meer kunnen doen, alles vergeten, niet meer tegen harde geluiden kunnen. Ik heb zo vaak gedacht de laatste maanden: het moeilijkste van die hele burn-out is dat ik mezelf totaal niet meer herken. Ook ik roep altijd hoe veel profijt ik er van heb dat t nu gebeurd is (ben op t moment 24) maar ik doe eigenlijk niets liever dan huilen als ik aan alles denk. En de buitenwereld maar denken dat het goed gaat omdat ik weer kan lachen en praten…
Heel veel sterkte!
Hallo, ik ben 46 jaar en ga nu de zesde burn-out-maand in. Het begon in 2016 met slapeloze nachten (beëindigen relatie). Dit loste ik op door steeds later naar bed te gaan en vooral veel wijn te drinken (dan sliep ik tenminste). De huisarts schreef op gegeven moment Temazepam voor. Dit bleef ik maar afwisselen met wijn (om de ellende te vergeten, te slapen en veel afleiding). Slaaponderzoek gehad maar dat leverde alleen Slaapapneu op (ging ik niet in mee, want ik viel gewoon NIET in slaap). Toen kwam de burn-out (niet meer kunnen typen, rare rillingen in het hoofd). Het slaapcentrum ging Trazodon (anti-depressiva) voorschrijven. Ik kon geen tv en muziek meer verdragen en geen computerwerk doen. Ik dacht dat dat het was.
Opgegeven moment ging het wel weer redelijk, dus ik gaf weer wat gas bij. Toen kwamen er angst- paniekaanvallen (hart snel kloppen, het gevoel dat je raar wordt in het hoofd en er niet bij kwam, huilen, denken gek te worden en hyperventilatie). 112 is er zelfs aan de pas gekomen (“slik maar diazepam (valium)). Ik ben toen bij mijn ouders gaan wonen. Veel mindfullness, regelmaat, gezond eten, veel wandelen en het gevoel dat ik niet meer alleen was bezorgde me rust.
Ik kon terecht bij GGZ (praktijkondersteuner) en een ontspannings- en ademtherapeut. Dit hielp me wel het eea beter te begrijpen. De antidep bleef ik doorslikken (50 mg overigens, ’s avonds en alleen om in te slapen). De diazepam gebruikte ik in nood.
Na een tijdje ging het ook wel weer redelijk totdat er weer paniek- en angst kwam. En ongelovelijk depri voelen. Linkerkant gezicht leek ook te slapen. Te druk geweest, batterij weer op, etc. Veel mindfullness en na een paar weken weer redelijk. Dus: weer wat meer gaan doen. Ondertussen kon ik ook bij een psycholoog terecht. Dus: praten, praten en nog eens praten. De ademhalingstherapie ging over op PMT.
Helaas zit ik nu bijna 4 weken in een dal. Het begint al ’s morgens; heel naar en ellendig voelen, heel erg in het hoofd zitten (letterlijk denken dat ik geen kant meer op kan en niets meer kan doen om eruit te komen), een gigantische knoop in de buik en doodmoe, snel kloppend hart, trillen, stijf van de stress (hetzelfde gevoel alsof je uit een vreselijke nachtmerrie ontwaakt). Dit gevoel had ik al eerder gehad, maar dan af en toe. Nu begint het ’s morgens al en kan de hele dag duren (vannacht om 4 uur wakker en zo ellendig heb ik me niet eerder gevoeld). Ik zie al zo tegen de dag op, tegen de lunch, het diner, de avond.. alles. Als ik denk aan vaderdag morgen, dan “boing” komt de angst vanuit de buik er al weer aan (terwijl ik weet: ik word niet vermoord, ik word niet in elkaar geslagen; wat kan er gebeuren). Angst om angst dus.
Dus. Alle tips; hoe kom je uit je hoofd, waarom voel ik me zo k#t en depri heb ik denk ik wel gelezen. Accepteren, het hoort erbij, het zijn slechts gedachten en niet de realiteit werken op dat moment nauwelijks. Het lijkt wel of je gedachten juist de diepte in gaan en je nog meer opfokken; elke dag meer en heftiger.
Is er uberhaupt wel een antwoord op waarom dit gebeurt. Ben ik er teveel mee bezig? Moet ik meer afleiding zoeken en in teveel in het hoofd zitten? Ontspanning is vrijwel onmogelijk. Of komt het door die rottige trazodon (29/6 eindelijk medicatiecheck) ? Leg ik er teveel druk op en “moet” ik normaal willen zijn?
Oja, van je af schrijven werkt wel eventjes. Dank voor het lezen, en tips zijn natuurlijk van harte welkom.
Succes en sterkte iedereen!
Hallo Julius,
Jazeker, van je afschrijven helpt ook. En weet dat het Forum dagelijks veelvuldig wordt bezocht, dus dat jouw verhaal zeker gelezen zal worden. Daarmee help je sowieso ook anderen met vergelijkbare klachten. Maar dat terzijde.
De klachten die je nu beschrijft zouden kunnen komen door de langdurige stress, ontbreken van een goede nachtrust en mogelijk ook de medicijnen. Ik wil je adviseren om een therapeut of burnout specialist in te schakelen die jou gaat helpen een goede analyse te maken van jouw situatie én een gericht behandelplan kan opstellen. Niet langer zelf uitvogelen maar hulp inschakelen. Omdat de weg van de artsen al hebt bewandeld geef ik het advies om het in de andere hoek te zoeken (alternatief vind ik zelf een vervelend woord).
Ik hoop dat ik je met dit advies verder heb kunnen helpen. Als je meer vragen hebt aan mij, kun je dat hier via het forum doen, maar ook door een bericht te sturen naar mail@arjenluijendijk.nl
Hartelijke groet, Arjen Luijendijk – Burnout Specialist
Hoi, ik ben 45 en thuis met burn-out sedert november. Ik heb de symptomen volledig genegeerd en dan ook hard gecrasht.
Nu na zoveel maanden gaat het met vlagen op en neer. Beetje beter en dan vlam terug de dieperik in. Ook allerlei vervelende lichamelijke symptomen waar ik dan tests voor doe en die nooit iets uitwijzen. Ik moet stappen ondernemen om mijn leven weer in handen te nemen maar mijn lichaam wilt niet mee. Ander werk zoeken maar mijn concentratie is 0,0 hoe leer je dan iets nieuw aan? Maagpijn nekpijn niet slapen zonder zolpidem terwijl ik doodop ben… Alle tips zijn welkom!
Hoi Annick,
Het eerste wat in mij opkomt als ik jouw verhaal lees is: schakel professionele hulp in. Omdat je zo graag weer je leven in handen wilt nemen is dat de eerste stap. Je basisenergie weer terug krijgen, onder begeleiding en daarna komt dan de keuze voor ander werk bijvoorbeeld. Houd er rekening mee dat je lichaam sowieso 3 á 4 maanden de tijd nodig heeft om te herstellen van burn-out. Ervan uitgaand dat de stressoren, die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat je ziek thuis kwam te zitten, minder zijn geworden of voorlopig niet meer spelen. Een professional kan samen met jou onderzoeken wat op dit moment de grootste belemmering is voor jouw herstel en je helpen om hiervan los te komen. Dat is per persoon verschillend, want iedereen is uniek.
Het is een van de moeilijkste beslissingen om te nemen bij burn-out, het vragen om hulp, maar op dit moment voor jou DE tip. Mocht je mijn advies goed kunnen gebruiken, vraag dan een (gratis) adviesgesprek aan.
Heel veel succes bij de volgende stappen die je gaat zetten Annick!
Hartelijke groet,
Arjen Luijendijk, Burnout Specialist
Zomer 2015. Na veel spanning op het werk in een heel vervelende burn-out terecht gekomen. Vrijwel meteen anti depressiva gebruikt. Ik kon niet meer slapen, kreeg angst voor het slapen en kreeg steeds meer medicatie voorgeschreven naast de AD. Hoge dosis kalmeringsmiddelen (xanax en 50 Mg oxazepam) en abt psychotica 3x per dag. Na 3 mnd ben ik uiteindelijk bij een dagbehandeling terecht gekomen en na afbouw medicatie ging het snel beter.
April 2018. Nwe banen waar het niet bij wil lukken en privé druk zorgt ervoor dat ik weer een burn-out heb. Weer is slapen moeilijk en ik raak er ook van in paniek en denk er de hele tijd aan. Naast de andere gedachten dus weer een overvol hoofd. Ik wil nu niet de weg van geneesmiddelen bewandelen. Alleen als ik rond 1.30 nog wakker lig neem ik een oxazepam 10 Mg. Vaak lees ik bij burn-outs dat mensen alleen maar slapen zijn er ook mensen die moeizaam slapen en wat doen zij hier dan aan. Is er ook angst omtrent het slapen en hoe ga je hier dan mee om? Ik hoor het graag!
Hallo Arjen,
Ik ben vorige week tijdens de vakantie ingestort. Trillen, doodmoe en ellendig. Ik lig nu, weer thuis, in bed en ben continu misselijk en doodmoe. Er zijn wel oplevingen maar die zijn relatief; een uurtje beneden zijn is het maximum. Contact met mijn kinderen en man is fijn, gezellig kletsen en knuffelen op bed. Maar ik sta te trillen van ellende als er iemand aan de deur komt bijvoorbeeld. Ben verder niet ziek en bloedonderzoek wijst niks uit.ik ben toch bezorgd over ziekte, maar een burnout zou ook goed kunnen, de boog staat hier met verbouwingen, verhuizing, jong gezin, werk en veel te weinig ontspanning toch ook al jarenlang gespannen.ik weet wel dat ik hier geen diagnose krijg – ga maandag naar de huisarts – maar klopt mijn ‘instorten’ met het beeld van instorten bij een burnout? Welke ervaringen hebben mensen met dat instorten? Je leest hier inderdaad maar weinig over. Groeten,
Hallo Yvonne heb ook slaapproblemen door burnout ik kan niet inslapen als ik Even al inslaap beginnen mijn spieren te trillen. Overal mijn lichaam met schok bewegingen wou geen slaapmedicatie innemen maar kan niet anders ik wordt er gewoon gek van.
Hoi,
Ik wilde hier ook graag mijn verhaal delen, want ondanks dat ik veel aan mezelf heb gewerkt en verlost ben van mijn oude werkgever kan ik de woede maar niet loslaten over de gang van zaken rond mijn burn-out en de rol van de casemanager hierin die naar mijn idee mijn situatie moedwillig heeft laten verslechteren (ondanks dat ik zei dat haar gedrag mij zieker maakte en zelf sterke suïcidale gedachte aanwakkerde) zodat mijn werkgever zijn handen in onschuld kon wassen en ik ziek, zonder ontslagvergoeding en totaal gedesillusioneerd in het stelsel, de WW inrolde. Gelukkig ben ik opgevangen door oude klanten, mensen die wel altijd in mij hebben geloofd, een zeer sterke en lieve vriendin en stiefkinderen en een zeer wijze vader, anders had ik hier wellicht niet meer gezeten…
Ik werkte 15 jaar lang bij een bedrijf waarbij zeer dwingende deadlines en reizen in gevaarlijke gebieden schering en inslag waren. Door mijn ambitieuse instelling, talent en passie voor het vak werd ik al snel veel gevraagd en ingezet. Dit liep uiteindelijk zo erg uit de hand dat ik wel eens werkweken had die de honderd uur overschreden. Deze reizen waren vaak in potentie levensgevaarlijk met hoge deadlinestress. In principe had ik hiervoor getekend, alleen de omstandigheden werden altijd maar verder afgeknepen en mijn werkgever had op een gegeven moment de klant tot de orde moeten roepen op basis van zijn zorgplicht naar mij als werkgever. Ik had hem dit al aangegeven, maar hij wilde niet luisteren. (Er werd voor mij per uur betaald, dus hij had er alle belang bij dat ik veel werkte). Toen ik op een gegeven moment de diagnose burn-out kreeg was zijn reactie: ‘Laat dat maar aan niemand merken, als men te horen krijgt dat je psychische problemen hebt wil nooit meer iemand met je werken…’ De volgende dag werd ik gebeld of ik weer wilde komen werken… Mijn psycholoog, advocaten, de vakbonden en de arbeidsinspectie vielen zowat van hun stoel van de manier waarop het bedrijf met me communiceerde, toch zette de bedrijfsarts en de casemanger me onder druk om weer plaats te nemen in het hol van de leeuw want ja: ‘boos is niet ziek hè meneer’. Maar wat als woede nu wel onderdeel is van de ziekte? ‘Ja meneer, dan moeten we hard voor u zijn en lost u het maar op met het UVW’ In het kort was mijn probleem: ik kwam te weinig voor mezelf op, het remedie was: kom voor jezelf op, de uitkomst: ontslagen en ziek met een stressstoornis een zeer onzekere en stressvolle tijd tegemoet… gelukkig was ik slim en kende ik de doortraptheid van mijn werkgever (ik had er al meer op fee manier zien vertrekken) en had ik al wat dingen in gang gezet voor mocht dit gebeuren. Ik werk nu voor mezelf en heb veel en leuk werk, maar elke keer als ik aan de situatie terugdenk val ik weer terug in de burn-out lijkt het wel en word ik duizelig, moe, trillerig etc. Gaat dit ooit over is mijn vraag? En hoe dan? Ik begin een beetje radeloos te worden af en toe en ben bang dat ik de restvan mijn werkzame leven met deze handicap moet blijven rondlopen…
Hoi Henk,
Inderdaad een zware periode die je hebt moeten doorstaan. Mijn complimenten hoe je daar met steun en hulp doorheen bent gekomen. Deze ‘handicap’ zoals je hem zelf noemt hoeft niet je hele leven te beïnvloeden, maar gaat vaak niet vanzelf over. Mijn advies is om ook daar hulp bij in te schakelen. Met als resultaat dat de herinneringen kunnen blijven bestaan maar niet meer zo’n enorm effect op je lichaam hebben. Wil je daar gericht advies over hebben? Neem dan contact met mij op.
Arjen Luijendijk – Coach voor burnout-vrij leven
Hoi,
Ik ben een 29 jarige man en heb sinds een aantal maanden een burnout (waarschijnlijk het jaar daarvoor al, maar toen waren de symptomen nog niet erg genoeg om aan burnout te denken). In ongeveer een 1.5 maand tijd ben ik van het punt dat ik kon functioneren en sporten gecrashed tot het punt dat ik de hele dag in bed lig en nog net genoeg kracht heb om te douchen in de avond (dan ook wat meer energie dan overdag vaak). Deze crashes zijn snel op elkaar gevolgd door elke keer toch weer teveel te doen, eerst was het teveel dan bijvoorbeeld krachttraining maar twee weken later was het al teveel om 10 minuutjes te wandelen of de trap op en af te lopen en even in de kou te staan.
Het dieptepunt dat ik alleen maar in bed lag heeft ongeveer 3 weken geduurd waarin ik langzaam weer een beetje terugkwam tot het punt dat ik nog wel het grootste deel van de dag in bed lag maar regelmatig even een klein loopje kon maken naar de badkamer, of af en toe even uit bed en wat gitaar spelen ofzo en lichte ontspanningsyoga kon doen.
Nu ben ik gisteren vrijwel uit het niets weer gecrasht en lig ik nu al weer twee dagen de hele dag in bed. Eerder is dit ook gebeurd en toen dacht ik dat ik de rede kon aanwijzen, maar nu lijkt er helemaal geen aanwijsbare rede. Ik ben verschrikkelijk voorzichtig, probeer heel goed naar mijn lichaam te luisteren en op het moment dat ik ook maar een beetje moe begin te voelen meteen rust te nemen. Ik vraag me af of het normaal is dat herstel met dit soort terugvallen gepaard gaat. Wanneer dit gebeurt wordt ik ook gegrepen door angst en wanhoop. Ik weet niet goed hoe ik zo’n terugval kan voorkomen gezien deze uit het niets lijkt te komen. Ik vraag me af of deze terugvallen van tijd tot tijd ook gebeuren terwijl herstel toch plaatsvind, of dat het een teken is dat herstel geheel belemmerd wordt.
Ik ben onder behandeling bij een orthomoleculair arts en neem de nodige supplementen (best basis allemaal, vitaminen/mineralen en geen mega doseringen, alleen veel vitamine c), heb een erg gezond dieet en doe regelmatig ademhalings- en ontspanningsoefeningen.
Ik lees online soms over mensen die hier jaren en jaren mee worstelen en ik vroeg mij ook af of dit uitzonderingen zijn en dat normaliter volledig herstel verwacht wordt ook als de symptomen op het ‘niveau’ zijn van waar ik mij bevind. Bloedonderzoek wees tot nu toe niets uit wat betekent dat mijn huisarts mij eigenlijk aan mijn lot overgelaten heeft. Ik ben op het moment op zoek naar een nieuwe arts.
Hoi Kim,
In algemene zin is het zo dat in ieder z’n lichaam een zelfherstellend vermogen zit. Bij het begin van burn-out zet je dat bij wijze van spreke aan door veel te rusten en te slapen. Door op dat moment toe te geven aan de vermoeidheid kunnen de klachten zelfs sterker worden. Allerlei systemen, waaronder je hormonen, zoeken dan een nieuwe balans en proberen zelf te herstellen. De eerste energie die daarna ontstaat is niet groot en veel mensen met burn-out klachten denken dan, het gaat weer de goede kant op. Ik vergelijk het met het opladen van je mobiele telefoon. De accu is leeg en je trekt alweer snel de stekker uit het stopcontact als de accu bijvoorbeeld 10% is gevuld, want je moet weer verder. Met supplementen en ontspanningsoefeningen ben je op de goede weg, echt waar! En een terugval gebeurt vaker, waarbij je soms begint te twijfelen of het ooit goed komt. Heel herkenbaar. Je werkt stap voor stap aan je herstel en luistert goed naar je lichaam. Weet dat je lichaam sowieso minimaal 3 maanden moet herstellen van burn-out. Als je specifiek voor jouw situatie een advies nodig hebt, weet je mij wel te vinden.
Arjen Luijendijk – Coach voor burnout-vrij leven
Hallo Arjen,
Met nog een Arjen spreek je. Ik heb nu al sinds januari 2017 burnout-achtige klachten. Het ergste in mijn geval is de slechte vertering die tot op heden(dus 1,5 jaar lang nu) nog niet over is. Ben al in behandeling geweest bij div. therapeuten en heb een paar testen aangevraagd die de huisarts weigerde uit te voeren.
Door jarenlang onderdrukte spanningen prive en daarbij veel werken en weinig ontspanning zoeken (continue doorgaan zeg maar) kreeg opeens last van mijn maag en darmen (opgezette harde buik, boeren) en toen opeens ging het ontlastingspatroon achteruit en sliep ik ook niet goed meer in en door. Dit hield ik niet vol en kreeg medicatie die sederend werkt en waarop ik wel de diepe slaapfasen haalde. Ben zelfs bij het slaapcentrum geweest. Had volgens de testen ook tekorten aan magnesium, b12, vit. D, b5 en zink. Tandvlees is bleker en terugtrekkend nu. Ik ben helemaal gestopt met het eten van bewerkte voeding, suiker, zuivel (intolerantie opeens) en kook nu veelal vers met meer groenten en fruit. Ook neem ik suppletie die helpt de toxines in mijn darmen te verwijderen en drink daarbij meer water. Kreeg opeens candida-gist overgroei in mijn darmen en ook deze behandelt.
Al met al een heel gedoe. Veel duizelig, slecht tegen licht kunnen, stijve spieren, ontlasting word maar niet goed. Werk niet meer en zit nu in behoud van uitkering (bijstand) in een grote moestuin te werken wat goed op mijn systeem werkt. Ben ook veel buiten in de natuur en ben bezig mezelf te verlossen van negatief zelfbeeld en de oorzaak waardoor dit alles zover gekomen is. Heb niets aan huisarts gehad. Kon steeds niets voor me doen en ik heb nu een andere, hopelijk betere. De slechte vertering vind ik nog het ergste. Ik doe het al veel kalmer aan en mijd stress zoveel mogelijk. Heb nu door dat ikzelf echt een soort van transformatie moet doorgaan om weer echt beter te worden. Dit valt niet mee als je al ruim 20 jaar in een bepaald systeem hebt geleefd en daarbij zijn de tijden ook veranderd.
Heeft iemand nog tips of goede hulp voor mijn spijsverteringsprobleem. Suppletie slik ik niet zomaar; het moet wel opgenomen worden. Komt het nog goed vraag ik mezelf nu af. Waarom betaal ik nog ziektekosten als je niets aan je huisarts hebt en er nog geen diagnose is gesteld. Daarbij zit ik in de bijstand en krijg geen burnoutcoach o.i.d. vergoed. Te actief sporten jaagt het adrenaline weer op; ’s Morgens merk ik dit bij het wakker worden en dit is niet zo fijn.
Verander ook ASAP van huisarts. Als je je bij je huidige huisarts niet geholpen voelt, is er een gebrek aan vertrouwen, en dan gaat het ook nooit beteren. Vertrouwen is essentieel.
Een huisarts waarmee je een wederzijdse vertrouwensband hebt, gaat je ook een goede gastro-enteroloog kunnen aanraden, die ook je manier van denken en leven respecteert.
Zelf heb ik heel wat darm/maagklachten gehad (waren de tekenen van mijn burn-out), maar heb ik ook bij mijn zoontje opgemerkt wat een “versnelde spijsvertering” doet. (bij hem zorgde dat voor een fructose-intolerantie, met diarrhee en een ijzertekort tot gevolg)
Ik lees dat je al een heleboel dieet-aanpassingen doet. Let daar wel mee op, want naargelang je specifiek probleem zijn “gezonde” oplossingen (zoals fruit bij mijn zoontje) juist een probleem.
Vandaar nog een tip: hou ongeacht je “dieet” enkele maanden een nauwgezet eetdagboek bij (grammen en milliliters hoeft niet). Noteer ook je stoelgang (hoe vaak, hoe stevig,…) in code, zodat t snel gaat.
Als je dan bij een gastro-enteroloog komt, en het verdict is niet (zoals bij mij) stresskramp, heeft die een schat aan materiaal om te zien of je bv gevoelig bent aan bepaalde voedingsstoffen, een te eenzijdig eetpatroon, of misschien gewoon een “stresskip” bent. (zoals,bij mij het geval is)
En misschien ontdek je zelf dat je je slechter voelt of last hebt van verstopping/diarrhee na bv alcohol, spicy food, of een vettige pita, of dat je best je ontbijt niet overslaat of te laat eet,…
Succes!
Waarom vind ik meestal maar blogs over hoger opgeleide mensen met een hoge functie? JAWEL! Dit komt ook voor bij een laaggeschoolde arbeider in een KMO. Daarom wil ik graag mijn blog hier delen.
https://belgianburnout.blogspot.be/
Ha! Ik post mijn verhaal hier ook maar, het lijkt hier wat actiever dan op andere plekken. Hoewel de diagnose burn-out is (voorlopig) heb ik ook al een behoorlijk medisch traject doorlopen. In januari begon het met duizelingen, gevolgd door kortademigheid, paniekaanval, emotionele buien, hyperventilatie, algeheel lamlendigheid, spierslapte, trillingen door hele lichaam, stijve handen. Wat volgde was: neuroloog, opticien, testen op vitamines, mriscan, schildklier, hartcheck, lyme-check, bloeddruk en suikerspiegel. Zonder doorslaggevend resultaat. Nu ligt de focus al 2 maanden op burn-out, maar ondanks alle adviezen en enige begeleiding maak ik nog geen stappen voorwaarts. Ik eet gezond, probeer te bewegen (al schiet sportschool er al 3 weken bij-in), houd veel rust, werk sporadisch (enkele uurtjes per week) en probeer regelmaat in te bouwen. Helaas dus zonder echte voortgang, terwijl werkgevers al wel weer wat van me beginnen te verwachten. Fijn te lezen dat er meer mensen worstelen met het stappen voorwaarts maken. Mijn vragen zijn hier: heb ik eigenlijk wel een burn-out te pakken? Het uit zich bij mij heel erg fysiek: spierslapte, trillingen, lamlendigheid en adrenaline stootjes bij het slapen gaan.. terwijl ik me niet oververmoeid of prikkelbaar voel. Geen oorsuizen en ik slaap ook redelijk (6 a 7 uur p nacht). Hebben meer mensen deze klachten? Met name slapheid in spieren (mijn hoofd voelt nu zo zwaar ten tijde dat ik dit typ).. Ik sta nu op het punt om nog aanvullende bloedtesten te doen en/of met een psycholoog te gaan praten. Oh, mijn leeftijd: 46 jaar.. en ben nu dus 3,5 maand onderweg met deze ‘ziekte’. Sterkte aan iedereen hier verder!
Hi Klaas,
De zoektocht die je aan het doorlopen bent is heel herkenbaar voor mensen met energieproblemen. Of dat uiteindelijk burn-out blijkt te zijn of niet. Zo te lezen heb je al veel zelf ondernomen, maar nog niet met concrete resultaten. Het kan inderdaad een burn-out zijn, want de manier waarop dat zich uit lichamelijk, psychisch of emotioneel is bij iedereen verschillend. Het is vooral belangrijk om door te gaan met zoeken naar een echte oplossing en eentje die ook voor de lange termijn gaat helpen om je lichamelijke klachten achter je te laten. Maar wel onder professionele begeleiding omdat dit het herstel versneld en ook om je mentaal te steunen tijdens het doorlopen van je stappen tot volledig herstel. Zodat je het niet alleen hoeft te doen. Voor een dergelijke begeleiding kan je ook bij mij terecht :).
Hartelijke groet, Arjen Luijendijk
Dank voor je reactie Arjen. Komende week komen er weer resultaten binnen en aan de hand daarvan zal ik met de arts mogelijk vervolgtraject bespreken. Mocht het de koers ‘ burn-out’ blijven, dan moet ik alle opties maar eens op een rij gaan zetten. Soort van begeleiding lijkt me dan relevant. Ik zoek naar evenwicht: waar de ene coach zegt: bewegen/sporten is een goede remedie zegt een ander weer: rust houden, geen reserves aanspreken. Daarnaast zal ik moeten onderzoeken wat de trigger(s) zijn voor mijn overspannenheid; want ik kan ze niet zonder meer aanwijzen nu.. Als dat zo was, zou ik makkelijk 1 van mijn werkgevers vragen om aanpassen van takenpakket bijvoorbeeld… Ik vrees dat de weg nog wel lang kan zijn..
Hi Klaas, ja de aanpak van burnout coaches is verschillend. Mijn stijl is in het begin vooral rust houden, maar daarna onder begeleiding weer gaan bewegen en sporten. De meeste clienten die ik begeleid zijn ongeduldig en willen het liefst zo snel mogelijk weer gaan sporten. Omdat dat voor hen de uitlaatklep was voor hun stress.
Dag Klaas, is bij jouw bloedonderzoek ook jouw vit D getest? Want dit kan echt wel deze klachten geven!
Heb dit zelf allemaal ondervonden. Veel beterschap gewenst.
Beste lezer,
Ik ben op zoek naar mensen die ervaring hebben met een burn out en een nieuwe baan zoeken. Zelf ben ik in oktober vorig jaar uitgevallen door een een burn out, deels door te hoge werkdruk en een negatieve werksfeer, maar ook omdat ik werk deed waarvan ik niet gelukkig wordt. Inmiddels ben ik na 6 weken weer op mijn volledige contractuele uren te hebben gewerkt nu op het punt dat ik het niet meer trek om weer terug naar werk te gaan. omdat de werkdruk en negatieve sfeer nog steeds niet opgelost zijn en omdat ik totaal geen energie meer uit mijn werk haal.
Ik wil heel graag werk in mijn eigen vakgebied vinden, maar het is lastig om iets in deze sector te vinden terwijl ik al twee jaar afgestudeerd ben en nauwelijks ervaring heb. Ik zou graag een tijdje een stage in het buitenland doen om op een laagdrempelige manier ervaring op te doen, maar op dit moment levert het te veel spanning op om hierop te solliciteren. Ik wil weg van mijn huidige werk en mijn droom volgen, maar weet niet hoe ik genoeg energie moet vinden om dat te doen zonder in de financiële problemen te komen. Is er iemand die hier ervaring mee heeft en weet waar ik rekening mee moet houden/bij welke instanties ik terecht kan? Ik hoor het graag en alvast bedankt!
OPROEP VAN SELKE: WIL JIJ HAAR HELPEN BIJ HAAR SCRIPTIE NAAR BURN-OUT?
Eén op de zeven Nederlanders heeft burn-out klachten: bijvoorbeeld complete uitputting, afstand van het werk en collega’s of een laag zelfbeeld van eigen competenties. Dit kan leiden tot uitval en ernstige fysieke en psychische klachten voor een individu. Vooral in de groep jongvolwassenen vallen steeds meer werknemers uit vanwege burn-out klachten op het werk. Vooral in de zorg, het onderwijs en andere publieke organisaties zijn de percentages hoog. Toch weten wij vrij weinig van het probleem, er komt veel giswerk aan te pas. Ook heerst er veel onbegrip over burn-out, wat is het eigenlijk en hoe kan het aangepakt of voorkomen worden? Het wordt voornamelijk als een individueel probleem gezien, maar de cijfers doen blijken dat dit een groter, maatschappelijk probleem is. Daar moet verandering in komen.
Om deze redenen schrijf ik mijn bachelorscriptie over burn-out onder jongvolwassenen (20-35 jaar) werkzaam in de publieke sector (overheden of organisaties met een publieke taak, bijvoorbeeld het onderwijs of de zorg). Daarvoor zoek ik mensen die met mij in gesprek willen gaan om hun ervaringen met burn-out te delen. Herkent u zich in dit probleem, wilt u uw verhaal kwijt en dit probleem verder onder aandacht brengen? Dan kunt u een mail sturen naar s.j.puik@uu.nl. Kent u iemand anders die zich in dit probleem zou kunnen herkennen? Delen wordt zeer gewaardeerd! De gegeven informatie wordt tevens alleen gebruikt in dit onderzoek en gegevens worden geheel vertrouwelijk behandeld. Alvast bedankt!
Hallo,
Ik ben nu sinds mei 2017 burnout, net zoals ieder van jullie met veel ups en downs hard geknokt aan mijn herstel. Veel gaat beter! Nog wel snel moe, emotioneel labiel, snel overprikkeld en slechte concentratie.
Wat ik wel ervaar is dat sommige angsten groter lijken te worden. Probeer steeds angsten te overwinnen die tijdens mijn burnout zijn ontstaan (autorijden, boodschappen, met OV reizen etc) maar ik lijk een sociale angst te ontwikkelen. Voel me erg onzeker in het gezelschap van anderen, zelfs bekenden, vrienden of familie. Het ongemakkelijk voelen begon al een half jaar voordat ik burnout raakte maar nu ervaar ik het dagelijks. Het hangt er vanaf hoe ik me voel, het is bij de ene persoon erger dan de ander, maar ik ben juist erg sociaal geweest, hield van aandacht en praatjes met iedereen. Heb nu veel moeite met small talk en merk dat ik sociale gelegenheden vermijd. Ik weet dat het de angst verergert maar onlangs kreeg ik een paniekaanval tijdens een sociale gelegenheid waar ik nog dagen van moest bijkomen dus nu durf ik niet goed. Voor de angst heb ik zelfs EMDR geprobeerd, maar tot nu toe weinig effect.
Mogelijk heb ik door de burnout dieper liggende angsten blootgelegd of hoort dit echt bij de burnout en gaat dit over? Ik vind het vreemd dat dit alleen maar toeneemt terwijl ik wel herstellende ben. Het put me wel uit om hier steeds mee bezig te zijn.. ben dan steeds bang dat ik hierdoor terugval.
Hallo Mies, ik wil graag ingaan op jouw vraag omdat het bij zoveel mensen voorkomt die een burn-out doormaken. Alleen al daarom Heel goed dat je hier je verhaal deelt.
Het klopt dat bij burn-out als het ware je buitenste beschermingslaag wegvalt. Je hebt niet meer de energie om de manieren die je jaren hebt toegepast om te ‘overleven’ thuis, met vrienden en familie of op je werk vol te houden. Dan kan het inderdaad gebeuren dat er diepere lagen tevoorschijn komen. Oude herinneringen, oude emoties of trauma’s. Als jouw systeem daaraan toe is, dan kan je vervolgens daaraan werken.
In jouw situatie, nu bijna een jaar burn-out, met paniekaanvallen, snel moe, overprikkeld en slechte concentratie vermoed ik dat je nog middenin jouw herstel zit en die diepere lagen nu (nog) niet aan de orde zijn. Het is wel nodig om in actie te komen om te voorkomen dat je sociaal in een isolement komt en het burn-out herstel stagneert.
Ik nodig je hierbij uit voor een burn-out adviesgesprek om een analyse te maken van jouw situatie. Daarmee kan jij je strategie bepalen hoe je de opwaartse lijn van jouw herstel weer kunt doorzetten.
Hartelijke groet,
Arjen Luijendijk – Burn-out specialist
Heb jij een vraag voor Arjen?
Ik ben dankbaar voor jullie bezoeken op het Forum en ook al jullie reacties. Het lezen van ervaringen van andere mensen die een burn-out doormaken of hebben doorgemaakt helpt je om te weten dat je niet de enige bent met lichamelijke, psychische en emotionele klachten of wat er met jou gebeurt.
Maar wist je dat je mij ook vragen via het Forum kunt stellen? Ik ben niet alleen beheerder van het Forum en ervaringsdeskundige zoals dat zo mooi heet, maar ook burn-out specialist. Dagelijks begeleid ik mensen die een burn-out doormaken naar volledig herstel. Particulieren, zzp-ers, ondernemers en medewerkers van organisaties. En al mijn kennis en ervaring opgedaan in de afgelopen 18 jaar staat ook voor jou beschikbaar. Maar ja, de meeste mensen hebben moeite met hulp vragen, Dus laat ik het je makkelijk maken.
Je kunt jouw vragen via dit Forum stellen door een comment te plaatsen. Ik zie alle comments langskomen en geef binnen 24 uur antwoord via het Forum. Wil je liever jouw vraag buiten het Forum aan mij stellen? Dat kan natuurlijk ook. Ga dan naar de contact-pagina van deze website en vul daar je vraag in. Dan geef ik buiten het Forum om persoonlijk antwoord.
Hartelijke groet, Arjen
Hoi allemaal,ik zit inmiddels 16 maanden thuis. Ik merk wel dat het wat beter gaat , maar ecnt herstellen wil mijn lichaam nog niet. Werken gaat absoluut nog niet en wandelen of een stukje fietsen zorgt ervoor dat ik uitgeput ben daarna. Voor mijn gevoel doe ik er alles aan om goed te herstellen. Gezonde voeding en supplementen ,een vast dagritme ,op tijd naar bed enz. Inmiddels wordt ik weer onderzocht omdat mijn lymfeklieren opgezet blijven en de internist het vreemd vind dat ik zo slecht herstel.Ook is het pfeiffer virus voor de tweede keer actief.
Vorig jaar ben ik ook helemaal onderzocht en toen was er helemaal niks te vinden.
Het ergste zijn de fysieke klachten ,vooral duizelig,moe en uitgeput zijn en spierpijnen en een vreslijke piep in mijn oren. De ochtenden zijn het ergst , in de middag voel ik me meestal en paar uurtje wat beter.
Ik ben van nature erg positief ingesteld,maar zo langzamerhand begin ik de hoop en de moed wel is te verliezen. Mijn sociale leven ligt stil en mijn relatie eigenlijk ook.
Burn out coaches blijven hameren op bewegen,dat moet het hertsel bevorderen,Bij mij dus niet,ik wordt duizelig en zwak bij inspanning.
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat het zo lang duurt voor je echt begint te herstellen?
Groet Marieke
Hoi Marieke,
Zo te lezen wil je dolgraag je energie weer terug en doe je er voor je gevoel alles aan om te herstellen. Met voeding, suppletie, beweging, een dagritme en medisch onderzoek. Logisch dat je daar af en toe moedeloos van wordt en dat dit ook invloed heeft op jouw relatie en de andere lieve mensen om je heen.
Een direct advies van mijn kant: luister naar de signalen van je lichaam en ga alleen bewegen als je daar energie voor hebt. Begin met wandelen en laat intensief sporten nog achterwege. Als burn-out specialist ben ik voorzichtig met het advies om te sporten omdat de meeste mensen die ik begeleid moeite hebben om hun eigen grenzen aan te geven. Voordat je het weet heb je je energie die je aan de ene kant hebt opgebouwd aan de andere kant alweer uitgegeven.
Bij veel mensen die bij mij terecht komen blijkt dat er geen goede analyse is gemaakt van de kern van het energielek of de energielekken. Vaak wordt alleen gekeken naar het slapen, naar voeding en suppletie of naar beweging. Het complete plaatje, ik noem dat de holistische kijk op de burn-out, ontbreekt in veel gevallen. Ik nodig je uit Marieke om contact met mij op te nemen om een analyse te maken van jouw situatie, zodat je daarna weet wat ervoor nodig is om stap voor stap je energie weer terug te krijgen.
Arjen Luijendijk / Burn-out specialist
Hoi Marieke, oh ik herken jouw verhaal zo goed. Heb juist identiek dezelfde symptomen. Is bij mij nu ook al 14 maanden.
Ellendig hé. Ben zelf enorm op zoektocht gegaan en ik bleek een enorm tekort te hebben aan Vit D. Mijn vit D was maar 8 toen ik crashte. Ondertussen is dit al terug wat gestegen en langzaamaan beginnen mijn symptomen ook te beteren. Heb veel info gevonden bij lotgenoten via het internet. Als je “chronisch moe door vit D “ intypt dan kom je op de site “mens-en-gezondheid-infonu” terecht. Echt heel interessant! Wil jou veel sterkte toewensen.
Tweede seizoen Sophie in de mentale kreukels
Voor het programma ‘Sophie in de mentale kreukels’ van Sophie Hilbrand zijn we op zoek naar mensen met een burn-out die hun verhaal willen vertellen in het programma. We zoeken mensen met een burn-out waarbij de oorzaak niet werk gerelateerd is en die op het moment dat de burn-out begon zelfs geen baan hadden. Of mensen die een zogenaamde bore-out hebben doordat de werkzaamheden te saai en niet uitdagend genoeg waren.
Herken je jezelf hierin en heb je interesse om je verhaal te vertellen in het programma? Mail dan naar maartje.bottelier@bnnvara.nl
Hoi! zoeken jullie nog steeds mensen? Groetjes Christa
Hoi Christa, volgens mij had Maartje voor deze serie voldoende mensen om de opnames te starten. Je kunt haar natuurlijk ook rechtstreeks jou vraag stellen via haar mailadres.
Beste lezer,
Na allerlei verschillende verhalen te hebben gelezen hieronder wilde ik een bijdrage leveren. Als je een burn-out hebt en daarover met niemand kunt praten is dat erg moeilijk en eenzaam. Terwijl zoveel mensen met dezelfde klachten dealen.
Je bent dus écht niet alleen of raar. Hieronder wat tips op basis van mijn ervaring (na 3 maanden gaat het met mij al een stuk beter).
– Accepteer jezelf en de situatie zoals het nu is. Een hele belangrijke stap. Als je opgebrand bent, moet je écht rust nemen en je daaraan proberen over te geven, hoe onwennig, moeilijk of klote dat ook is. Wat je nodig hebt is rust, niet een grote zoektocht naar oplossingen. De enige oplossing is accepteren dat je te ver bent gegaan en rust houden totdat je lichaam aangeeft dat je weer wat meer aankunt. Je hoeft dus ook niet meteen bezig te zijn met de oorzaak van je burn-out of wat je nu in je leven allemaal moet veranderen. Dat komt vanzelf wel. Als je toegeeft aan de moeheid zal het weer beter worden. Wees lief voor jezelf. Of zoek een burn-out coach of iets dergelijks die je een beetje richting kan geven.
– Sta even stil. In mijn eerste 2 maanden deed ik even helemaal nergens meer aan mee. Geen werk, sport, etentjes, verjaardagen of welke verplichting dan ook. Behalve therapie, dat was de enige ‘verplichting’ die ik aan ben gegaan en dat heeft me enorm veel steun gegeven. Dus als je een verplichting aangaat, neem er dan eentje die steunend en behulpzaam is. Geef jezelf verder even vrijaf van alles wat je normaal ‘moet’. In de praktijk kan het bijvoorbeeld helpen om aan jouw omgeving aan te geven dat ze voorlopig niet op je hoeven te rekenen.
– Praat erover met iemand die je begrijpt of je in ieder geval niet veroordeelt. Heel fijn en belangrijk om het proces niet helemaal alleen te hoeven doen. In mijn geval kon ik goed praten met twee vriendinnen (een arts en iemand die zelf een burn-out heeft gehad) en mijn psycholoog. Het kan ook steunend zijn om met iemand te zijn waar je blij van wordt, zonder over jezelf te hoeven praten. In mijn ervaring geeft het juist een eenzaam gevoel als je je omringt met mensen die je niet begrijpen en adviezen geven zoals; ‘het zit tussen je oren’ of ‘ga leuke dingen doen, daar knap je van op’, of ‘denk niet zoveel na’ – allemaal adviezen die hun onbegrip en onwetendheid reflecteren. Mijn psycholoog heeft mij enorm geholpen door er voor me te zijn en te helpen in dit proces. Samen hebben we bijvoorbeeld wandelingen gemaakt op de hei, heerlijk.
– Wat te ‘doen’ als je niks aankunt? Het heeft mij eigenlijk niet altijd geholpen om echt helemaal niks te doen, want dan had mijn geest zoveel tijd om te piekeren – over de burn-out, over het leven, over mijn werk, etc. Je mag wel iets doen, maar dan iets lichts op een veel lager tempo dan je normaal zou doen. Dus ga lekker wandelen in de natuur – maar wandel langzaam en voel aan wanneer het genoeg is. Lees een lekker boek, maar niet op de gebruikelijke topsnelheid. Tekenen en kleuren kan ook heerlijk zijn – maar ik zette dan op de achtergrond mijn favoriete serie aan en had een kleurboek voor me met mandala’s of andere tekeningen en dat was ontspannend (bij elke Bruna kun je kleurboeken voor volwassenen vinden). Als je het aankunt, probeer dan soms een klein beetje te dansen op muziek die je vrolijk maakt, zo ontspan je. Yoga en ademhalingsoefeningen kunnen ook erg behulpzaam zijn. In mijn eerste maand trok ik een yogales niet, maar in maand 2 en 3 deed ik rustig aan wat yin-yoga lesjes en dat hielp. Verder was ik erg lief voor mezelf; ik droeg mijn fijnste, zachtste kleren en nam ’s ochtends en ’s avonds een lange warme douche. Alles even precies hoe ik dat fijn vond.
– Geef je lichaam de juiste voeding: het is verleidelijk om ongezond te gaan eten (comfort food), maar je lichaam heeft juist aandacht & zorg nodig en dat betekent; weinig suikers, goede vetten, groene groenten & fruit. Ongezond eten kost veel energie om te verteren en energie heb je al zo weinig..
Als ik zelf geen zin had om te koken of boodschappen te doen, vroeg ik om hulp in mijn omgeving of bestelde ik iets. Gun jezelf de juiste gezonde voeding en gun het jezelf ook om om hulp te vragen zonder je te schamen (of bang te zijn dat anderen je een ‘last’ vinden). Mensen willen er graag voor je zijn (maar weten vaak niet hoe) en op deze manier kunnen ze iets concreets voor je doen.
Stop ook even met producten zoals koffie en alcohol. Het is de bedoeling dat je luistert naar je lichaam zonder het te verdoven (ik dronk bijvoorbeeld soms nog weleens een koffie verkeerd voor het genot, maar dan decaffé).
– Dat brengt me bij het volgende: wees niet bang om om hulp te vragen. Op je werk, bij de huisarts, maar ook in je directe omgeving. Mensen die een burn-out krijgen zijn vaak geen types die makkelijk om hulp vragen. Maar voor mij was het fijn en helend om soms even onder de mensen te zijn zonder dat ik zelf iets hoefde te leveren. Dus een paar nachten bij iemand logeren of iemand die voor je komt koken – kan een goed idee zijn.
– Als je (zoals ik) veel piekert en denkt, probeer dan iets te vinden wat je kunt doén met al deze gedachten en kennis. In mijn geval was het schrijven van een blog over mijn burn-out een goede uitlaatklep, het gaf me een lichter gevoel om erover te schrijven. Kopje thee, kaarsjes aan, rustig muziekje en op de bank met mijn laptop. Het gaf me ook het gevoel ‘iets te doen’ te hebben en de gedachten dwaalden niet meer zo in mijn hoofd.
– Probeer weer vertrouwen te krijgen in je gevoel en lichaam – the body knows what to do.
De afgelopen jaren heb ik mezelf aangeleerd alles te doen vanuit mijn hoofd. Als een gevoel naar boven kwam (in mijn buik), ging ik dat met mijn hoofd analyseren. Nu probeer ik echt te ‘aarden’ (hoe zweverig dit ook klinkt) en dus te handelen op basis van mijn gevoel. Realiseer je dat je lichaam heel sterk en slim is – het geeft aan wat het nodig heeft. Nu ik bijvoorbeeld weer rustig wat kleine activiteiten onderneem, luister ik goed naar de waarschuwingen die mijn lichaam me geeft. Als ik bijvoorbeeld hoofdpijn op voel komen, dan is een grens bereikt en pak ik mijn rust.
Het kan eng zijn om weer iets te ondernemen, maar toch kun je soms niet anders dan het uitproberen en daarvan leren. Zodoende weet ik nu welke waarschuwingen mijn lichaam geeft. Als ik soms besluit om niet direct te luisteren, maar even langer door te gaan dan ik eigenlijk aankan, lig ik daarna altijd weer met hoofdpijn of extreme vermoeidheid in bed. Dus door die ervaringen leer je het. Een voorbeeld van een van de eerste activiteiten die ik heb gedaan; naar een yoga lesje met een vriendin en daarna (spontaan) even ergens een kop koffie drinken of een paar winkels in lopen samen. Dit deed ik in de buurt van mijn huis, zo voelde het relaxed en veilig omdat ik ook zo weer thuis was.
Mocht je meer tips willen of gewoon een keertje willen mailen of iets dergelijks – reageer dan hieronder. Hartstikke fijn om ervaringen en kennis te delen. Uiteraard ben ik ook maar een mens die tips geeft op basis van mijn eigen ervaring, maar dat zijn we allemaal :).
– De serie ‘Sophie in de mentale kreukels’ is ook interessant om eens te kijken – op BNN via uitzending gemist. Dat is een serie die gaat over burn-outs.
Liefs en veel sterkte aan iedereen. Het wordt echt beter!
Ik heb wel wat vragen voor je en zou wel eens met je willen mailen. Gr Sanne
Hallo lotgenoten,
Net als jullie heb ik een zware burnout voor mijn kiezen, met daaronder een chronische slaapstoornis en depressie. Een jaar ben ik thuis geweest waarin ik 40 weken zeer intensieve multidisciplinaire therapie heb gevolgd. Nu ben ik sinds 4 mnd aan het reïntegreren en zit op 60% van mijn uren.
Wat mij opvalt is dat ik het beeldscherm van een computer helemaal niet meer kan verdragen. Even los van het werk. Gister in privé sfeer heb ik een uurtje achter de laptop gezeten om een vakantie te boeken. Vervolgens ben ik de rest van de dag volledig uitgeput.
Is er iemand die dit herkent?
Soms ben ik bang voor blijvende schade. Het gevoel dat er iets beschadigd is.
Ben benieuwd….
Fijne jaarwisseling alvast!
Groetjes Rachel
Hi Rachel,
Herken dit zeker! Een arts heeft me uitgelegd dat het beeldscherm je heel veel prikkels en informatie geeft. In ons geval dus te veel. Bij een vakantie boeken moet je natuurlijk veel informatie bekijken en op basis daarvan beslissingen nemen.
Anderhalve maand geleden wilde ik een nieuwe droger bestellen via internet – het lukte me gewoon niet. Al die keuzes, informatie en beelden, na een half uur legde ik mijn tablet weg met hoofdpijn. Daarom heb ik het maar even gelaten en uiteindelijk iemand anders gevraagd dit even voor mij te doen.
Moet wel zeggen dat als ik een word document heb en ik schrijf over mijn gevoelens (zoals nu), dan kan ik beeldscherm wel aan. Maar een film kijken of zoiets wat jij beschrijft niet.
Overigens heb ik nu 3 maanden een burn-out en ik hoop dat ik over een paar weken weer wat werk kan oppakken. Het gaat al een stuk beter, maar wel langzaam.
Een tip voor je slaapprobleem ; Magnesium, rhodiola of wietolie zonder het ‘stoned’ effect en bepaalde yoga oefeningen doen voor het slapen gaan. Maar wie weet heb je deze tips allang gehad.
Sterkte en groetjes!
Hallo Rachel,
Ik zit op dit moment ook met een Burn-out en ik herken me in je verhaal dat je t gevoel hebt dat er iets beschadigt is. Gisteren moest ik bijvoorbeeld koken voor 5 mensen (normaal 3) en ik moest zoveel nadenken over bijv kooktijden, welke pitten etc etc dat ik na die tijd hoofdpijn had en compleet uitgeblust was. Heel moeilijk om me te concentreren op wat ik eerder normale taken vond. Heel bizar, alsof mijn hersenen niet meer goed werken. Ik maak me daar ook zorgen over hoor. Ik wil jou iig succes wensen met er weer bovenop komen.
Hoi Bjorn,
Je niet goed kunnen concentreren en dingen snel vergeten zijn bekende effecten van burn-out of langdurige stress. Maar je lichaam heeft van nature het vermogen om te herstellen als de stress voorbij is of minder is geworden. Niet alleen een kwestie van tijd. Ik adviseer vaak om te gaan bewegen (wandelen) en ook je voedingspatroon aan te passen. Door de lange periode van stress zijn er veel vitamines en mineralen verbruikt die dringend moeten worden aangevuld. Daarmee bouw je naast een periode van rust en ontspanning je basisenergie op.
Succes bij je herstel!
Arjen
Het heeft even geduurd voordat ik zelf durfde toe te geven dat ik een Burn-out had. Zo perfectionitsich als ik ben, ging ik maar door en door en door.. Niemand remde mij af. Terwijl de sfeer op de werkvloer verpest werd door de bedrijfsleidster. Het was zelf zo erg dat ik op een dag letterlijk door mijn benen heen zakte. Na maanden thuis te hebben gezeten, heb ik contact gezocht met de mensen van carriereswitch.nl. Met een geleidingsprogramma hebben we mijn negatieve gedachten om kunnen zetten naar positieve nieuwe doelen! & werk ik nu al een jaar bij een te gek bedrijf! Waar ik iedere dag met onwijs veel plezier naar toe ga.
Er wordt ook tegen mij gezegd dat ik in een burn-out zit. Is alleen niet werkgerelateerd, maar een huwelijk met een narcist van 25 jaar een vechtscheiding, kinderen dieren huis werk kwijt, vrienden en kinderen die ondanks het narcisme toch voor mn ex kiezen, en ik die maar vecht te bewijzen dat het anders is dan het lijkt. Ik die maar probeerde te bewijzen dat ik wel goed ben, dat ik wel alles kan, terwijl mijn lichaam niet meer energie had en op de toppen van spanning, stress liep. Zoveel pijn in mijn lichaam, mijn spieren vooral. En dit is nu op dit moment 2,5 jaar na dat ik bij hem weg ben gegaan.
Maar de laatste weken, echt overal door mijn hele lichaam pijn, spieren die trillen, bonken, kloppen in rust. Ik wandel iedere dag en dat gaat een half uurtje dan voel ik me meestal wel even oke. Maar doe ik te veel (bijv. stofzuigen) of ik wandel te lang, dan kom ik trillend thuis. Alle controle over mn spieren kwijt. en hou uren lang nog meer pijn… krijg extra vitamines, de meeste B vormen, C, D, magnesium, ijzer omdat mijn lijf echt totaal uitgeput is. Klinkt logisch op zich, maar de klachten pijn en situatie onderhand maakt me bang, ik ga twijfelen of er niet iets anders ad hand is. Artsen,psycholoog vinden het ook wel extreem, weten niet wat ze er mee aanmoeten, maar schuiven alles op stress en laten me aanmodderen, ga maar iets leuks doen is het motto, maar dat gaat niet! Verder dan een stukje wandelen kom ik niet meer. Op de forums staat vaak over de psychische problemen met burn-out en ook wordt er wel moeheid, spierpijn genoemd, maar nooit in hoever, welke vorm, hoe erg. Ik gooi mijn twijfels hier maar neer want ik weet het niet meer. Ook niet meer bij wie ik terecht kan voor goede adviezen en hulp. Derde kerst was dit sinds ik alleen ben, en iedere kerst voel ik me slechter dit klopt gewoon niet.
Hallo iedereen
Wij zijn dichte familie van iemand die een burn out heeft.
We zijn nu allemaal samen op weekend voor de feestdagen.
We merken dat bij het minste, de tranen komen.
Voor ons geen probleem. Ik hoop dat ze bij ons eens goed kan uitwenen.
Daarnet heeft ze een paniek aanval gehad.
Maar alles word sterker met een glaasje alcohol.
Ze is een vrouw van 40, moeten wij dan zeggen: “Drink minder.” ? Zoja, hoe? Ze heeft een verleden van een alcohol verslaving.
We hebben het gevoel dat ze terug aan het vallen is. En vraagt om aandacht om haar te helpen. Alleen weet ze zelf niet zo goed. (Denken wij).
Ik heb voorgesteld aan de familie om te stoppen met al die verschillende raad te geven, haar voldoende te laten slapen en niet meesleuren naar alle activiteiten die we doen?
Ik ben 23jaar en heb dit gelukkig geen ervaring mee. Maar hoe zorgen we best voor haar?
Alle aandacht geven die ze vraagt, altijd een schouder geven om te huilen? Zeggen dat ze beter niet meer drinkt? Want dan merken we dat het pakken beter gaat, als ze niet meer drinkt.
Ze volgt therapie. Haar eerste diepte punt was na het verlies van haar moeder. Haar werk die te zwaar was. Nadien volgde haar scheiding. Toen ging het een tijdje beter. Maar dan was haar fysieke gezondheid minder, ook dat van haar dochter en nu wordt ze gepest op het werk.
We willen het vooral niet erger maken.
Hoe gedragen we ons het beste?
Hoi allen,
Wat is deze site een mooi initiatief van Arjen 🙂 Ook ik geloof heilig in de helende kracht van verhalen lezen en vooral ook schrijven. Tijdens mijn burnout heb ik echter iets ontdekt dat nog krachtiger is, namelijk spel. Spel heeft mij uit mijn burn-out geholpen en nu ben ik game designer. Dankzij deze ervaring ontwikkel ik nu een soort spel voor mensen die in een burnout zitten. Het is geen video-game, maar een gamified revalidatie programma. Voor de ontwikkeling zoek ik nog een paar testers. Interesse? Lees mijn volledige verhaal hier: https://www.linkedin.com/pulse/burn-out-game-on-esra-van-beelen/ en/of meld je aan via esra@sandbxr.com met een alinea van jouw burn-out situatie.
Hoi allemaal,
Ik ben een jaar geleden voor het eerst in een burn out gevallen. Na een echtscheiding was het me ff te veel geworden. Ik was snel nadien een relatie begonnen maar die heeft maar een paar maanden geduurd. Altijd maar ruzies na een tijdje.. dat waren energievreters en ik was al doodop!
Na 3,5 maanden thuis zitten, had ik besloten een andere job te gaan doen. Ik voelde me stukken beter.
Maar door steeds wat kwaaltjes die terugkwamen zit ik nu al sinds september terug thuis. Hier zit ik terug.. doodop, spierpijnen, maagpijn, noem maar op. Weeral.
Ik heb ondertussen een relatie van 7 maanden. Ik had mijn vriend, kort na de kortstondige relatie leren kennen en het klikte enorm goed. Ik liep op wolkjes. Dit was in de periode dat ik dacht genezen te zijn.
Mijn vriend ziet me steeds meer en meer de put in zakken. Hij begrijpt me niet meer. Vandaag kreeg ik te horen van hem dat ik beter mijn best moet doen om erbovenop te geraken! Alsof ik mijn best niet doe.. hij laat me voelen alsof ik een lui mens ben. Ik doe zo hard mijn best. Ok hij krijgt veel gesnauw en geroep naar zich toe maar ik kan momenteel ook niks meer verdrageb. Ik heb al die relaties nog niet volledig verwerkt. Ik ben daarin steeds te snel gegaan. Ik ben ten einde raad. Hoe kan ik gelukkig zijn in deze relatie of in een relatie in het algemeen?
Hey Sara, hoe gaat het nu met jou? Ik herken wel een deel van je verhaal, heb in september/oktober 6 weken thuis gezeten met maag darmklachten en daarna een uitgeblust gevoel, en ik ben veel te snel terug aan het werk gegaan, waardoor ik sinds net voor kerst gewoon lichamelijk ben ingestort. Ook hier het ene lichamelijke kwaaltje na het andere, maar vooral gewoon op.
Wanneer goed nooit goed genoeg is en je de lat hoger legt zodat je alleen maar kan falen.
ik had vroeger een heel duidelijk beeld van hoe mijn leven er uit moest zien. Zo wist ik al heel jong dat ik de zorg in wou alle opleidingen waren daar ook op gericht. Niemand had ooit kunnen denken dat ik waarvan gezegd werd dat huishoudschool nog te zwaar zou zijn ik HBO-V nog zou doen en door mocht naar het 2 de jaar. Dit heb ik niet gedaan ik vond op dat moment dat ik genoeg bewezen had.
Mijn beeld van huisje boompje beestje en dat hield voor mij in stoppen met werken zo gouw er kinderen komen dit omdat je de opvoeding in mijn ogen maar 1 keer kan doen en ik van alle moment wou genieten.
Ik ging trouwen en kreeg eerst een geweldige dochter met een keizersnede en 3 jaar later een zoon ook met een keizersnede. Geen moment heb ik ook maar iets het gevoel gehad te missen in mijn leven ik vervulde het zoals ik het altijd immers gedacht had.
Mijn jongste zou naar de basisschool gaan en voor mij was dat de tijd om wel geleid door het doel van moeder weer te gaan werken.
Alles draaide ik om man en kinderen als mijn man dagdienst draaide ging ik avonden werken en dan veel andere week werkte ik niet omdat ik er wou zijn voor de kids.
Toen belande ik in de ziektewet bijna 2 jaar lang werk gerelateerde klachten en toen ik teug kwam kon mijn oude regeling niet meer moest ook overdag werken maar goed dat kon ook wel omdat de jongste ook al weer wat ouder was. Zover zo goed zou je denken .
Tot het moment dat mijn jongste een slagaderafsluiting kreeg op 8 jarige leeftijd zonder reden (geen trauma) als ik vrij wou kon het nooit , moest ik wel invallen als anderen ziek waren of om wat voor reden ook . Toen mijn kind in het ziekenhuis kwam te liggen werd er gezegd zo werkt het niet.
Was ik nooit flexibel genoeg al werkte ik weken van 34 uur en draaide ik erna een week van 8 uur dan konden ze daar wel weer in vinden dat er van mij ook een bijdrage gevraagd werd.
Maar wat bleef steken was dat juist op het moment ik mijn collega;s nodig had ik nee kreeg en ik geen nee kon zeggen.
8 jaar werkzaam bij dezelfde werkgever de mensen waren gek met mij en als ik aan het werk was had ik nergens last van , gaf mijn werk energie
Dan komt je werkgever met de geweldige zware opmerking alle niveaus 1 tot 3(ik was 3) moeten hun vast contract inleveren en dan mag je de opleiding doen of je krijgt gewoon ontslag en een vergoeding of een outplacement.
Werkgever heeft nog het lef om te doen om alsof hij heel sociaal bezig is . Maar voor mij voelde het als onrecht immers door het vast contract ga je een verbinding aan die een verplichting heeft 2 kanten op en dat werd nu zo opgezegd .
Getekend onder protest en idd mijn vaste contract opgezegd en met de opleiding begonnen. Klas van 17 en steeds meer geweldige collega;s vielen af. tot we 2 jaar later en we schrijven dan april 2017 slagen met maar 5 personen.
Je moet weten dat ik voor ik startte met de opleiding mijn hele gezin bij elkaar had geroepen en hun uitgelegd heb jongens ik kan me geen leven voorstellen zonder werken in de zorg en dus moet ik deze opleiding doen en halen.
Dit houd in 8 uur school en daar maar 2:17 van betaald krijgen. 16 uur werken en leren en huiswerk maken dat ik er fulltime mee bezig was verdeelt over 7 dagen (zorg is immers 7 dagen in de week beschikbaar zijn)
Iedereen was enthousiast en vond dat ik het moest doen.
Laat ik zo zeggen dat er nu gezegd wordt na afloop ik heb dit onderschat en ik had je meer moeten steunen.maar voor mij die altijd anderen op de eerste plek zet vond dit te laat 2 jaar lang heb je de kans na verschillende keren uitleggen ik heb jullie gezegd wat het inhoud en 2 jaar lang heb ik het door gebrek aan steun het alleen maar zwaarder gehad.in een tijd dat het al zo mega zwaar was.
ik slaagde en al die tijd had de stress en druk me in zijn greep maar ik slaagde en bij de diploma uitreiking werd er gezegd dat we ons vaste contract terug hadden.
Mijn diploma ben ik trots op maar voelde het alles alsof ik van de zijlijn keek.
ik voelde me opgejaagd , hartkloppingen pijn op de borst enz maar vooral kon ik om niks beginnen te huilen.
tot het moment ik een programma keek andere zaken dit ging over jongeren met een burn out nu ben ik 42 en jong nou ja oud ook nog niet.
En ik begon weer te huilen maar nu omdat ik het herkende echt alles herkende ik.
Ben gaan googelen en hoe meer ik las hoe meer ik dacht dit ga ik niet alleen redden en als ik nu niks doe zorg ik nog slechter voor mezelf dan mijn werkgever omging met mijn vaste contract.
ik was in die tussentijd veranderd van thuiszorg naar intramuraal verzorgingshuis.
Maar dit is het niet weer zijn de meeste mensen mega blij met mij en vinden ze het helemaal niet leuk de beslissing die ik genomen heb. Maar zit er niet op mijn plek en heb om die reden na 10 jaar MIJN VASTE CONTRACT opgezegd om nu een tijdje de regie weer over mijn leven terug te krijgen.
Ik ga voor een uitzendbureau werken als verzorgende 3 ig dat betekend dat ik zonder schuldgevoel nee kan en mag zeggen.
Hoe de rest gaat lopen weet ik niet maar ik kijk niet verder dan de dag van vandaag hooguit morgen.
ik accepteer dat ik dingen vergeet ook al schrijf ik ze op.
ben ik voor sommige mensen een grote teleurstelling en zelfs soms voor mezelf.
Maar elke dag is nu weer een nieuwe dag en ik werk aan mijn rust en aan mijn herstel.
mindfulness training is hierbij een lijdraad
Hallo lieve lotgenootjes,
Ik, vrouw, 23 jaar, heb een jaar geleden officieel de diagnose burn-out/angststoornis gekregen. Waarschijnlijk is het al wel een jaar daarvoor begonnen. Dus inmiddels al twee jaar beetje aan het ‘rommelen’.
Maar… ik kan eindelijk zeggen dat ik mij goed voel. Kan mijzelf stiekem zelf een beetje happy noemen. Ik heb van alles geprobeerd, het begon bij de huisarts, vervolgens ademhalingstherapie, yoga, sporten, veel rust, psycholoog, psychiater, medicatie. Ik merkte echter dat alles zo beladen en zwaar viel. Ik heb eigenlijk alles geschrapt. Op twee wekelijkse ‘gezellige’ gesprekken met een psycholoog en hele lichte medicatie. Daarnaast heb ik mijn eigen gevoel gevolgd. En daarover heb ik jullie hulp nodig.
Ik ben namelijk tijdens mijn burn-out/angststoornis afgestudeerd als ontwerper. Dit heeft voor 80% mij ‘genezen’. En dit wil ik heel graag met zoveel mogelijk mensen delen. Ik kan jullie namelijk helpen in je weer beter voelen.
Het enige wat ik van jou graag wil weten:
Waar heb je behoefte aan? Een product (en waar denk je hierbij aan?), een masterclass, een lezing, een boek etc etc
Ik kijk uit naar jullie reacties.
Liefs.
Hoi Allemaal, Ik zit nu al 12 maanden met een zware burn out. Het herstel gaat vreselijk langzaam, het lijkt alsof het nooit meer overgaat. Het is bij mij niet echt werkgerelateerd , ik ben wel zwaar over mijn grenzen gegaan met sport,en mijn dagen helemaal vol plannen met van alles, Daarbij zat ik helemaal niet lekker in mijn vel,dus ging meer sporten ( eigenlijk vluchten) .Vorig jaar werd ik ziek en het is alleen maar erger geworden.Maanden alleen maar kunnen liggen en niks kunnen verdragen.Nu kan ik elke dag een stukje wandelen, en een klein ding in het huishouden doen. Ik vind het heel erg moeilijk om ermee om te gaan. Werken gaat absoluut nog niet. S ochtends ben ik altijd ziek,pas in de middag trekt het ergste weg.Ik heb begeleiding van een psychologe,maar nog ligt er een depressie op de loer. De dagen duren eindeloos,de tijd kruipt voorbij. Ik vroeg me af hoe jullie hiermee omgaan?Wat doe je om de tijd door te komen als alles eigenlijk al teveel is?
Ook ik ben een jaar geleden zwaar ingestort en kan tot op heden nog niet veel zelfstandig. Eigenlijk alles niet wat jij omschrijft. Ik heb er begeleiding bij van mensen om mij heen voor o.a huishouden en vervoer. Kortom, erg lastig. Maar om weer balans te scheppen onderneem ik wel kleine dingen. Hobbymatig dan. Alle ‘verplichte’ dingen komen later. Houd moed!
Hallo Marieke,
Ik heb precies hetzelfde als jou. Ik heb alles wat me lief was de deur uitgezet en nog ging het niet beter. Het enige wat overbleef was sporten en ondanks dat ik zwaar depressief was, ging ik toch nog 3/4 keer per week bodybuilder en hardlopen. Ik ben inmiddels, schrik niet al 4 jaar burnout, dit omdat ik de eerste 3 naar niet wist waar t door kwam en t laatste jaar moeite heb met balans te houden met sporten en andere activiteiten los van werk. Ik vrees dat t sporten minimaal een jaar op een laag pitje zal moeten zetten.
Hey,
Gelukkig lees ik dat ik niet de enige in Nederland ben die burn out door oa het sporten heeft gehad. Ik had altijd de gewoonte om als dingen tegen zitten zowel op mn werk als prive om excessief te gaan sporten.
Maar bij mij is het als volgt gegaan: tot november 2016 had ik een druk leven, ik deed aan cross fit, hardlopen, voetbal, had een drukke baan, zat daarnaast ook nog bij de brandweer, had een vrouw die vaak in het buitenland zat voor haar werk en 2 jonge kinderen. Met sporten ging ik altijd tot het uiterste. Ik moest op het einde van de dag altijd een voldaan (uitgeput) gevoel hebben. Verder nam ik veel vitaminepillen en pre workout supplementen om langer door te kunnen gaan. Het begon op mn werk, ik had gesolliciteerd binnen het bedrijf op een andere baan en was aangenomen voor een betere functie, echter ze wilden me graag houden op de huidige afdeling en ze hebben me omgepraat dat als ik zou blijven ik na mijn project dezelfde functie zou krijgen binnen mijn afdeling. Echter toen het puntje bij het paaltje kwam proefde ik al dat het feest niet door zou gaan en daar heb ik wel stress van gehad. Ik heb toen ook om die stress kwijt te raken nog een strakker trainingsschema opgesteld. Ik begon als een idioot te trainen en merkte dat ik op een gegeven moment slechter ging slapen. Ik sliep nog maar 4 uurtjes terwijl ik normaal altijd wel mijn slaap nodig had. Dit heb ik een tijdje volgehouden. Ik dacht ik ben gestressed dus moet harder gaan trainen. Op een ochtend merkte ik dat er iets niet goed zat in mijn hoofd. Het trilde helemaal ik dacht van ik ga trainen doe een pull up en kreeg direct mijn eerste paniekaanval. Ik ben naar de eerste hulp gegaan omdat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg, maar daar hebben ze mijn hart nagekeken en ze hadden het idee dat het stress was.
Ik wist op dat moment niet hoe daarmee om te gaan, dus ben ipv crossfitten hele dagen gaan wandelen. Hier werd het dus ook alleen maar erger van. Op een gegeven moment lag ik compleet uit het lood. Ik kreeg de hele dag door paniekaanvallen en was helemaal kapot maar kon niet meer slapen. Echt verschrikkelijk, ik heb toen van de dokter olanzapine gehad een anti psychoticum. Dit heb ik een tijdje genomen en ben na 2 maanden alweer gaan werken. De eerste dag kon ik gelijk trillend naar huis . Als ik ook maar iets deed met krachtsinspanning dan kreeg ik gelijk een paniekaanval.
Nu ben ik meer dan een jaar verder, ben gestopt met de anti psychoticum en heb nu anti depressiva. Omdat ik te vroeg ben gaan werken en nog lang niet hersteld was heb ik een depressie gekregen. Moet wel zeggen dat de angstgevoelens bijna geheel weg zijn. Zit nu echter nog steeds te tobben als ik teveel doe dan kan ik niet meer slapen en ben ik de volgende dag wat overprikkeld. Ook wil ik graag ooit nog een keer van de antidepressiva af, maar goed dat zal nog wel even duren. Ik vind het jammer dat ik na 18 jaar voetbal heb moeten stoppen en niets meer qua sport kan dan behalve een stukje wandelen. Hoe kom ik hier nog uit denk ik wel eens?
Al die verhalen.. Wat hebben ze aan de mijne? Ik weet het niet, mss heb ik er zelf iets aan.
2 en half jaar geleden ging ik onderuit. Ik wist niet wat me overkwam. Huisarts constateerde een burn out. Hoe kan dat nou? Ik heb geen baan buitenshuis. Ik heb 5 kinderen, zorg voor het gezin. Dan kun je toch niet een burn out krijgen?
De eerste tijd dacht ik daar niet veel over na. Daar had ik simpelweg geen energie voor. Helemaal niks meer kunnen, betekende ook niet meer kunnen nadenken. Eng hoor en heel lastig met kinderen die zorg nodig hebben. Ik wou weg, het liefste een jaar lang. Geen verantwoordelijkheid, niet zorgen. Maar hoe kan dat nou als moeder, een tijd weg bij m’n gezin? Wel ’n keer een week weg geweest en ook 2 weken.
Ik wou dat ik een baan had en dat het mede de oorzaak was van mijn burn out. Bij een baan kun je immers ziekmelden? Ik zocht informatie over burn out bij moeders zonder baan buitenshuis. Ik vond het niet.
Zodra er iets ruimte kwam, kwamen er gedachten over wat kan ik doen om te genezen.
Ik heb onderzoeken gehad, ben voedingssupplementen gaan slikken. Ik heb gesprekken met een coach gehad. Na anderhalf jaar, dacht ik na de zomervakantie, dat het weer helemaal prima ging. Toen werd m’n vader ernstig ziek en overleed 6 weken daarna. 6 weken zorg, spanning, verdriet. 2 weken na zijn overlijden stortte ik opnieuw in. Weer… Weer gesprekken met een coach. Weer even weg. Weer er niet kunnen zijn voor m’n kinderen. Weer mezelf zo afschuwelijk rot voelen. Wat een ellende. Ik ben nu een jaar verder en zit in een cirkel waar ik niet uitkom. Ik wil vreugde! Ik wil energie! Het is er soms wel even maar over het algemeen voel ik me rot. Mijn denken en gevoel liggen mijlen ver uit elkaar. Ik probeer m’n gevoelens toe te laten. Soms voel ik zo’n enorme woede! Wat een rotgevoel!
Ik denk dat ik dankbaar moet zijn. Fijn huwelijk, gezonde kinderen, fijn huis om te wonen. En toch voel ik me rot. Ik peins me suf wat ik kan gaan doen om me beter te voelen en tegelijkertijd heb ik geen energie om wat te gaan doen. Ik geniet ervan om onder de mensen te zijn, nuttig bezig te zijn. Ondertussen ben ik hele dagen thuis en vind ik dat afschuwelijk ongezellig. Die cirkels maar ronddraaid. Denken dat iets doen me helpt om me fijner te voelen en geen energie hebben om iets te gaan doen, plus niet weten wat ik zou kunnen gaan doen.
Ondertussen hulp in het gezin en zelf maar een beetje niks doen. Nou ja niks, de verantwoordelijkheid ligt bij mij. Ik regel de hulp, ik regel de huishouding, de zorg voor de kinderen. Ik wil het niet meer!! Maar ja, in mijn beleving kan het niet anders. Enne.. Het duurt inmiddels al 2 en half jaar dit hele gedoe. Voor manlief en kinderen is het ook niet leuk.
Mijn houvast is God. Hij zorgt voor me, dat geloof ik. Al snap ik er soms geen bal van.
Over 2 weken heb ik een hele dag coaching over loslaten. Ik hoop van harte dat het voor een doorbraak zorgt!
Hoi Erna
Ik wil. Graag reageren op je berichtje..oom al is het even geleden dat je deze geplaatst hebt.
Ik heb sinds 12 weken een burn-out…na een jaar bloedverlies en een operatie in september ben ik weer gaan werken en na 3 weken stopte mn lichaam ermee…na weer bloedonderzoek en waar nix bijzonders uitkwam, was er maar 1 conclusie..burn out..
Ik lees dat je gelovig bent, en dat maak dat ik reageer…ik ben namelijk ook gelovig en voel de strijd die jij ook moet voelen..
Het is bij mij heel grillig..zo heb ik goede dagen/momenten en zo zijn er weer echt hele vervelende ..
Ik heb ook een coach daar ga i, 1 of 2 x per week mee wandelen en praten…en leren dat ik naar mn .lichaam moet luisteren..en dat is nou zo moeilijk.. want in je fijne dagen wil je graag weer wat leuks doen en dat kost weer zoveel energie waardoor je weer terugval…echt ik ben ervan overtuigd dat het beter gaat worden..maar wel met de juiste begeleiding.. ook met pastoraal gesprek..dat doet mij ook goed…
Ik wens jou ook de leiding van God in dit lijden toe..dat Hij je dragen mag en als je straks terug mag kijken dat je weet waarvoor het nodig is geweest…dich bij Hem leven ….
Veel sterkte
Diana
Hallo,
Ik heb een bore-out gehad. De oorzaak verschilt een beetje van een burn-out, maar de symptomen en gevolgen zijn hetzelfde. 8 maanden heb ik thuis gezeten. Daaraan gingen jaren van vechten vooraf. Vechten tegen verveling, vechten tegen me niet echt nuttig voelen, soms vechten tegen de werkdruk (dan helde ik tijdelijk meer over naar burn-out, dit was in de periodes dat ik deeltijds werkte maar hetzelfde werk van een voltijdse moest doen), veranderen van functie in de hoop zo het hoofd wel boven water te kunnen houden, solliciteren maar te erg op zoek zijn naar dezelfde condities van de job die ik had (waardoor ik mezelf gevangen hield), … Ineens werd het allemaal te veel. Kunnen lachen met mijn beste collega’s was wat me al die tijd overeind had gehouden, maar we verhuisden met het werk naar een nieuw gebouw en we kwamen in een massabureau terecht. Gedaan met stoom aflaten tegen elkaar en eens goed lachen. Ik crashte. Ik kon niks meer onthouden, was kortademig, had hartkloppingen, kon geen lange teksten meer lezen, zat soms geblokkeerd te staren naar mijn computerscherm, zocht afleiding tijdens het werk in dingen die niks met het werk te maken hadden in de hoop dat ik daarna weer verder zou kunnen werken, … Mijn pogingen om het hoofd boven water te houden, werden in de kiem gesmoord. Ik verdronk…
Terwijl ik thuis zat met een bore-out, ontdekte ik ook dat mijn man er een affaire met een andere vrouw op nagehouden had. Ik had al lang een vermoeden, maar elke confrontatie werd handig weggewimpeld. Ik besliste bij hem weg te gaan.
Ik voelde me al waardeloos omdat ik “zo’n slechte werknemer was geweest”, kwam daar ook nog eens bij dat ik zelfs niet de moeite was om trouw aan te zijn. Ik vroeg me af op welk vlak ik in godsnaam wél nog enige waarde had. Ik zakte dieper weg, worstelde soms met de gedachte dat ik er beter niet meer zou zijn.
Langzaamaan kreeg ik echter wel weer grip op mijn leven. Mijn verhuis, weg van mijn partner, was eerst even wennen, maar na een dikke maand begon ik weer energie te krijgen. Ik vond mezelf terug, ik nam afscheid van mijn werk en plavei met veel goesting de weg naar een nieuwe baan.
Doorheen de tijd was ik zo ver van mezelf weggegroeid, dat ook mijn creativiteit mee met mij was afgestorven. MAAR met mezelf vond ik ook mijn creativiteit terug. Ik startte een blog op over mijn ervaringen, zowel na bore-out, als na scheiding (met kinderen). Ik buig daarin de negatieve zaken die ik ervaren heb of nog steeds ervaar om naar lessen voor mezelf. Ik probeer vanuit een positieve mindset verder te leven en dat helpt enorm!
Je kan mijn blog hier lezen: http://dewegvooruit.weebly.com
Groetjes,
Tineke