Arjen, waarom ben je dit forum gestart?
Een vraag die mij veel is gesteld. Tijdens mijn eigen zoektocht op internet heb ik gemerkt dat persoonlijke verhalen van mensen met een burn-out schaars zijn. Dat is een gemis, want het delen van je ervaringen is zó belangrijk! Voor jezelf, maar ook voor anderen die in een vergelijkbare situatie zitten. Dus laat ik het goede voorbeeld geven met mijn eigen burn-out verhaal.
Herken jij je in de verhalen op dit forum? Of wil jij graag reageren op het verhaal van een ander?
Laat dan hieronder je reactie achter met je eigen naam of anoniem. Ik geef persoonlijk antwoord als er vragen zijn. Zo maken we samen burn-out bespreekbaar!
Ben jij al zoekende naar informatie over burn-out op deze site terecht gekomen?
En heb je op alle mogelijke manieren zelf al geprobeerd om te herstellen van je burn-out? Via de huisarts, de praktijkondersteuner, de bedrijfsarts, of met adviezen van vrienden en familie? En heeft dat geholpen? Bespaar jezelf de moeite om verder te zoeken, gooi het roer om en start met Energie Terug Online.
Een dagje weg kan erg helpen tegen stressvermindering. Het zal de burn-out niet volledig wegnemen maar zou misschien enige hulp kunnen bieden.
CBD kan mogelijk helpen bij spanningen. Het relaxt de hersenen namelijk.
Let wel goed op mogelijke bijwerkingen, deze komen niet vaak voor maar het blijft goed om er op te letten.
Hoi allemaal,
Ook ik zoek net als velen van jullie herkenning. Ik heb nu al een maand of 6 last van overspannenheidsklachten. Ik loop daar inmiddels ook voor bij de psycholoog. Na een heel heftig jaar te hebben meegemaakt (scheiding ouders, enorme prestaties moeten leveren voor universitaire master, Corona en een relatie waar ik over twijfel) heb ik last van hoofdpijn, duizeligheid, niet tegen drukte kunnen, harde geluiden etc.
Het gene waar ik het meest over twijfel is mijn spraak en denk vermogen. Gedachtes kan ik niet goed uitpluizen en denk ook aan rare dingen. Herkennen jullie je hierin?
Ik weet nog toen ik tijdens mijn studie steeds vergeetachtiger werd. Toen ik klaar was, en eigenlijk alle stress weg moet zijn, voelde ik me nog steeds opgejaagd. Alsof ik nog allerlei dingen moest doen en totaal niet tot rust kon komen.
Het voelt nu alsof er geen eind aan komt. Ik ben erg onzeker geworden over mijn eigen kunnen en het voelt soms alsof ik het allemaal voor niks doe. Erg veel twijfels!
Ik merk wel dat het met ups en downs gaat. De ene dag gaat het goed en voel ik me enigszins de oude, de andere dag zit ik in zak en as. Soms gebeurd dit op dezelfde dag nog. Stemmingswisselingen dus.
Herkennen jullie je in dit verhaal? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter!
Ik heb al jaren een burn out mede veroorzaakt door enorme burenoverlast een situatie die ik niet kan ontvluchten aangezien ik door de burn out straatvrees heb ontwikkeld en dus mijn huis amper nog uitdurf, ik voel mezelf steeds verder afglijden en functioneer minimaal.. Ook ben ik mijn baan verloren dus verhuizen zit er niet in.. Ik ben echt op en ten einde raad..
Hallo allemaal,
Hier even een reactie van iemand die (een soort van) genezen is van een burn out.
Eind 2016 hield bij mij ineens alles op. Flauwvallen, overgeven, duizeligheid, vermoeidheid, hoofdpijn continu, opgefoktheid, moeite met mijn spraak, slecht zien, paniek aanvallen, somberheid met hele zwarte gedachten.
Een greep van de klachten die ineens aan de orde van de dag waren.
Het leek zo acuut dat het (volgens mij) wel iets medisch moest zijn.
Ik ging in therapie bij psycholoog en psychiater, nam geen AD omdat ik vond dat ik er zelf uit moest komen.
Eerst begreep ik niet goed wat ik deed bij een psycholoog. Maar na 100 checks in het ziekenhuis bleek er niet veel aan de hand behalve oververmoeidheid en een te hoge hartslag.
Langzaamaan begon ik te geloven dat ik overspannen was geraakt. Zo noemde ik het lang om het woord burnout niet te hoeven gebruiken, dat klonk me toen te zwaar.
Als je last hebt van klachten die je moeilijk kunt negeren dan wil je snel een oplossing om van het ongemak af te komen. Ik heb veel dingen geprobeerd. Nu kan ik zeggen dat alles wel heeft bijgedragen aan herstel. Maar toen zag ik dat niet. Mijn eerste advies dat ik kreeg was stop met slapen in de middag of zet de wekker om mqx 1 uur als het echt niet gaat.
Dat voelde als een klein beetje structuur terugkrijgen. Toen ging ik buiten lopen. Eerst 5 minuten wat al teveel was. En zo steeds iets meer. Die strijd in je hoofd van het gevoel dat het niet meer weggaat kan ik nog zo voor me halen. De frustratie dat ik me (toen op mij 38e) zo slecht voelde en dacht dat alles voor de rest van mij leven misschien op was qua energie.
Met therapie(schematherapie, emdr, gewone sessies net psycholoog) kreeg ik inzichten in mijn verleden en waarom ik dingen deed zoals ik ze deed. Het voornaamste was dat ik nooit kon stoppen met iets tot het af en perfect was. Ook als ik waarschuwingen kreeg als duizeligheid of misselijkheid bijvoorbeeld. Het moest af.
Daar probeerde ik mee aan de slag te gaan. Gedrag veranderen is het moeilijkste dat er is, maar met wat aanpassingen en ergens op een andere manier naar kijken kom je een heel end.
Nu 5 jaar later kan ik zeggen dat ik door die zware periode heen ben en de dingen wel weer rooskleurig inzie. Soms komen klachten weer terug en dan ben je gewaarschuwd. Soms lig ik er een paar dagen af met lichamelijke klachten. Maar dat is dan altijd te herleiden. Die somberheid is weg. Ik ben een stuk vergeetachtiger en minder snel dan vroeger. Mijn bedrijfsarts zei ooit dat dat ook mijn redding zou worden. En misschien is dat ook wel zo. Ik kan nu niet meer in de 4e versnelling de hele dag door omdat er meer langs me heen gaat ik veel vergeet en alles beter in de hand heb als het allemaal een tandje minder snel gaat.
Misschien niet het mooiste verhaal qua herstel maar ik ben nog iedere dag blij dat ik van die dagelijkse zware klachten en angstgevoelens af ben.
Ik hoop dat iemand hier wat aan heeft en hoop put uit mijn verhaal.
Dat uitzichtloze gevoel gaat echt veranderen.
Hoi Daniel,
Bedankt voor het delen van je bericht. Ik ben 37 jaar en sinds momenteel midden in de zware storm van de burnout. Ik vroeg me af of je eventueel tips hebt voor het fysieke gedeelte waar ik nu mee worstel. Ik merk dat mijn zenuwsysteem zwaar is overprikkeld. Alles komt kanon hard binnen op mijn hersenen en ervaar veel stressklachten in mijn lijf zoals spierpijn,
dissociatie, vergeetachtigheid, gejaagd gevoel, strakke band om mijn voorhoofd en ben compleet uitgeput.
Het mentale en emotionele gedeelte ben ik al hard mee aan de slag gegaan dmv een multidisciplinair traject.
Nu wil ik graag ook mijn aandacht richten op de energiestoornis in mijn lijf.
Hopelijk kan je mij wat op weghelpen gezien je al wat ‘vlieguren’ in je reis door de de burnout hebt gemaakt 🙂
Alvast heel erg bedankt.
Groetjes,
Sheila
Hallo,
Ik wil even vragen of iemand dit herkent.
Ik loop al jaren met verschillende lichamelijke klachten vooral veel last van spierstijfheid, spierspanning en spiertrekkingen. Ook het wazige gevoel wat ik veel lees. In het verleden ben ik onderzocht door een reumatoloog en neuroloog en hier kwam niks uit. Ik word er soms niet goed van want iedere dag last en het wisselt van plek. Mijn huisarts denkt aan een angststoornis/burn out. Ik ben nu voor de 2e keer bij een psycholoog, 3 jaar geleden ook. Hopelijk gaat het helpen. Ik ben nog niet uitgevallen op werk maar het kost me steeds meer energie en voel me somber. Gaat dit ooit nog weg? Ik pieker veel.
Goedemorgen,
Ik herken mij volledig in je verhaal. Lees het boek ” weg van de pijn” van Saskia de Bruin eens. Er zal een wereld voor je open gaan.
Groetjes Irma
Ha Eline,
Je klachten kunnen natuurlijk voortkomen uit je psyche. Aangezien je al specialisten en de huisarts hebt gezien, heb je waarschijnlijk wel bloedonderzoek gehad? Toen ik een vitamine B12 tekort had, was ik ook wazig en had concentratieproblemen. Spierstijfheid, spierspanning en -trekkingen heb ik nu in mijn burn-out ook. Het kan zijn dat het komt door een magnesiumtekort, daar experimenteer ik nu mee, om dat aan te vullen.
Hallo allemaal,
Indrukwekkend om zo al jullie verhalen te lezen. Ik voel met jullie mee. Zit nu in zak en as. Mijn vraag is: hoe kan ik herstellen van mijn burnout met enorme angst en paniek als de huisarts en praktijkondersteuner niet denken dat het een burnout is en me de psychiatrische kant op willen duwen? Ik ben zo angstig paniekerig en over de toekomst en ook behoorlijk hypochonder. Ik slaap ook bijna niet. Ik heb eerder jaren aan de lexapro gezeten en merkte dat dat niet de oplossing was. Het stompte af maar het was voor mij duidelijk lichamelijk. Ik ben als de dood een label opgeplakt te krijgen en wil geen medicijnen. Ik wil gewoon rust en herstellen maar doordat de huisarts en de praktijkondersteuner me niet geloven word ik alleen maar angstiger en paniekiger. Ik moet er bijna van overgeven. Hoe los ik dit op en krijg ik wel rust die ik nodig heb? Dank en sterkte iedereen met herstellen.
Hallo Steve,
Wat ik uit jouw verhaal opmaak is dat je dolgraag de regie over je leven wilt terugpakken en daar duidelijk bij aangeeft wat jij nodig hebt, maar dat daar niet naar wordt geluisterd. De huisarts en praktijkondersteuner kunnen je niet dwingen om psychiatrische hulp te gaan zoeken maar ik vraag mij af welke opties je nog hebt. Wellicht een second opinion vragen via jouw zorgverzekering of een psycholoog die vergoed wordt? Opties geven je de keuzevrijheid en de rust en ruimte die je zo graag wilt. Als er nog een werkgever betrokken is dan kan je daar ook hulp vragen bij jouw zoektocht bijvoorbeeld via de bedrijfsarts. Helaas kost dit wel energie van jou maar wel met een goed doel voor ogen, namelijk jouw herstel voor de lange termijn. Ik hoop dat je wat met deze adviezen kunt.
Warme groet, Arjen Luijendijk
HI Arjen. Bedankt voor je antwoord. Een second opinion aanvragen is zeker een idee. Gelukkig is de wachttijd voor psychiater en of psycholoog meer dan 4 maanden, zodat ik de tijd heb een en ander uit te zoeken. Ik heb nog een laatste vraagje: is het normaal om als je een burnout bij het minste of geringste stijf van de adrenaline te staan? Als de adrenaline weg ebt merk ik pas hoe honds moe ik ben. Twee uitersten dus. Dank !
Ik heb na het overlijden van mijn vader een burnout gekregen. Altijd alleen voor hem moeten zorgen en dat is me opgebroken. Mijn bedrijfsarts wil me weer voor 4 uur per week aan het werk zetten, maar ik krijg al paniekaanvallen als ik daaraan denk. Op het werk is geen begrip. Graag heb ik contact met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Voor mij is alles zwart nu.
Hey hoe gaat het met je? Je bent nu weliswaar 3 maanden verder, maar ik kijk nu pas op dit forum.
Ik heb in oktober net als jij paar uurtjes gewerkt met aanzienlijke vermindering van taken. Dit was tegen advies van bedrijfsarts in, maar door minieme begeleiding van de bedrijfsarts en onrealistische hoop vanuit mijn kant heb ik het gedaan.
Na twee weken lag ik plat op bed. Alleen maar geslapen. Bij de online meeting met m’n werkgever heb ik alleen maar gehuild. Dus het was duidelijk dat ik niet functioneerde.
Daarvoor ook last van paniekaanvallen zoals jij dat beschreef. (Durfde mijn e-mails niet te opnemen)
Hallo,
Een vriendin (25 jaar) zit al 3 jaar in een flinke burn-out. Van druk Amsterdam, naar haar ouders in Friesland, en nu 1,5 jaar bij de tweede psychiatrische zorgboerderij, waar ze niet meer klinisch wordt behandeld maar slechts woont. Hier heeft ze een of twee keer per dag een contactmoment met andere bewoners, maar dat is het. Ze heeft geen groepstherapieën meer, want dat is haar te veel.
Toen we belden zei ze zich slechter te voelen dan ooit. Ze trekt niets en zelfs een taxi bellen is al enorm uitputtend. Haar ouders trekken het niet meer goed en weten niet wat ze moeten doen. Ze wilde graag dat ze nogmaals langs de huisarts ging voor een second opinion, maar daar is tot nu toe niet veel uitgekomen en er gaat ook weer veel tijd en gedoe overheen voordat er weer een afspraak voor een psychotherapeut kan worden gemaakt.
Bij de zorgboerderij waar ze nu zit, wordt ze niet meer geholpen en ik denk dat ze daar niet goed zit, maar ze gelooft niet dat er een andere plek is waar ze opgenomen kan worden en begrepen wordt. Ze kan zelf niet echt hulp zoeken, omdat ze niets kan lezen, haar ogen doen dan erg veel pijn.
Ik maak mij veel zorgen om haar en vind het lastig haar te spreken, omdat ik niet weet wat ik voor haar kan doen. Maar ik heb het idee dat ik een van de weinigen ben die er is voor haar.
Er moet toch een plek zijn waar ze behandeld kan worden door mensen die hierin gespecialiseerd zijn? Het duurt nu al zo lang!
Hoi Marilon,
Jouw zorgen om je vriendin kan ik mij heel goed voorstellen. Je staat machteloos langs de zijlijn en kunt voor je gevoel weinig doen. Dat is zeer herkenbaar voor velen die een dierbare kennen die een burnout doormaakt. En zeker als het herstel maar duurt en duurt en duurt en er weinig verbetering in het herstel zichtbaar of voelbaar is. Mijn complimenten dat je deze stap hebt genomen om op het forum jou zorg te delen en ook hulp te vragen.
Een echt behandelcentrum voor mensen met burnout klachten bestaat niet in Nederland, wel zijn er diverse groepen van therapeuten die nauw met elkaar samenwerken om zo een complete behandeling, ik spreek liever van begeleiding, aan te kunnen bieden. Zeker als de klachten al jaren voortduren. In deze bizarre tijd waar we weinig bewegingsruimte krijgen van de overheid is er gelukkig ook heel veel online begeleiding mogelijk. In mijn praktijk bied ik dat ook aan, samen met een team van specialisten op het gebied van burnout. En het start met een kennismakingsgesprek via de telefoon of via beeldbellen in welke vorm dan ook. Laagdrempeliger kan ik het niet maken.
Ik hoop hiermee jouw vraag te hebben beantwoord Marilon,
Warme groet, Arjen Luijendijk
Hoii allemaal,
Ik zoek eingelijk een beetje herkenning. Ik zit nu 7 maand in mijn burn out. Tenmiste dat zegt de huisarts. Mijn lichamelijke klachten zijn langzaam begonnen.
Mijn klachten zijn
Onscherp zien
Inwendige trillingen in mijn voeten
Soms doof gevoel in mijn voeten
Maar waar ik met name last van heb is extreme vermoeidheid deze komt smiddags opzetten rond 1 / 2 uur. Ik kom dan net uit bed. Heb dan een uurtje meegeslapen met mijn dochter van 10 maand. Het lijkt wel een soort aanval niks helpt dan, ik blijf vermoeid en ontzettend zware benen.
Dit trekt in de namiddag rond 4 /5 uur vanzelf weer weg. En ben dan savonds helemaal niet mee moe.
Herkent iemand deze vermoeidheid bij een burnout.
Ik heb ook onderzoeken gehad bij de huisarts omdat ik zelf heel bang ben voor ms…
Aankomende week moet ik naar een neuroloog, al zegt de huisarts dat ik me daar geen zorgen om moet maken.
Hoi Marielle,
Vermoeidheid, minder goed zien, trilling in benen of voeten, het zijn allemaal klachten die veel voorkomen bij een burnout. Het zijn signalen van je lichaam van overbelasting, van uitputting na een lange periode van spanningen en stress. Het natuurlijk herstelvermogen van je lijf heeft in die periode niet voldoende ruimte gehad om dit te compenseren. Onderzoeken bij bijvoorbeeld een neuroloog kunnen je de bevestiging geven dat er niets ernstigs aan de hand is, maar aan de andere kant is het nu belangrijk om te herstellen, te ontspannen en te rusten. Tijdens mijn burnout een aantal jaren geleden vertelde ik tegen de mensen om mij heen, het is nu oktober, maak mij in februari maar weer wakker ik heb behoefte aan een winterslaap. Herkenbaar?
Warme groet, Arjen Luijendijk
hoi hoi
nu 10 maanden burnout maar zonder moeheid .ja moeheidsaanvallen ..maar meerendeel onrust niet stil kunnen zitten komt dat ook voor ..al zo lang??
Iemand ervaringen met neurofeedback bij burnout?
Sommige neurofeedback-zorgverleners stellen dat het ook bij burnout kan helpen.
Het lijkt me tamelijk experimenteel maar ik ben ondertussen wanhopig genoeg om alles te proberen.